Omdat ik het zelf fijn vind om te volgen bij anderen, maar ook als herinnering voor later, wil ik graag een wekelijks zwangerschapsdagboekje bijhouden. Inmiddels ben ik beland in week 14 en vanwege de misselijkheid en slapte kon ik lange tijd geen enkel verslag van de afgelopen periode online zetten. Om even een inhaalbeweging te maken, combineer ik in deze blogpost deel 2 van het eerste trimester. Deel 1 gemist? Lees het hier.

Week 9: De emmer is mijn beste vriend

Mijn dagen spelen zich nog steeds exclusief af tussen bed, bank en toilet. De hele dag moet ik rondlopen met een emmertje want op totaal willekeurige momenten kan ik opeens beginnen kokhalzen of overgeven. Triggers zijn alle soorten geuren, voedsel en zelfs gedachten aan eten of vieze dingen in mijn hoofd. Het ergst van al: het poetsen van mijn tanden. De tandenborstel in mijn mond is genoeg voor een eindeloos rondje van kokhalsreflexen en overgeven. Ik vind het zo iets stom, maar een onderzoekje op Google leert me dat heel erg veel zwangere vrouwen hier last van hebben. Bizar!

Eten blijft vreselijk moeilijk, maar ik doe mijn best om zo veel mogelijk kleine hapjes binnen te krijgen. Jense moet nog steeds elke dag voor ons koken, want ik kan de geur niet verdragen. Elke avond lig ik tussen acht en negen in bed: ik ben doodmoe, zwak en ziek.

Week 10: Gemist weekend en lasagne van de mama

Er staat een weekend gepland met de schoonfamilie, maar meegaan is geen realistische optie. Ik ben erg verzwakt en op hotel eten (en alle etensgeuren ruiken) is niet haalbaar. Helaas blijf ik dus alleen achter.

Het begint langzaam weer te lukken om ’s avonds iets warms te eten, al blijven de porties klein en de keuzes beperkt. Vlees of vis zijn nog steeds een no-go, en groenten lukken slechts hier en daar. Momenteel behalen we de grootste successen met wortelpuree, rijst met wokgroenten en lasagne van de mama.

Het valt me inmiddels op dat mijn normale Lyme-klachten zo goed als nooit aanwezig zijn. Ik heb veel minder hoofdpijn dan normaal en spier- en gewrichtspijnen horen er niet meer bij. Moest de extreme misselijkheid verdwijnen, dan zou ik me misschien echt top kunnen voelen.

Week 11: Waar blijft die roze wolk?

De magische twaalf-weken-grens komt eraan en we hebben nog een aantal mensen waar we het goede nieuws persoonlijk aan willen vertellen. Bijna elke dag staat er een bezoekje op de planning, en dat is eigenlijk veel te zwaar. Vermoeidheid maakt mijn misselijkheid namelijk elke keer nog erger. Wanneer we thuiskomen, moet ik regelrecht naar de emmer of het toilet spurten. Ik voel me inmiddels niet meer als mezelf. De slopende weken eisen hun tol en het lachen is me echt vergaan.

Ik dacht dat ik voorbereid zou zijn op kwaaltjes, door mijn jarenlange ziek zijn. Maar ik had niet gerekend op weken- of maandenlang elke dag overgeven en hormonen die ook nog hun ding komen doen. Er lijkt geen einde te komen aan het zwanger zijn, en ik merk dat ik elke dag de tijd een half jaar vooruit wil spoelen.

Tegelijk voel ik me erg ondankbaar dat ik elke dag zo verdrietig ben. Ik ben supergelukkig dat ik mama kan en mag worden, en toch is een roze wolk in de verste verte niet te bespeuren. Het besef dat zoveel mensen mij benijden doet me nog meer schuldig voelen. Maar ik kan er niets aan doen: op deze manier is zwanger zijn écht niet genieten.

Gelukkig is het tijd voor de tweede echo. We zien een zeer beweeglijk en vrolijk ronddansend mini-mensje op het beeld. Het is ongelofelijk hoe een wezentje van zo’n 5 centimeter lang toch al zo compleet is. We zien voetjes, handjes, een maagje en een blaas. Ik ben zo dankbaar en blij dat ons kindje goed gegroeid is en blijkbaar geen nadelen ondervind van het feit dat ik zo weinig en zo ongevarieerd kan eten. Wanneer ik het moeilijk heb, probeer ik dat voor ogen te houden.

Maar het blijft enorm zwaar en ik voel me gewoon al een hele tijd niet happy. Misschien is de confrontatie met opnieuw zo goed als niets kunnen en het teruggeslingerd worden naar zo’n periode, ook wat het zo moeilijk maakt. Ik ben opnieuw alleen maar bezig met elke dag overleven.

Week 12: Een warm bad aan reacties

Ik hoopte echt dat ik me bij het aanbreken van de drie maanden, inmiddels al beter zou voelen, of dat ik op zijn minst toch licht aan het einde van de misselijkheidstunnel zag. Helaas lijk ik net als vorige week nog steeds op een dieptepunt te zitten. De voorbije tijd heb ik ter afleiding en vanuit bed meegeholpen met het organiseren van een familiefeest voor volgende week, en het feit dat ik me nog steeds ellendig voel zet wel een beetje een domper op mijn feestvreugde.

Een lichtpuntje deze week is het delen van ons babynieuws hier, op de blog. Het regent positieve reacties op alle kanalen en er zijn ontzettend veel mensen blij voor ons. Velen weten hoe lang we hier al van droomden en hoe moeilijk het was om te blijven wachten, en ze zijn oprecht ontroerd. Dat merkten we ook bij de persoonlijke aankondigingen de afgelopen tijd, en dat voelt echt als een warm bad. Dank jullie wel allemaal!

Week 13: Stilaan wat ronder

Het familiefeest is achter de rug, en ik heb ondanks de misselijkheid toch een fijne middag gehad. Dankzij een enthousiaste nicht hebben we de eerste babyspulletjes in huis, en dat is zooo leuk. Het uitpakken en ontdekken van piepkleine kleertjes verlegt mijn focus even van het ziek zijn naar al het moois dat ons te wachten staat.

Vreemd genoeg word ik de laatste tijd nu weer extra misselijk als ik ’s middags een gewone boterham eet. Warm eten – tenminste, kleine porties en ook niet gelijk wat – is wat me nu het meest bevalt. Daar ben ik blij om, want inmiddels ben ik een paar kilo afgevallen. Nu ik terug warm kan eten blijft mijn gewicht hopelijk stabiel, of komt er misschien binnenkort zelfs wat bij. Ondanks dat ik gewicht kwijt ben, word mijn buik al wel ronder.

Voor het eerst in lange tijd voel ik me nog eens in staat om achter de laptop te kruipen en dit verslag te typen. Is dit het eerste goede teken van beterschap in zicht? Ik snak in elk geval naar de mogelijkheid om weer eens naar buiten te gaan en de eerste babywinkels aan een inspectie te onderwerpen!

De maaltijden die een tijdje geleden nog het vlotst binnen gingen, kosten me nu de grootste moeite. De ene week kan Jense niet genoeg yoghurt en kaas aanslepen, de volgende word ik al misselijk van de gedachte alleen. De arme man doet zijn best, maar een zwangere vrouw (en haar appetijt) zijn onvoorspelbaar en wispelturig, blijkbaar. Ik kan dan wel iets vlotter eten, het dagelijkse overgeven blijft zijn gangetje gaan.

Jense neemt nog steeds alle huishoudelijke taken voor zijn rekening. Ik lig erbij en kijk ernaar, en probeer mezelf voor te houden dat ik ook bezig ben met iets heel belangrijks: mijn lichaam creëert namelijk een heel nieuw mensje.

Vorige week is er bloed afgenomen voor de NIPT-test. Daarmee wordt gekeken naar drie soorten chromosomenafwijkingen, maar ook het geslacht kan bepaald worden. Wij hebben ervoor gekozen om dat te laten doen, dus binnenkort weten we of we een jongen of een meisje verwachten. Spannend!

Sofie

Hoi! Ik ben Sofie en schrijf hier met veel goesting over mijn groene lifestyle, eerlijk en bewust ouderschap en hoe het is om chronisch ziek te zijn. Vragen of opmerkingen? Laat hieronder iets van je horen, vind ik leuk!

17 Comments

  1. Je hebt duidelijk geen makkelijke periode achter de rug, hopelijk is er snel beterschap. Dat van die hoofdpijn die verdwijnt tijdens de zwangerschap had ik ook. Vroeger had ik erge migraine met gemiddeld 26 dagen per maand (erge) hoofdpijn maar tijdens mijn eerste zwangerschap verdween die langzaam en… ze is bijna volledig weggebleven! Ik wil geen valse hoop geven maar misschien, heel misschien heb jij ook dat geluk 🙂

    1. Straf hé! De laatste weken heb ik wel weer wat extra hoofdpijn, maar het is toch veel minder dan ervoor. Wat bijzonder dat je migraine nu ook is weggebleven zeg. Ik hoop dat ik ook zo’n toffe bijwerking heb van de zwangerschap, hihi!!

  2. Voor mij zijn mijn zwangerschappen alweer een hele poos geleden dus extra leuk om de jouwe te volgen. Maar jeetje Sofie, je krijgt het niet cadeau. Heb je jouw misselijkheidsklachten al eens met je huisarts besproken? Volgens mij zijn er zetpillen die je tijdens je zwangerschap wel mag hebben. Ik ga heel hard voor je duimen dat je je snel wat beter gaat voelen en pas echt van je zwangerzijn kunt gaan genieten. Hou je taai lieve Sofie.

    1. Ik heb de misselijkheid wel besproken, maar zowel huisarts als gynaecoloog schrijven liever zo weinig mogelijk voor. Ik heb nog lang geen HG, waarbij je twintig-dertig keer per dag moet overgeven en uitdroogt, dus ik denk dat ze van mening zijn dat ik best kan volhouden ;-). Als ik elke week verschillende kilo’s zou afvallen, dan moest ik wel aan de alarmbel trekken, maar dat is gelukkig niet het geval geweest. Dankjewel Karin!

  3. Ze zeggen altijd: zwanger zijn is geen ziekte. Nee, maar je kan er wel erg ziek van zijn. Het eerste trimester zat je duidelijk niet mee, hopelijk verloopt de rest van je zwangerschap beter. Je hoeft je trouwens geen zorgen te maken over die roze wolk. Ik heb ze ook maar weinig gezien tussen alle klachten in. Dat neemt niet weg dat we ontzettend blij zijn met dat kleine wondertje in onze buik. Fijn dat je normale Lyme-klachten verminderd zijn. Dan doen die hormonen toch nog iets goeds 😉 Mijn CVS en fibromyalgie klachten waren ook veel minder in het eerste en tweede trimester. Maar zoals je zegt komt er dan een ander kwaaltje, zoals de misselijkheid, in de plaats. Tanden poetsen was hier ook verschrikkelijk! Superleuk dat jullie binnenkort al weten of jullie een jongen of meisje krijgen. Ik ben heel benieuwd!

    1. Dat is precies wat ik ook zei. Zwanger zijn is geen ziekte maar ik voel me toch doodziek… Tja, die roze wolkjes, ze zijn misschien wat overroepen. Tuurlijk zijn er ook heel mooie momenten tussen de ellende door. En tuurlijk zijn we gelukkig met dat wonder, inderdaad. Maar het leven is nu eenmaal niet alleen maar zuurstokroze ;-).
      Hihi, stiekem weten we het geslacht inmiddels al! Dat komt online in de volgende update!

  4. Wat lastig, die misselijkheid en niet of nauwelijks kunnen eten. Ik hoop voor je dat er nog verandering in komt! Vind het leuk om je zwangerschap te volgen. Leuke stukjes zijn het de dagboekstukjes!

  5. Hopelijk gaat de misselijkheid vlug stoppen Sofie. Hoe je het beschrijft is heel herkenbaar voor mij, ook al is het al een hele tijd geleden. Ik weet nog goed dat ik na drie maanden en ettelijke kilo’s kwijt, me geweldig goed en krachtig voelde voor de rest van mijn zwangerschap en ook helemaal geen migraine meer had. Dat wens ik jou ook van harte toe!

  6. Ik was ook strontberoerd en misselijk het eerste kwartaal. Stond soms zelfs op straat over te geven ,😏. En daarna geen vuiltje meer aan de lucht.
    Voordat ik zwanger werd had ik sarcoïdose. De internist die me toen behandelde vertelde toen dat de zwangerschapshormonen ziekteverschijnselen onderdrukken. Dus het lijf zorgt er op de een of andere manier voor dat het kindje voorgaat. Heel wonderlijk en mooi. Behalve dat kotsen en de zwangerschapskwaaltjes natuurlijk.
    En die roze wolk, die heb ik nooit echt begrepen. Het is zo’n spannende heftige periode.
    Fijn dat je je nu iets beter voelt!

  7. Hé, het is ook wat hoor, zo een minimensje maken. Dat kost energie, ontzettend veel energie. Logisch dus dat je tot niet zoveel in staat was, zeker met het overgeven erbij.
    Ik weet nog dat ik tot maand vier elke ochtend over het toilet hing en mezelf naar het werk moest slepen. Het is een huzarenstukje waar je lijf mee bezig is.

  8. Zo herkenbaar. Ik erg ziek en neerslachtig bij tweelingzwangerschap, al weet ik dat ik dubbel geluk heb. Bijna half 4 s nachts nu, lig weer al uren wakker omdat ik me zo slecht voel en omdat ik me afvraag hoe ik dit nog maanden kan volhouden.

    1. Oh ja, ik herken het hoor. Voel je maar niet schuldig dat je je niet zo blij voelt momenteel, het is gewoon ook een aanslag op je lichaam en gemoed als je je zo ziek voelt. Ik had precies hetzelfde: hoe hou ik dit vol?? Ik kan je gelukkig wel vertellen dat ik na een tijdje weer meer mezelf werd, weer kon lachen, en nu met 22 weken is het terug leefbaar. Dus ik duim dat je binnenkort ook weer die lichtpuntjes ziet en weet, dat het goed komt. Heel veel liefs en sterkte!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.