Bij de aankondiging van het grote nieuws dat ik zwanger ben, beloofde ik meteen ook meer achtergrondinfo te zullen geven. Vanwege mijn gezondheid is het krijgen van een kind namelijk niet zo heel vanzelfsprekend geweest. We voelden ons er mentaal al een aantal jaar heel erg klaar voor, maar er waren heel wat dingen om rekening mee te houden. Uit verschillende reacties van chronisch zieke lotgenoten met een kinderwens, begreep ik dat het delen van onze weg voor hen erg waardevol is. Let wel: het maken van deze keuze is sowieso heel persoonlijk, gezond of niet. Iedereen heeft weer andere aandachtspunten om in overweging te nemen. Wat ik schrijf over ons beslissingsproces, is dan ook niet bedoeld als advies. Dit zijn onze eigen, persoonlijke ervaringen, en die zijn niet noodzakelijk van toepassing op andere situaties.

Chronisch ziek en kinderwens: een pijnlijk onderwerp

Gedurende het hele bestaan van mijn blog ben ik altijd al open en eerlijk geweest over zowat alle aspecten die bij mijn leven als chronisch zieke kwamen kijken. Ik heb positieve, maar ook negatieve gevoelens geuit en gedeeld, en kreeg steeds veel herkenning van lotgenoten in ruil. Er is echter één onderwerp, waar ik al die jaren bewust van wegbleef. Omdat het té pijnlijk voor me was. Omdat het iets was dat ik wegstak in een donker hoekje, bang voor het moment dat ik het misschien niet meer kon ontwijken. Dat onderwerp was mijn kinderwens, die al zolang ik me kan herinneren heel sterk aanwezig is.

Elk jaar dat sinds pakweg mijn vijfentwintigste voorbij ging, was weer een jaar waarop ik mijn droom nog steeds niet had zien uitkomen. Ik richtte me zo veel mogelijk op andere dingen, probeerde er van uit te gaan dat het op een keer wel zou gebeuren, en duwde het knagende gevoel dat zei ‘het is misschien niet voor mij weggelegd’, telkens ver weg. Erover nadenken dat ik nooit moeder zou kunnen worden, was veel te confronterend. Erover schrijven, dat kon ik niet.

Hoewel ik altijd ben blijven hopen op en streven naar het moment dat ik mama zou kunnen worden, was er ook steeds dat stemmetje op de achtergrond dat me er aan herinnerde dat het moment voor mij misschien nooit zou aanbreken. Er zijn tijden geweest dat ik niet zonder hulp de dag doorkwam. Momenten waarop ik niet in staat was voor mezelf te zorgen, laat staan dat ik er de zorg voor een ander mens had kunnen bijnemen. Bovendien zat ik met duizend vragen wat betreft de overdraagbaarheid van mijn ziekte. Zou het mogelijk zijn, los van de vraag of ik voor een kind kon zorgen, dat ik mijn kind mijn slechte gezondheid meegaf?

Wachten op groen licht

Voor mij en mijn man is het altijd duidelijk geweest: wij zouden het advies van de artsen opvolgen. Ons verlangen naar een kind is in de loop der jaren alleen maar vergroot, en elke nieuwe zwangerschap die in onze omgeving werd aangekondigd, betekende – naast blij zijn voor de ander – ook een steek in onze harten. Want wij wilden het ook zo graag, en waren er al zo lang, zo klaar voor. Maar mijn gezondheid wilde niet mee. En zolang de dokter geen groen licht gaf, was het voor ons geen optie om er toch aan te beginnen.

Of en wanneer die toestemming ooit zou komen, dat wisten we niet. Nog meer dan voor mijn eigen leven, heb ik al die jaren van zware behandelingen gevochten voor dat van mijn toekomstige kinderen. Mama worden is altijd mijn grootste drijfkracht geweest, om toch maar niet op te geven. Zonder de zekerheid dat het ooit voor mij weggelegd zou zijn, heb ik er toch altijd bewust naartoe gewerkt.

Is dit het moment?

Toen ik mijn gezondheid eindelijk voelde stabiliseren, begon ik meer en meer te vermoeden dat mama worden toch geen onbereikbare droom zou zijn. Genezen ben ik nooit, maar ik voelde me wel op mijn sterkst sinds al die jaren. Ik hoefde overdag niet meer te rusten en hield me bezig met kleine dingen. Die kleine dingen werden al snel hele dagen computeren voor mijn blog, en ik kon ze zelfs afwisselen met diverse uitstapjes.

Toch bleef dat groene licht, waar we zo op hoopten, telkens uit. Toen we in maart dit jaar weer op driemaandelijkse controle bij de dokter verschenen, gingen we er zoals steeds van uit dat het nog wel niet voor nu zou zijn. Ik knoopte met een klein hartje, bang voor weer een teleurstelling, het gesprek opnieuw aan. Ik denk dat ik nog nooit met zo’n onwerkelijke, stralende glimlach uit het kantoor van de dokter ben buiten gestapt. Want het was gebeurd. Mijn eigen gevoel werd bevestigd. Het was zover. Ik mocht zwanger worden.

Chronisch ziek en mama worden: geen pasklare antwoorden

Hoewel we er op voorhand al regelmatig urenlang hadden over gepraat, bleef het een beslissing waar we niet lichtvoetig over gingen. Kinderen krijgen als chronisch zieke is en blijft – ook in de patiëntenwereld – een beladen en zwaar onderwerp. Is het verantwoord? Naar mijn mening is er geen eenduidig antwoord. Elke situatie is anders. Elk vangnet ook.

Wij hebben een stabiele thuissituatie, zijn getrouwd en wonen in een goed onderhouden huis met genoeg ruimte. Onze beide families staan voor ons klaar als het moet. Jense heeft een goede job en hij deinst er niet voor terug om ook in het huishouden de handen uit de mouwen te steken. Mijn gezondheid is niet goed, maar sterker dan ze in jaren is geweest. Aan dat lijstje werd tenslotte ook de medische toestemming toegevoegd.

Het enige dat ons eigenlijk nog tegenhield, was onzekerheid. Niemand, ook de dokters niet, kon ons vertellen of ik een zwangerschap goed zou doorkomen. Niemand wist of ik een enorme terugval zou krijgen na een bevalling, en of ik de zorg voor een kind uiteindelijk zou aankunnen. De medische wereld kon niet met zekerheid zeggen dat ons kind gezond ter wereld zou komen. Maar ook niet dat dat met zekerheid niét zo zou zijn.

Onzekerheid is er ook bij gezonde ouders

Uiteindelijk beseften we, dat al deze dingen ook vraagtekens zijn voor gezonde mama’s en papa’s in spé. Ook gezonde mensen kunnen plots ziek worden, kunnen complicaties bij zwangerschap of bevalling doormaken. Ook gezonde mensen kunnen een kind krijgen met een zwakkere gezondheid. Kinderen kunnen ook later in hun leven te kampen krijgen met problemen. Het leven biedt nu eenmaal geen garanties.

Wat we wel zeker wisten, was dat we er héél erg goed over nagedacht hadden. En dat wij tonnen liefde te geef zouden hebben. En dus besloten we die avond nog, na een lang gesprek tijdens een etentje in Antwerpen Centraal, waar we belandden door een ellenlange file onderweg naar huis van de dokter, dat we ervoor zouden gaan.

Foto: Mon Petit Chou Photography, Unsplash

Sofie

Hoi! Ik ben Sofie en schrijf hier met veel goesting over mijn groene lifestyle, eerlijk en bewust ouderschap en hoe het is om chronisch ziek te zijn. Vragen of opmerkingen? Laat hieronder iets van je horen, vind ik leuk!

19 Comments

  1. Als ik me bedenk hoe moeilijk wij het vonden om de beslissing te maken om aan kinderen te beginnen dan kan ik me maar een beetje inbeelden hoe moeilijk dat voor jullie geweest moet zijn. Uiteindelijk is niets zeker en uit ervaring weet ik dat je je nooit echt kan voorbereiden op een kind.
    Maar het is wel een van de mooiste dingen die je kan overkomen. En hoewel het zorgen voor zo’n klein wezentje heel wat van je vraagt, krijg je er ook zoveel voor terug. Ik hoop dat het voor jou dus een prachtige ervaring wordt! Veel succes!

    1. Klopt, hoewel ik dus nog niet helemaal weet wat er op me af komt, denk ik dat je helemaal gelijk hebt: je bent er eigenlijk nooit helemaal echt klaar voor want je leven verandert op een manier die je je niet kon inbeelden vooraf. Dankjewel!

  2. Ik ben zo blij voor jullie dat jullie droom eindelijk uitkomt! Ik hoop dat je de zwangerschap goed doorkomt en niet te ziek bent. Wat ik me wel afvraag: moesten er bepaalde bloeduitslagen goed zijn alvorens julie goed licht kregen? En moest je met veel medicijnen stoppen of switchen?

    1. Hoi Amber! Dankjewel!
      Bij mij waren heel wat bloeduitslagen genormaliseerd, maar de dokter keek ook naar het totaalplaatje volgens mij. Er waren ook nog wat dingen die niet goed stonden, maar die waren dan blijkbaar niet van doorslaggevende factor. Ik denk dat het ook per patiënt een beetje verschilt waar het accent vooral ligt qua resultaten die verbeteren… Er was niet één duidelijk resultaat waarvan de dokter zei: nu die goed is kan het. Het was meer het totaalbeeld.
      Qua medicijnen ben ik wel met alles moeten stoppen behalve de probiotica, dus ook supplementen enzo. Zelf was ik op voorhand al gestopt met mijn bètablokkers voor het hart, omdat ik wist dat die niet mogen bij een zwangerschap. Verder nam ik geen zware medicatie (meer), maar toen ik had doorgegeven dat ik zwanger ging worden werden ook alle supplementen geschrapt. Ik ben ook nog in een regulier ziekenhuis geweest voor een extra check-up van bloed en hart en daar waren ze ook van mening om gewoon met alles te stoppen.

      1. Dat is goed om te weten! Ben je nog wel stabiel je nu je plots met alles hebt moeten stoppen? Ik ben zo blij voor jullie dat jullie groen licht hebben gehad, al dat geduld is niet voor niets geweest! 🙏🏼

        1. Er is wel een periode geweest dat ik het begon te merken dat die ondersteuning weg viel. Het zal dus ook wel goed zijn voor me om na de bevalling en eventueel borstvoeding weer die supplementen te kunnen opstarten. Maar op zich ben ik niet significant achteruit gegaan… Het hielp misschien ook wel dat ik al redelijk stabiel was en al niet heel veel meer nam. De overschakeling was zo minder abrupt.

  3. Ik vind het echt een hartwarmend verhaal. Er is zoveel onzekerheid en taboe rond deze onderwerpen, zelfs als je niet chronisch ziek bent. Fijn te lezen dat jullie beide ervoor kiezen om ouders te worden. Moedige ouders die het beste willen voor hun kind. Beter kan een kind niet hebben, imo. Hopelijk gaat alles goed!

  4. Hey sofie…

    Je kan enorm goed schrijven zeg…
    Ben sinds ik je blog leerde kennen nog geen moment verveeld geweest let het lezen. Fe teksten die je schrijft zijn erkenbaar. En het is super jammer voor je dat je dit ziekteproces doormaakt. En zo erg knap dat je er zo open over kan schrijven. Het gevoel waar je mee zit naast de ziekte om aan kinderen te beginnen is iets waar elke ouder wel mee kampt. Zijn we wel sterk genoeg, is ons huis goed, gaan ik het wel kunnen enz. Erg knap dat nu jullie droom uit zal komen en wens je een heel voorspoedige zwangerschap. Mvg.

    1. Hey Kim, dankjewel voor het complimentje! Leuk om te horen, ook dat je al langer volgt :-). Ik denk inderdaad wel dat elke ouder met soortgelijke vragen zit, en eens de kinderen er zijn zullen alle mama’s en papa’s ook wel weer nieuwe onzekerheden tegenkomen hé. Bedankt hoor!

  5. Wat mooi dat je hier zo openhartig over bent, juist om ook anderen in jouw situatie te helpen. Ik kan me voorstellen dat zwanger worden in jouw situatie niet vanzelfsprekend was en ik vind het alleen maar mooi dat jullie er zo bewust over hebben nagedacht en het er ook met professionals over hebben gehad. Ik denk dat je vooral met de laatste alinea de spijker op zijn kop slaat. Ook gezonde ouders hebben geen zekerheid als ze een kind krijgen en je weet nooit hoe het zal verlopen. Het enige wat je weet, is dat je heel veel liefde te geven hebt en dat het kind in een warm nestje terechtkomt. En dat is misschien wel het allerbelangrijkste! Ik hoop dat je een goede zwangerschap tegemoetgaat!

    1. Dankjewel Romy voor de mooie reactie. Dat we veel liefde te geef hebben en ons kind enorm welkom is, dat staat inderdaad vast. En misschien is dat ook het belangrijkste.

  6. Ik moet steeds denken aan de naam van je blog, dat deze zo goed gekozen is. Het is duidelijk dat je veel dromen hebt maar daar ook echt voor durft te gaan en dus voor leven kiest, mooi!

    1. Wat een toffe reactie, ik heb namelijk zelf wel eens twijfels over de naam van mijn blog. Hij is eigenlijk ontstaan op een moment dat ik veel dromen had, maar ze niet kon waar maken, omdat ik alleen maar zweefde in een soort semi-leven van ziek zijn tussen vier muren. Jaren later is mijn leven geëvolueerd, maar eigenlijk kan de naam nog steeds mee. Ik geef er ook telkens weer nieuwe interpretaties aan, misschien daarom dat hij nog steeds mee gaat :-).

  7. Mooi om te lezen. En je hebt idd nooit alles in de hand. Gezonde mensen krijgen soms een ziek kind. Of je bent gezond, word moeder en word zelf ineens ziek.
    Sem was 5 toen ik ziek werd. Hij kon zich wel zelf aankleden maar verder was er natuurlijk nog weinig zelfstandigheid, moest naar school worden gebracht en gehaald. Terwijl ik dagen plat lag. Eerlijk gezegd heb ik me wel eens mijn haren uit mijn kop gerukt van ellende.
    Het toverwoord bleek organisatie te zijn. Flexibiliteit. Hulp durven vragen.
    Ik werd toen overvallen door mijn situatie. Jullie hebben er heel zorgvuldig over nagedacht en waarschijnlijk al kunnen nadenken over ‘wat als’. Dat is alleen naar super denk ik.
    Natuurlijk gaan er momenten komen dat je je enorm voelt falen als moeder. Maar dat hoort bij het moederschap :-). Wat Sem heeft onthouden van al die jaren is niet wat ik niet met hem kon doen (mee naar buiten gaan, wilde spelletjes spelen, kleren nergens kopen, naar voorstellingen op school) maar wat ik wel deed (aandacht geven, knuffelen, boekje lezen, praten over de dag).

    1. Dankjewel. Dat er schuld- en faalgevoelens op mijn pad zullen liggen, daar ben ik wel zeker van :-). Maar ik kan alleen maar mijn best doen met wat ik te bieden heb. Mooi om te zien dat je aan de ene kant bepaalde dingen niet kon doen met of voor je kind, maar andere heel waardevolle zaken waar anderen misschien dan weer te weinig tijd voor maken, die had jij dan in overvloed. En dat is ook prachtig.

  8. Het is heel fijn te lezen hoe jullie als koppel zo sterk staan, en hoe hard jullie alles hebben overwogen alvorens de stap te zetten. Ik wens jullie alleszins heel veel liefde, en heel veel succes!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.