Een chronische ziekte heeft een enorme impact op heel veel vlakken. Naast de medische gevolgen zijn er ook allerlei praktische zaken die anders lopen dan bij een gemiddeld gezond persoon. Dat is niet alleen zo voor de chronisch zieke zelf, maar ook voor zijn of haar omgeving. Zeker binnen een gezin zijn er heel wat dingen waar rekening mee gehouden moet worden. Waar wij soms tegen aan lopen, is het verschil in wat voor ons de perfecte vrijetijdsvulling is. Tegelijkertijd is dat verschil heel begrijpelijk, en dat wordt meteen duidelijk wanneer we de dingen even bekijken vanuit elkaars gezichtspunt.
Twee totaal verschillende levens
Mijn man en ik, wij verschillen soms van het idee van wat de perfecte weekendinvulling is. We hebben dan ook twee totaal verschillende levens. Hij werkt fulltime (en meestal meer dan dat), in een stressvolle sector. De druk om voor ons gezin een inkomen te genereren, rust volledig op zijn schouders. Daarnaast is het niet omdat zijn vrouw niet werkt, dat hij elke avond zijn voetjes maar onder tafel hoeft te schuiven. In goede periodes doe ik zoveel ik kan, maar op slechte dagen komt ook het huishouden vooral bij hem terecht. Gelukkig hebben we een aantal jaren geleden gekozen voor poetshulp. Maar iedereen weet dat er naast de wekelijkse schoonmaak, nog heel wat andere karweitjes blijven liggen, zoals wassen, koken en boodschappen doen.
Voor mij is het anders. Ik zit, omwille van mijn gezondheid, (bijna) de hele tijd thuis. In de ogen van veel mensen heb ik dus altijd vakantie. Maar chronisch ziek zijn, dat is allesbehalve vakantie vieren. Tijdens de slechtste periodes kon ik niets anders dan liggen en met wat geluk de hele dag tv kijken. Geloof me: écht niet fijn en ontspannend, als het je enige dagvulling is.
Ik ben dan ook erg gelukkig dat ik gaandeweg in die mate ben opgeknapt dat ik nu heel wat computeruurtjes aankan. Op die manier kan ik me toch nuttig bezighouden, door te bloggen bijvoorbeeld. De tijd vliegt voorbij wanneer ik me aan het schrijven zet. Ik vergeet de wereld om me heen en voor ik het weet is het avond en kan ik, deze keer wél met voldoening, in de zetel ploffen. Wanneer ik straks fulltime thuisblijfmama ben, dient zich weer een heel nieuwe focus aan en zal ik mijn handen ook wel meer dan vol hebben.
Echte vrijheid
Maar toch blijft mijn wereld klein, en speelt mijn leven zich vooral af tussen diezelfde vier muren.
Voor mij zijn écht vrije dagen dan ook, de dagen dat ik er eens uit kan. Doordat ik inmiddels wat beter ben, en een geweldige elektrische fiets heb, kan ik op goede momenten zelfstandig een klein ommetje maken. Maar voor de meeste activiteiten heb ik omwille van mijn beperkte inspanningscapaciteit toch altijd wel een compagnon nodig.
Het liefst breng ik mijn tijd natuurlijk door met mijn allerliefste favoriet: mijn man. Hij vormt in het weekend vaak mijn brug naar de wereld, en ik vind het zo fijn om iemand te hebben om leuke dingen mee te doen, of praktische dingen. Natuurlijk geniet hij ook van samen op stap gaan (alleen wanneer er winkels bezocht moeten worden, is het enthousiasme een pak minder ;-)), maar tegelijk matchen onze behoeftes aan uitstapjes niet altijd perfect.
Twee verschillende vertrekpunten
Ik wil ook niet alles afschuiven op het chronisch ziek zijn en de verschillende leefsituaties die bij ons thuis samenvloeien. Sommige mensen hebben nu eenmaal behoefte aan in alle rust en zonder te veel prikkels kunnen opladen. Anderen krijgen juist veel energie van altijd heel druk zijn. En meestal is het helemaal niet zo zwart-wit, en heeft iedereen af en toe eens nood aan rust en af en toe aan activiteit.
Wij hebben allebei een ietwat ander karakter. Jense is eerder introvert en heeft niet zozeer (veel) mensen om zich heen nodig om gelukkig en tevreden te zijn. Voor ik ziek werd, had ik dan weer niets liever dan elke dag een andere activiteit op de planning. Hoe vaker ik mijn tijd kon doorbrengen met vrienden of familie, hoe gelukkiger ik was. Nu putten sociale contacten me helaas erg uit, dus moet ik ze erg beperken.
Maar ziek zijn heeft mijn basiskarakter natuurlijk niet veranderd. Ik zit nog steeds vol plannen en ben bij ons thuis vaak de initiatiefneemster. Wanneer ik ’s ochtends mijn ogen open doe, is mijn eerste gedachte na al die jaren nog steeds een heel enthousiast “Yes! Een nieuwe dag! Wat kunnen we vandaag doen?”. Nu ik me wat beter voel, en die mogelijkheid om ook echt iets te doen er vaker is, is het dus ook logisch dat ik die kans wil grijpen. Maar het is even logisch dat mijn man die behoefte niet altijd heeft. Net zoals dat er nog steeds momenten zijn waarop ik uitgeteld op de bank lig, terwijl hij liever iets actiefs doet.
Het is al bij al dus heel begrijpelijk. Voor mij betekent het weekend dat ik eindelijk gezelschap in huis heb, terwijl mijn man na een week vermoeiende klantencontacten af en toe juist eens nood heeft aan op zichzelf zijn.
Voor mij betekent het weekend ook dat ik na een lange week thuis eindelijk eens buiten kan, terwijl hij na een lange werkweek en een zaterdagochtend vol boodschappen doen, eindelijk eens lekker thuis kan zijn en heerlijk niks doen.
Elkaar tegemoet komen
Het is dus een kwestie van de balans te vinden waar we ons allebei goed bij voelen. Daar kunnen soms simpele en praktische dingen aan bijdragen, zoals het inhuren van onze poetshulp. Ik kan het weekend ook gebruiken voor iets dat ik leuk vind om thuis te doen, maar waar ik in de week niet toe kom. Zo richtte ik vorig weekend mijn bureautje opnieuw in, en maakte ik een tijdje geleden een puzzel van 2000 stukjes. En in het simpelweg thuis samen gezellig maken met een goede serie en iets lekkers om te eten en te drinken, zijn we ook een kei.
De laatste maanden pakken we ook de wekelijkse boodschappen wat anders aan. Helemaal mee met de tijd bestellen we online wat we nodig hebben. Ons pakketje wordt klaargezet in een afhaalpunt en op dinsdag- of woensdagavond kan het opgehaald worden. Voor ons werkt dit systeem erg fijn. De weekends zijn nu een stukje langer doordat de boodschappen al in huis zijn. Jense kan de vrijgekomen uurtjes op zaterdagochtend besteden aan rustig opstaan en lekker niksen. En hij kijkt er minder tegenop om in de namiddag nog een uitstapje te maken met zijn lieftallige vrouw ;-).
En wat als er een kind bijkomt?
Tja, dat zullen we moeten ondervinden. Een gezin vormen met een nieuwe baby is voor iedereen een uitdaging, en ik twijfel er niet aan dat het met een chronisch zieke mama ook zo zal zijn. Het zal alweer een hele aanpassing worden, en niet altijd rozengeur en maneschijn. Maar ik weet nu al dat we die balans weer gaan vinden. Op onze manier, zoals altijd.
Ik kan me voorstellen dat je chronische ziekte een flinke stempel drukt op je energieniveau en op wat je aankunt in bijvoorbeeld het weekend. Wat naar om te horen dat er regelmatig mensen zijn die denken dat jij “altijd vakantie” hebt. Ze moesten eens weten, denk ik dan. Waarschijnlijk had jij ook niets liever gewild dan alle leuke plannen in je hoofd daadwerkelijk kunnen uitvoeren.
Ik vind het des te knapper dat je zo positief in het leven staat en elke dag weer met een blij gevoel opstaat. Met jullie kleine meisje erbij gaat het binnenkort vast ook helemaal goed komen, ook al is dat misschien allemaal even puzzelen. Ik kan me zo voorstellen dat je je met zo’n kleintje erbij nooit hoeft te vervelen 😉
Het zal inderdaad even puzzelen en zijn en zéker geen tijd om te vervelen, haha! Dankjewel Romy!
Ik kan me voorstellen dat het lastig is, maar volgens mij kunnen jullie nu wel goed een balans vinden samen. Dit komt vast ook helemaal goed als de kleine er straks is!
Is er trouwens niet iemand anders die jou mee op pad kan nemen als je vriend even behoefte heeft aan rust?
Ja inderdaad, we passen ons steeds wel aan mekaar aan. Ik ga in de week wel af en toe op pad met mijn moeder, maar in het weekend zijn we toch graag samen als koppel, qualitytime na een drukke werkweek 🙂