Omdat ik het zelf fijn vind om te volgen bij anderen, maar ook als herinnering voor later, wil ik graag een wekelijks zwangerschapsdagboekje bijhouden. Inmiddels ben ik beland in week 14 en vanwege de misselijkheid en slapte heb ik nog geen enkel verslag van de afgelopen periode online kunnen zetten. Om even een inhaalbeweging te maken, combineer ik in deze blogpost deel 1 van het eerste trimester.

Week 4: Een positieve test!

Omdat ik tijdens de vorige pogingen telkens al snel met een negatieve zwangerschapstest in mijn handen zat en dan toch een ieeeetsiepietsie teleurgesteld werd, deed Jense me beloven dat ik deze keer zou wachten tot ik zeker een week over tijd was. Ik bedacht nog dat een positieve test wel een heel tof cadeautje zou zijn op onze eerste huwelijksverjaardag, maar ik hield me in en heb dat weekend niet getest.

Ondanks de extreme pijn in mijn borsten maakten we onszelf wijs dat het nog niet voor nu zou zijn. Stiekem zei een stemmetje in mijn hoofd wel dat de pijn deze keer toch veel heftiger was dan normaal in aanloop naar mijn menstruatie. Toen ik ook nog eens drie dagen op rij om hele stomme redenen begon te huilen en onnodige kritiek had op mijn liefje, besloot ik om de volgende ochtend toch stiekem een test te doen.

Terwijl Jense de voordeur achter zich dichttrok om naar het werk te vertrekken, kleurde op mijn predictor het tweede streepje roze. Ik slaakte nog net geen gil en rende naar het raam van de slaapkamer. In de verte zag ik onze auto nog net de straat uitdraaien. Ik stond al met mijn telefoon in de hand om mijn man stante pede terug naar huis te laten komen, maar kon mezelf nog net beheersen. Te laat op het werk komen was nu ook niet nodig. Ik zou het vanavond vertellen. Nog steeds stomverbaasd en ongelovig keek ik opnieuw naar de test. Er stonden toch echt twee duidelijke strepen. Ik was toch niet gek? Voor de zekerheid deed ik de test opnieuw. Er was geen twijfel mogelijk. Ik was zwanger.

Bevend bleef ik naar de twee stokjes in mijn handen staren. Ik lachte en huilde en mompelde heel vaak “oh my god!”. Ik keek naar mezelf in de spiegel en wist dat ons leven voorgoed veranderd was. En dat moest ik nog verzwijgen tot zes uur vanavond. Het werd de langste dag van mijn leven.

Met dit blijde nieuws was meteen ook duidelijk waarom ik me de laatste weken niet echt top voelde. Het had al een hint kunnen zijn, maar omdat ik sowieso soms mindere dagen heb, schonk ik er geen extra aandacht aan. Verderop in de week werd wel steeds duidelijker dat de symptomen die ik had, toch echt bij een zwangerschap hoorden. Op bezoek bij oma en opa moest ik plots bijna kokhalzen van de geur van spruitjes in de keuken. Dat was niet van mijn gewoonte.

Week 5: Misselijkheid en Franse wc’s

De misselijkheid nam elke dag zienderogen toe, en tegen dat we op vakantie vertrokken, was er geen ontkomen meer aan. De rit naar Zuid-Frankrijk was een hele uitdaging. Vieze geuren en stinkende wc’s langs de autosnelweg deden mijn maag telkens keren. Ik had ook enorm veel last van buikkrampen, en die verergerden nog door het lange zitten. Waar ik meestal nog iet of wat kan genieten van een gezellige roadtrip, was dit de meest oncomfortabele passage over de Route Du Soleil ooit.

De buikkrampen bleven ook de rest van de week heel erg aanwezig en deden zich voor als een continu zeurende pijn, maar ook als enorme aanvallen waar ik heel beroerd van werd. Ik begon dan te zweten, werd heel erg misselijk en kreeg een vreselijk stekende pijn in mijn onderbuik. Met zijn allen hielden we ons hart vast – hopelijk was dit geen voorbode van een miskraam.

Ik was enorm moe en moest veel vaker plassen dan normaal. Ook ’s nachts moest ik er drie tot vier keer uit: goed slapen en recupereren was er dus niet bij.

Ondanks de kwalen slaagde ik erin om nog enkele uitstapjes te maken, maar makkelijk was dat niet. Toch heb ik op vakantie nog nooit zo hard naar mijn lichaam geluisterd als nu. Ik bleef heel vaak achter in het huis om te rusten. Mijn kindje gaat nu voor op alles, en mijn lichaam forceren, daar doe ik liever niet meer aan mee.

Week 6: Volgend vakantieadres en weg eetlust

We zwaaiden de rest van de familie uit en zetten de vakantie met zijn tweeën verder. Na enkele dagen rust kon ik voor het eerst in jaren genieten van een duik in het zwembad: zo tof! Helaas was het daarna écht uit met de pret. Ik werd steeds misselijker en uit het niets verdween al mijn eetlust. Alle geuren stonden mij enorm tegen en ik had een ware afkeer van warm eten. Groenten, vlees, en zelfs frietjes of pizza: ik lustte niks meer. Het enige dat ik op den duur een beetje binnenkreeg was chocoladepudding en stokbrood met kaas. De vermoeidheid was nu ook zo sterk dat mijn bedtijd elke dag met een uur vervroegd leek te worden.

Week 7: Vroeger naar huis

De rest van de vakantie kon ik ook overdag alleen maar in bed liggen en op deze manier was de reis eigenlijk echt niet te doen. Het ging van kwaad naar erger en we besloten om vervroegd weer naar huis te keren. De krampen waren gelukkig al een heel stuk minder, maar de misselijkheid onderweg was een hel. Ik heb nog altijd nachtmerries van de meest walgelijke toiletten en het effect dat die hadden op mijn maag en kokhalsreflex. Géén aanrader! Mijn neus was al extra gevoelig door de Lyme, maar het effect van zwangerschapshormonen daarop is nog een ander paar mouwen.

Week 8: De eerste echo… en eerste keer overgeven

Een heel erg spannend moment brak aan in de achtste week: de eerste afspraak bij de gynaecoloog. Met alleen een positieve zwangerschapstest en een hele misselijke vrouw als bewijzen, kon Jense toch nog steeds niet geloven dat er echt een kindje in mij groeide. Voor hem was die eerste echo met een prachtig kloppend hartje dan ook een extra bijzonder moment: het werd plots allemaal heel zichtbaar en écht. We waren zo opgelucht dat de krampen geen slecht nieuws hadden betekend en dat alles er normaal uit zag. Ik was ook enorm blij dat er maar één baby in mijn buik bleek te zitten ;-).

Dat ik zo misselijk was, vond de gynaecoloog alleen maar een goed teken. Zelf was ik minder enthousiast toen ik op een dag na het opentrekken van de koelkast plots moest overgeven, gewoon van de geur daarvan. Tot nu toe was de ellende beperkt gebleven tot 24 uur per dag extreem misselijk zijn, maar het ergste moest blijkbaar nog komen. Gelukkig had ik nu een mooie echofoto om af en toe naar te kijken…

 

Sofie

Hoi! Ik ben Sofie en schrijf hier met veel goesting over mijn groene lifestyle, eerlijk en bewust ouderschap en hoe het is om chronisch ziek te zijn. Vragen of opmerkingen? Laat hieronder iets van je horen, vind ik leuk!

13 Comments

  1. Dat heb je mooi geschreven. Ik herken best veel dingen. Zo moest ik ook een hele dag wachten om mijn vriend het goede nieuws te kunnen vertellen en dan duurt zo’n dag inderdaad lang 🙂 I.v.m. de misselijkheid had ik ook een afkeer van warm eten. Mijn tip is om gewoon te eten waar je zin in hebt en zeker niets te forceren. Ik lust nog steeds geen cola light meer, terwijl ik voor de zwangerschap niets anders dronk als frisdrank. Raar wat die zwangerschapshormonen allemaal kunnen doen hè? De eerste echo is inderdaad prachtig, zeker wanneer je voor het eerst het hartje hoort kloppen. Probeer je op te trekken aan die echo’s want dan weet je waar je het allemaal voor doet!

    1. Dankje Vanessa! Vreemd hé, hoe je opeens niks meer lust. Ik probeer inderdaad te eten wat lukt, al heb ik daardoor dus heel mijn intolerantiedieet overboord gegooid, ook weer niet zo goed, maar ja. Wat binnen is, is binnen, denk ik dan maar.

  2. Herkenbaar! Ik hoop dat de misselijkheid snel wegtrekt, bij mij is dat de hele zwangerschap gebleven. Bij de tweede nog erger dan de eerste, het is echt geen pretje.

    Fijn dat alles er goed uitziet, dat is alvast een zorg minder.

  3. Oh, dat is zo vreselijk om al die misselijkheid op vakantie te hebben. Dat had ik ook en het is echt zo sneu want je kan niet ten volle genieten hè. Misselijkheid betekent trouwens vaak dat je een hoog gehalte aan zwangerschapshormoon hebt. Vandaar dat dat een goed teken is.
    Voor mijn man werd het ook maar echt bij de eerste echo.

    Heel herkenbaar hoor, jouw verhaal 😉

    1. Ja, ik ben blij dat ik toen nog niet aan het overgeven was, want dat had nog moeilijker geweest. Zelf had ik die echo niet nodig om te weten dat het echt was, haha, maar natuurlijk wel om te weten dat alles goed ging!

  4. Wat naar om te horen dat je je zo misselijk voelde en dat je daardoor zelfs vroegtijdig de vakantie moest afbreken. Gelukkig ging alles met de baby wel goed en bleek het er maar eentje te zijn 😉 Heel bijzonder om mee te lezen hoe het was om de zwangerschap bekend te maken aan je man. Ik kan me voorstellen dat je juist die dag niet kon wachten om totdat Jense thuiskwam om hem het allermooiste nieuws te vertellen 🙂

    1. Ja, het was een groot geheim om zo’n hele dag te dragen, haha! ’s Avonds kwamen zijn ouders en ons nichtje dan nog eten, en moesten we het weer voor hen verzwijgen! We zijn blij dat nu iedereen op de hoogte is ;-).

  5. Wat herkenbaar! Ik ben ook zó misselijk geweest. Werkelijk alles draaide mijn maag om en ik rook elk geurtje. Mijn schoonmoeder kwam uiteindelijk met de tip om mijn eten te pureren zodat ik met mijn neus dichtgeknepen toch wat naar binnen kon krijgen. Dat werkte een beetje want ik leefde tijden op cracottes met boter. Liggend. Schoot ook niet op.
    Ik hoop dat je je nu heel snel beter voelt. Wat een hel, die toiletten langs de autoroute. Liefs xx

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.