Als je mij volgt via social media, kon je vorige week al lezen dat ik net terug was van vakantie. We zijn iets minder dan drie weken weggeweest, en dat verklaart meteen waarom het hier een tijdje heel wat stiller was dan gewoonlijk. Wanneer je chronisch ziek bent, dan is reizen meestal niet een kwestie van de batterijen weer opladen. Ik kom telkens gesloopt van een vakantie terug, en dat was nu eigenlijk niet anders. Daarom heb ik besloten om het nog wat rustig aan te doen en mezelf vooral geen druk op te leggen om snel weer volop te bloggen en werken. Maar een eerste vakantieverslag, dat wil ik jullie niet onthouden!
Op reis naar Zuid-Frankrijk?
Eigenlijk hadden we, na ons huwelijk vorig jaar, besloten om dit jaar een extra speciale reis te maken. Het was al een aantal jaar geleden sinds we nog eens echt op vakantie gingen. Met als doel een uitgestelde huwelijksreis fantaseerden we dit keer over een locatie die net wat onbekender, verder gelegen en luxueuzer was dan normaal. Toch leken concrete plannen er niet echt van te komen. Jense veranderde van werk, ik begon ook aan een hele uitdaging en tja, luxueuze droomreizen bleken ook wel erg duur. In ons hoofd waren we bezig met allerlei andere dingen.
Toen mijn ouders ons uitnodigden voor een verblijf in een villa in Zuid-Frankrijk, hebben we dan ook niet lang getwijfeld. We wisten toch niet goed waarheen we wilden, dus waarom niet? Na de week met familie zouden we er dan meteen zelf nog een andere locatie aan vast plakken.
Familieweek aan de Côte d’Azur
Eind september vertrokken we dus met de auto naar het zuiden. We verbleven op biologisch wijndomein La Madrague in La Croix Valmer, vlak bij zee. Het was een fijne week waarin iedereen samen was, maar toch ook zijn eigen ding kon doen. Jammer genoeg was de familie niet compleet: mijn ouders, zus en haar vriend waren present, maar mijn broer kon geen vrij krijgen van zijn kersverse job. Begrijpelijk, maar we hebben hem toch gemist!
Geheel op mijn eigen tempo slaagde ik er in om enkele uitstapjes te maken. We bezochten Saint-Tropez en Ramatuelle en brachten een paar uur op het strand door. Verder heb ik vooral veel gerust in de tuin van ons huis. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om eindelijk nog eens een boek te lezen: ‘Een Keukenmeidenroman’, waarvan ik eerder al de verfilming op Netflix zag. Aanrader!
Het voordeel van op reis gaan met een groep, is dat Jense zich niet steeds aan mijn beperkingen moet houden. Hij heeft dus nog wat extra wandelingen gemaakt met de rest van de familie, en ik voelde me minder schuldig dat we zo weinig activiteiten konden doen. Win-win!
Glamping in de Languedoc-Roussillon
Toen de rest van het gezelschap naar huis vertrok na een week, zijn wij met zijn tweetjes verder gereisd naar een andere regio. We huurden nog voor een kleine twee weken een luxe stacaravan op een grote camping: Domaine de la Dragonnière in Vias. Veel mensen worden afgeschrikt door het concept kamperen, maar ik hou van de sfeer ervan. Bovendien kan je het zo basic of luxueus maken als je zelf wil. Deze manier van reizen maakt me altijd nostalgisch naar de familievakanties uit mijn kindertijd. Ik ben dus blij dat ook Jense inmiddels gewonnen is voor deze formule.
Zo lang we in het naseizoen reizen, is een stacaravan echt een koopje. Dankzij een promotie betaalden we slechts 40 euro per nacht (exclusief nog wat extra administratieve – en verblijfskosten). In ruil daarvoor kregen we een prachtig, modern huisje met twee slaapkamers en badkamers, een vaatwasser en een hele ruime, mooi aangelegde staanplaats. Het domein was erg verzorgd, had verschillende zwembaden en alle faciliteiten die we nodig hadden. Het was heerlijk rustig op de camping, maar er heerste toch nog een gezellige bedrijvigheid.
Vroeger weer naar huis
Ondanks de latere reisperiode in oktober, hadden we nog prachtig weer. Elke dag scheen de zon en ook de temperaturen waren aangenaam. Het was jaren geleden, maar dankzij het verwarmde zwembad nam zelfs ik een frisse duik. Superfijn! Helaas hebben we tijdens ons verblijf hier slechts één uitstapje kunnen maken. Het middeleeuwse kunstenaarsdorp Pézenas was gelukkig wel echt de moeite.
De laatste dagen van onze vakantie voelde ik me niet zo best. Doordat ik vooral in bed lag, hebben we dan ook besloten om de reis wat vroeger af te breken. Jammer, maar ik ben blij met elke fijne herinnering die ik er weer bij heb. Heel veel lotgenoten zijn niet eens in staat om ook maar na te denken over een vakantie, en ik ben er toch weer geraakt. Ik heb de zomer nog wat langer kunnen vasthouden, heb mooie dingen gezien en was er even tussenuit. Dat is een voorrecht, en daar ben ik erg dankbaar voor.
En die extra speciale, anders-dan-anders huwelijksreis? Wie weet komt die er nog wel eens van, ooit. Maar eerlijk: eigenlijk maakt de locatie zoveel minder uit, dan het gezelschap rond mij.
Mooi geschreven! En welkom terug 🙂 Wij zijn nooit op huwelijksreis gegaan, daar hadden we geen tijd en geen geld voor. Eerlijk gezegd heb ik het nooit gemist, je hele huwelijk is toch een soort reis?
Klopt Marianne! Mooi gezegd 🙂
Wat een leuke vakantie! Je hoeft toch eigenlijk geen superspeciale reis te maken als huwelijksreis vind ik. Gewoon even met z’n tweeën weg is op zich al heel fijn! Als jullie er maar van genoten hebben!
Inderdaad, eigenlijk is dat zo hé. Onze echte huwelijksreis blijft voor mij nog altijd het verblijfje dicht bij huis vlak na de trouw, waar we helemaal niks speciaals deden (lees: spelletjes spelen en lekker eten uithalen :-)) Meer hoeft het eigenlijk niet te zijn!
Wat ontzettend fijn dat je hebt kunnen genieten van de Zuid-Franse zon en omgeving. Het klinkt als een heerlijke vakantie, of het nu een huwelijksreis was of niet. De omgeving ziet er trouwens ook prachtig uit. Wat een mooie foto’s! Heel begrijpelijk dat zo’n vakantie ook zijn tol eist van je lichaam. Hopelijk kun je nu op jouw tempo een beetje bijkomen en nog lang nagenieten van de fijne tijd 🙂
Hoewel je de vakantie voortijdig hebt moeten afbreken, klinkt het wel als een fijne vakantie. Even lekker in de zon, even lekker weg van huis. En inderdaad, elk klein stukje van het leven dat je kan meepikken, is een stukje om dankbaar voor te zijn.
Mooie foto’s trouwens!
Dankjewel Saar!