Af en toe zijn er bloggers die de moed hebben om hun onzekerheden wat betreft hun probleemhuid te delen. Ik voel erg met hen mee, want ik weet wat het is. Tegelijk zou ik willen zeggen dat het écht nog meevalt en dat ze zich er niet slecht over moeten voelen. De foto’s die ik online zie, zijn voor mij beelden van eigenlijk best wel goede huidjes. Vandaag durf ik het eindelijk aan om de meest verdrietige periode van mijn leven te delen. Want dat was het, toen ik enkele jaren geleden af te rekenen kreeg met extreem ernstige acne.
Over zelfvertrouwen en liefde voor mijn looks
Ik weet dat – volgens de boekskes – zelfvertrouwen het nieuwe sexy is en dat er zogezegd niets aantrekkelijker is dan dat. Persoonlijk ontbreekt het mij toch wat aan een portie liefde voor mijn looks. Maar goed, ik ben van ‘t straat geraakt (Wat voor uitdrukking is dat eigenlijk? Bah.), dus echt nodig heb ik het niet gehad.
Sommige complexen uit mijn tienerjaren, daar ben ik inmiddels wel overheen gegroeid. Maar andere dingen die me storen zijn toch van een hardnekkiger kaliber.
Dat ik op mijn dertigste nog steeds niet verlost ben van die ellendige acne, helpt daar allerminst aan. Fijn is dat niet. Vooral niet omdat er geen einde aan lijkt te komen. Het lijkt mij zo fantastisch en zorgeloos om me niet te schamen als ik zonder make-up rondloop. Maar daar ben ik nog steeds niet in geslaagd, geef ik eerlijk toe.
Van ernstige acne naar pure horror
Als prille tiener kreeg ik voor het eerst last van ernstige acne waarbij mijn hele gezicht, borst en rug onder de ontstekingen zaten. Door middel van antibiotica en verschillende chemische zalfjes kon het probleem teruggedrongen worden tot een aanvaardbaar niveau, maar in het begin van mijn twintiger jaren kreeg ik opnieuw een ernstige opstoot. Hoe problematisch mijn huid toen ook was, het was niets in vergelijking met de episode die ik vier jaar geleden doormaakte.
Hoe het kwam en wat ik eraan gedaan heb, dat bewaar ik voor een volgend artikel. Vandaag wil ik het vooral hebben over wat het met me deed, en waarom ik dit artikel schrijf. Ik heb hier namelijk heel lang over getwijfeld. Ooit zette ik de foto’s al eens online op mijn vorige, Engelstalig blog. Ik kreeg geen enkele nare reactie, en toch zijn het angst en schaamte die mij steeds tegenhielden om ze te delen op Tussen dromen en leven.
Op de één of andere manier voelt dit dichterbij. Is het de taal waardoor ik me toch nog wat bloter voel, of de stijgende lezersaantalllen, ook van bekenden? Het maakt niet uit. Ik wil nu mijn ogen dicht doen en op publiceren klikken.
Wat er gebeurde
Wat er gebeurde: mijn huid werd op een gegeven moment slechter en slechter. Ik was standaard ernstige acne gewend van vroeger, maar dit voelde en zag er voor mij niet normaal uit. Ik modderde wat aan en hoopte dat het zou beteren. Tot ik op een dag al mijn moed verzamelde en mijn huisarts belde. Mét make-up ging ik naar haar praktijk, en zij schrok zich een hoedje. Zo erg zelfs, dat ze mij meteen naar de spoedafdeling van het ziekenhuis heeft gestuurd.
De make-up moest eraf, en ik zakte door de grond. Maar het kon zo niet verder. Mijn hoofd zat vol met gigantische ontstekingen, die onderhuids zo dik en uitgebreid waren dat ik niet meer kon slapen van de pijn. Toen ik zonder make-up naar het ziekenhuis vertrok en mijn mama me zag, moest ze huilen, omdat ze niet wist dat het zo erg was.
Waarom deel ik dit in godsnaam?
Dat vraag ik me ook af. Hoewel ik er nu duizend keer beter uit zie, blijf ik onzeker, en voel ik me vies en lelijk als ik de foto’s van toen zie. Dit is mezelf kwetsbaar opstellen tot in de honderdste graad.
Mijn gezicht deed enorm veel pijn, jeukte als gek, bloedde verschillende keren per dag. Ik heb er letterlijk honderden littekens voor het leven aan overgehouden en mijn huid zal nooit meer hetzelfde worden. Maar het allerergste was de mentale gebrokenheid en de schaamte die ik gedurende vele maanden voelde. Je gezicht kan je nu eenmaal niet verstoppen.
Ik had nooit verwacht dat een uiterlijk probleem mij zo van mijn stuk kon brengen. Hoe het mij in de meest diepe put kon gooien waar ik ooit inzat, ellendige jaren van doodziek zijn en mezelf niet eens kunnen wassen meegerekend. Waarom het dan opnieuw oprakelen?
Wat ik nog weet van tijdens deze periode, is dat ik me heel erg verdrietig voelde. Alleen. Een monster. Ik huilde bij elke blik in de spiegel. Ik voelde me vreselijk. Ik sloot mezelf op. Niemand wist hoe dit was. Niemand maakte dit mee. Ik ging dus online op zoek naar herkenning. Naar hoopvolle verhalen, van mensen die er net zo vreselijk uitzagen en die erna weer normaal waren geworden. Maar ik vond bijna niks.
De steun die ik voelde dankzij dat ene meisje
De meiden die online over hun acne praatten en er foto’s bij durfden zetten, die hadden hier en daar een pukkeltje. Zelfs vandaag ziet mijn probleemhuid er minder fraai uit dan veel meisjes en vrouwen die online hun struggles delen. Begrijp me niet verkeerd: ik snap het zo goed. In je hoofd vergroot je elk vlekje uit en voel je je de meest walgelijke persoon op aarde.
Maar toen ik zo diep zat, met een hoofd dat gewoonweg onherkenbaar was, met momenten misvormd zelfs, gaven die foto’s geen troost. Ik kreeg alleen nog maar meer het gevoel dat het bij mij nog een miljoen keer erger was, dat ik een freak of nature was en dat ik dan maar gewoon niemand meer moest zien.
Op een keer vond ik een meisje op YouTube dat het ook héél erg zitten had. Ze liet zien hoe ze haar make-up aanbracht. Ik vond haar zo moedig, en ik vond zo veel troost in de beelden van haar naakte, gehavende huid. Tot ik de reacties las onder haar filmpje, van laffe onbekenden. Ze maakten het meisje uit voor lelijk monster. En ik wilde alleen maar aan haar en aan iedereen die dit doormaakte zeggen: je bent niet alleen.
Ik voelde me niet minder lelijk of verdrietig, maar ik voelde me wel gesteund, door dat meisje aan de andere kant van de wereld, die de moed had gehad om haar gezicht te laten zien.
Foto’s van mijn ernstige acne: voor en na
Hier gaan we dan. Ik heb bewust een selectie gemaakt van één kant van mijn gezicht, om de evolutie in beeld te brengen. Ik sta er zelf onherkenbaar op, en heb er een watermerk overgeplaatst tegen kopiëren. Op deze manier voelt het voor mij het veiligst, om toch een beeld te geven van hoe het was. Het totaalplaatje van mijn volledige gezicht zag er, in werkelijkheid, nog erger uit. Er bleef geen plekje van mijn gezicht gespaard. Tot op de dag van vandaag heb ik last van rode verkleuringen, littekens zonder pigment en putten in mijn wangen. Dat zal zich wel nooit meer herstellen. Ik krijg ook nog steeds nieuwe ontstekingen. Gelukkig niet meer in die mate, maar de angst dat het ooit weer net zo erg wordt, blijft aanwezig.
Je bent niet alleen, en het wordt beter
Vier jaar later, bij het schrijven van deze blogpost, ben ik nog steeds blij dat ik momenteel veilig achter mijn schermpje zit, terwijl ik dit de wereld instuur. Ik kon er niks aan doen, en toch schaamde ik me kapot en wilde ik het liefst onder een steen kruipen en er nooit meer onderuit komen. Tenzij gehuld in aardappelzak – over mijn hoofd, welteverstaan.
Voor alle meisjes, vrouwen, jongens en mannen die zich lelijk voelen omwille van die rotpukkels: jullie zijn niet lelijk! Voor al diegenen die acne hebben in dezelfde vreselijke horrorproporties als ik had: het gaat echt beter worden! Die ontstekingen bepalen niet wie je bent. Probeer mild te zijn voor jezelf, hoewel ik weet dat het op dit moment verdomd moeilijk is. Ik zette deze foto’s online zodat jullie zien dat jullie niet alleen zijn. En dat het echt, echt, echt beter gaat worden! Hou vol.
Kwetsbare content
Ja, dit is weer zo’n voorbeeld van kwetsbare content die best wat moed vraagt om de wijde webwereld in te gooien. Ik blijf erover twijfelen, of het wel een goed idee is. Maar ik weet ook duidelijk waarom ik het eindelijk ga doen, en niet meer uitstel.
Het is niet om naar tips te hengelen, hoewel goedbedoeld: veel kans dat ik ze toch niet zal durven uitproberen. Het is niet voor mezelf. Het is niet voor diegenen die hun wenkbrauwen zullen fronsen, of misschien wel zullen lachen.
Ik doe dit enkel en alleen voor dat ene onzekere meisje, onder die andere steen. Hang in there. Je bent even mooi en waardevol als iemand anders, en het zal beter worden.
Deze foto zonder make-up nam ik exact een jaar geleden, toen ik voor het eerst een concept schreef voor dit artikel. Ik had toen een – voor mij – heel goede dag qua huid.
Peper en zout
Tenslotte wil ik nog dit zeggen: mijn man, mijn fantastische man, is mij graag blijven zien, en bleef zeggen dat ik mooi was. En daar ben ik hem zo dankbaar voor.
Onzekerheid kan zich voordoen in zoveel vormen en maten. Ik wens echt iedereen iemand toe, of het nu een geliefde is of een onbekende, die het je inpepert. Iemand die hardnekkig blijft peperen en zouten, wanneer je het zelf niet gelooft. Je bent mooi en waardevol, en maak jezelf niets anders wijs.
Ik heb ook acné gehad, niet zo erg als jij, of toch een ander soort. Ik weet nog dat ik altijd één grote ontsteking op mijn rechterwang, onder mijn rechteroog had, één grote opgezwollen plek, recht in mijn gezicht dus, dat verandert je uiterlijk zo erg, bepaalt zo erg hoe je eruit ziet. Dat is gelukkig nu onder controle door de pil te nemen, maar een mooie egale huid zal ik waarschijnlijk nooit hebben. En ik herinner me ook een meisje op YouTube dat toonde hoe ze haar acné verborg onder een dikke laag make-up, ik denk zelfs dat zij model was.
Ja inderdaad, die zwellingen zijn ook vreselijk. Ik zag er echt ook heel opgeblazen uit in mijn gezicht, gewoon van alles wat onderhuids bezig was. Dat meisje heb ik toen ook gezien inderdaad!
Je bent ook mooi, je man heeft gelijk. Hij ziet alles van jou, het geheel, in plaats van iets wat niet is hoe het zou moeten zijn. Toch kan ik me je gevoel heel goed voorstellen. En het lijkt me vooral ook heel onhandig en pijnlijk.
Zelf heb ik me jaren heel erg geschaamd voor mijn gebit. Iets wat uiteindelijk relatief makkelijk te corrigeren was met een beugel. Rationeel wist ik wel dat schaamte niet nodig was. Maar toch hè, zeg dat maar tegen je gevoel.
Ik vind het dapper dat je dit deelt en weet zeker dat er vele mensen onder een steen zijn die hier moed uit putten.
Voor jou hoop ik dat je huid zich lekker rustig houdt.
Dat heb je mooi gezegd, dat iemand anders het geheel nog kan zien, terwijl je zelf eigenlijk focust op dat ene probleem. Dankjewel!
Wat een pijn moet je gehad hebben! Ik vind het heel dapper en goed van je dat je dit hebt durven delen. En ik weet zeker dat je anderen met jouw verhaal kan helpen 😘
Ja, het was toch echt een dieptepunt. Dankjewel Marieke xxx
Wow, wat een heftig verhaal. Je staat altijd zo mooi op de foto, dat ik er geen seconde aan gedacht heb dat je hieraan zou leiden. Het lijkt me zo naar! Ik was zelf vroeger ook onzeker over mijn uiterlijk, maar vergeleken bij wat jij door moest maken had ik het makkelijker. Ik vind het heel stoer dat je dit deelt en ik hoop dat je er lotgenoten mee kunt helpen. Ook weer zeer mooi geschreven, trouwens, mijn complimenten.
Dankjewel Josephine. Voor de steun en de complimentjes ;-). Onzekerheid, het is me toch wat. We zijn eigenlijk allemaal toch mooi hé. en toch kan je jezelf zo de grond in praten!
Die periode herinner ik mij nog, hoe je erover schreef en in de put zat. Maar vooral herinner ik mij dat je ondanks je pijn en twijfels toch moedig doorzette! Je bent in mijn ogen ook altijd mooi geweest en dat blijft zo!
Die periode herinner ik mij nog. Je schreef er eens over op fb. Je had veel pijn en was ten einde raad. Maar ik herinner me ook dat je toen moedig volhield en de strijd aanging tegen die vreselijke acne. Ik ben zeker dat je verhaal nu andere lotgenootjes kan helpen! En voor mij was je toen ook mooi en dat zal altijd zo blijven!
Ja, jij bent dan ook een lezer van het eerste uur hé Lea ;-). Dankjewel voor al die jaren van lieve en bemoedigende reacties. xxx
Wat naar moet dat geweest zijn, dat je je zo slecht voelde. Ik snap dat het heel veel doet met je zelfvertrouwen, vooral omdat anderen zo hard kunnen zijn in hun oordeel. Echte schoonheid zit van binnen, en bedenk maar dat mensen die zo gemeen zijn, helemaal niet mooi zijn van binnen, lelijk zelfs.
En geloof mij, je bent altijd mooi geweest, ook al zag je dat zelf even niet.
Dat is zo. Gelukkig heb ik tegen mij persoonlijk geen nare opmerkingen gekregen, maar je praat jezelf ook heel wat schaamte aan natuurlijk, want je weet ook wel hoe je eruit ziet op zo’n moment. Dankjewel Annika!
Heb je ooit een anti-candidadieet gevolgd minstens 5 maanden? Dus geen suikers, gisten en schimmels? Heeft mij heel goed geholpen voor mijn huid.
Ik heb trouwens heel veel aan je zwangerschapsblogs! Veel sterkte!
Dankjewel Stefanie! Een echt anti-candida niet in die mate denk ik, ik heb wel periodes paleo gegeten (komt zowat op hetzelfde neer denk ik?) en eet sowieso suikerarm (maar wel nog fruitsuikers enzo, dus ja, dat telt dan eigenlijk niet hé). Al die verschillende diëten, het is zo vermoeiend ook!
Ach meiske, wat een pijn moet je gehad hebben.
Je bent altijd al mooi geweest en dat ben je nog steeds. Je man heeft groot gelijk!
Prachtig dat je hierover open durft te zijn, want ik snap heel goed dat er een heleboel emotie voor jou achter zit.
Precies, en ook al is het nu zoveel beter, toch blijf ik er erg onzeker over en is elke nieuwe ontsteking er eentje teveel. Soms echt om moedeloos van te worden maar goed. De foto’s er nog eens bijnemen helpt me dan ook wel weer om opnieuw te relativeren. Dankjewel lieve Emily!
Wat goed dat je dit durft te delen, Sofie! Dat maakt je alleen nog maar mooier en ik hoop dat het voor jezelf misschien ook wel oplucht als je merkt dat je er gewoon over kan praten. For what it’s worth, het was me op je andere foto’s nooit opgevallen dat je huid niet perfect is of dat je daar onzeker over zou zijn. Kan me wel voorstellen dat je nog altijd angst hebt dat het weer terug komt.
Zo’n erge acne heb ik nooit gehad, maar wel eczeem. Het komt en gaat een beetje. Nu is het aardig onder controle, maar vroeger was het wel eens een hel. Soms kreeg ik daar nare opmerkingen over, maar het ergste was eigenlijk nog die jeuk. ’s Nachts wakker worden omdat je jezelf tot bloedens toe aan het openkrabben bent. Als ik jou foto’s zie, voel ik bijna de pijn. Fysiek en uit frustratie. Gelukkig deden mijn naasten ook er ook nooit moeilijk over als ik er weer verschrikkelijk uitzag (fijn dat je innerlijk toch echt belangrijker gevonden wordt!), maar als ik destijds ook zo’n YouTube-filmpje of een blog als deze gevonden had, had me dat vast geholpen met mijn zelfbeeld.
Oh, eczeem lijkt me ook heel lastig en moeilijk ja. Ik denk dat elke huidaandoening wel een domper zet op iemands zelfbeeld.. het is ook zo zichtbaar hé. En de jeuk, oh, oh, dat is toch vreselijk ook! Blij dat het onder controle is voor je! Dankjewel Linda!
Heel erg bedankt voor je openheid!
Jouw verhaal brengt mij terug naar mijn eigen pubertijd en lang daarna. Ik leed ook erg onder mijn acné. Die schaamte die jij beschrijft. Ik vond het ook zo erg dat ik het niet kon verbloemen. Dat acné mijn ‘gezicht’ werd. Het eerste wat je zag was mijn acne en daarna kwam ik pas.
Heb er tot mijn 30e last van gehad, toen vond ik het tijd voor zwaardere maatregelen en kreeg ik van de huisarts de pil. Die gebruik ik nu al jaren niet meer. Die erge acne is voorbij, maar mijn huid is snel vurig en vlekkerig. Ik let op mijn eten, dat helpt mij.
Nogmaals dank voor je verhaal.
Ja, zo voelt het inderdaad hé. Je gezicht is ook zo zichtbaar en het eerste waarop mensen een indruk vormen. Bij mij helpt de pil niet, ik neem wel maar een lichte, dus geen Diane ofzo. Jij ook dankjewel voor je ervaring Anita! x
Jeetje wat een lef! Wat moet dat pijn gedaan hebben als ik dat zo zie. Ik heb zelf echt maar een milde vorm gehad, dus ik mag echt niet klagen. En toch heb ik dat verhaal bewust ook gedeeld, omdat we door social media denken dat de ‘no-make-up’ foto’s ook echt zonder make-up zijn, maar dat is vaak helemaal niet zo. Wat fijn dat jij iets hebt gevonden dat zo geholpen heeft en wat mega fijn van je man!!
Ik heb je verhaal inderdaad ook gevolgd, en vond dat ook heel waardevol. Hoe meer echte beelden er online komen, hoe meer genuanceerd al dat fake gedoe wordt, toch?
Wat een mooie, kwetsbare post ! Dankjewel voor het delen
Bedankt!
Jeetje wat stoer om dit te delen. Ik ken het zelf gelukkig niet maar kan me toch wel een beetje voorstellen dat dit heel erg voor je moet zijn geweest. Maar los van dat je een lieve persoonlijkheid bent hebt je natuurlijk ook gewoon prachtige krullen, dat is wat mij iedere keer weer opvalt.
Wat lief Karin, dankjewel 🙂
Oh dat zag er zo pijnlijk uit … Acné is zo vaak nog taboe en wordt zo vaak nog niet gezien als een aandoening waar je zelf echt niets aan kan doen … Toen ik puistjes had, kreeg ik soms de “tip” om gewoon mijn gezicht met water te wassen en dat het dan wel zou weggaan. Lol, was het maar waar! Sommige mensen beseffen niet wat acné eigenlijk echt is. Ik vind het super dat je dit deelt en ik hoop dat het ook andere mensen bereikt die in dezelfde situatie zitten en dat ze er zo steun uit kunnen halen 🙂 Je stelt je misschien kwetsbaar op door dit te delen, maar eigenlijk bewijst het net hoe sterk je bent!
Oei nee, bij mij werkt dat gewoon water ook niet hoor ;-). Dankjewel voor je lieve reactie!
Wat goed dat je dit schrijft! Ik kan het me heel goed voorstellen hoe je je gevoeld moet hebben, ik heb een paar jaar geleden heel heftig “clownseczeem” gehad, een rode en bulterige gezwollen vlek rondom mijn mond die groeide tot over mijn hele kin en wangen tot aan mijn ogen. Ik weet nog zo goed hoe onzeker en ongelukkig het me maakte, ik wilde eigenlijk niet meer naar school of buitenshuis komen en kreeg zo veel negatief commentaar, van vragen of ik schmink op had tot adviezen om met een bivakmuts naar een verkleedfeest te komen “omdat ik toch lelijk was”. Nu had ik het geluk dat de dermatoloog met een half jaar behandeling bijna alles behalve een licht litteken heeft weg weten te krijgen, maar sindsdien realiseer ik me heel goed hoe vervelend huidproblemen zijn. Wat fijn dat sommige mensen daar wel doorheen kijken en je zien als je de persoon die je bent! Ik heb een relatie met mijn huidige vriend gekregen terwijl ik nog helemaal “onder zat”, net als wat jij beschrijft heeft hij me nooit lelijk laten voelen.
Oh wat vreselijk dat je ook zoiets moest meemaken. En die commentaren, echt, waarom hebben mensen die behoefte? Gelukkig heb je ook een goeie partner gevonden!
Jeetje, ik krijg echt kippenvel van dit artikel en van hoe kwetsbaar je je opstelt, ook in de hoop dat jij misschien (net als dat ene meisje) iemand anders in jouw situatie kan helpen. Ik kan me voorstellen hoe naar je je moet hebben gevoeld over de ernstige acné, zeker als het ook nog eens zo veel pijn doet en als je al onzeker bent. Ik vind het mooi om te horen dat je man je altijd heeft laten weten hoe mooi hij je vindt en dat dat je heeft geholpen. Want echt waar, mooi ben je absoluut! ♥
Ik heb zelf, om een andere reden (die ik misschien ook ooit nog eens wil delen, maar waar ik me nu nog niet klaar voor voel), heel veel onzekerheid over mijn uiterlijk gehad en nog steeds wel. Juist daarom vind ik jouw artikel, je openheid en je positieve boodschap zo mooi. Je bent een topper!
Dankjewel Romy, voor je mooie reactie. Liefs!
Amai, dat moet zoveel pijn hebben gedaan, zowel fysiek als mentaal. En wat afschuwelijk dat er dan van die gemene reacties komen onder de video van een meisje dat dan wel haar verhaal online durft te gooien.
Ik bewonder (weer eens) je openheid en ik ben er zeker van dat deze post andere mensen, met een gelijkaardig probleem, een hart onder de riem zal steken. Maar mag ik opmerken dat je er heden ten dage gewoon geweldig uit ziet, zeker met je zwangere buikje 🙂 🙂 Je hebt niks om je voor te schamen hoor!
Zo lief Leen, dankjewel!