Hoogzwanger ben ik nu, van ons eerste kind. Dat dat niet zomaar gebeurde, en allesbehalve evident is, dat konden jullie eerder al lezen. Mijn hele leven had ik maar één duidelijke droom: mama worden. Het moment dat die droom plots heel bereikbaar werd, schrok ik van de wervelwind aan gedachten en piekermomenten die dat met zich meebracht. Totaal onverwacht brak er in mijn hoofd een tweestrijd los, van wensen en ambities.
Andere ambities op mijn pad
Met zicht op een mogelijke zwangerschap, moest datgene waar ik al een tijdje naar toe werkte, plots weer naar de achtergrond verdwijnen. Ik had het jullie nog niet verteld (want wilde wachten tot ik er echt concreet mee ging beginnen). Maar ik was dus bezig met het opstarten van mijn eigen bedrijfje. De syllabus bedrijfsbeheer was al afgeprint, klaar om te studeren. Ik moest namelijk nog eerst een attest bedrijfsbeheer behalen om met mijn eigen onderneming te kunnen beginnen (of, dat dacht ik toen nog). Ik stond op het punt om een gesprek aan te gaan om alles concreet te maken. Zelfstandig freelancer worden zou ik, in bijberoep (of ja, een gelijkschakeling met bijberoep). Het zou dus bescheiden beginnen, maar wie weet waar zou ik eindigen?
Dat ik veel uren aan mijn blog kon spenderen, wilde ik aangrijpen om mezelf te doen groeien. Ik had (en heb) ambities. Ik droomde van mijn eigen bedrijfje, en van een succesvol blog uitbouwen. Daarnaast nog wat freelance activiteiten doen. Mijn eigen centjes verdienen. Geen volledig inkomen, maar een bijverdienste.
Plots groen licht
Ik was er zo intens mee bezig, en ik stond op het punt om het concreet te maken. Maar op de achtergrond bleef voor ons natuurlijk altijd nog de vraag: wanneer mogen wij aan kindjes beginnen? We wachtten al jaren. En op de duur ga je er dan van uit dat je altijd maar moet blijven wachten. Ergens voelde ik dat het moment was gekomen, dat ik het aandurfde. Maar we hadden geen van beiden gedacht dat we ook effectief groen licht zouden krijgen van de dokter.
Ik stelde met lood in mijn schoenen nogmaals de vraag. De vorige keren was het advies altijd geweest om er niet aan te beginnen, omdat met mijn bloedwaarden er mogelijk complicaties bij de ontwikkeling van een kind zouden kunnen optreden. We hadden ons al voorbereid op weer hetzelfde verhaal. Maar plots zei de dokter dat ik er klaar voor was. Hij maakte een kanttekening, dat ik meer kans kon hebben op een miskraam. Maar ik zou nu een gezond kind op de wereld kunnen zetten. Hij zou me nog verder kunnen behandelen, zodat de kansen op een goede zwangerschap nog groter werden. Maar ik had voor mezelf al beslist dat ik geen antibiotica meer wilde nemen. Hij begreep ook volledig dat we nu liever eerst onze pijlen op een kind wilden richten, als het kon, volgens het doktersadvies.
Dit was de eerste keer in de consultatieruimte die ik al acht jaar bezocht, dat ik bijna in tranen uitbarstte. Eerst van de schrik dat ik weer een nee te horen zou krijgen. En toen omdat ik niet kon geloven dat we dit gesprek hadden, dit gesprek waarin ik groen licht kreeg.
Dezelfde avond maakten we de beslissing.
De nachten daarna lag ik wakker.
Onverwachte tweestrijd
Er spookte enorm veel door mijn hoofd. Een deel daarvan had te maken met mijn ambities die ik zo fel voelde. Twee soorten wensen, en ik kon maar één keuze maken. Het voelde heel vreemd. Ik had altijd maar één wens gehad in mijn leven: mama worden. Nu kon het, mocht het, en toch zat ik plots in een soort tweestrijd. Niet dat ik ooit heb getwijfeld of ik wel een kind wilde. Maar ik zat nu zo dicht bij het voltooien van die andere wens: iets betekenen, iets waarmaken, iets zelf opstarten en daarin groeien. Doelen bereiken. En ik wist, als ik mama werd, dat ik de twee niet zou kunnen combineren.
Plots besefte ik, dat mijn leven zou gaan veranderen. Ik zou niet meer de vrijheid hebben die ik nu nog maar pas een klein beetje had teruggewonnen. Ik voelde me nu wat beter, kon eindelijk dingen beginnen doen, dromen van dingen die ik door mijn ziekte niet had gekund. En ik wist dat een zwangerschap en het zorgen voor een kind ervoor zouden zorgen dat ik het weer heel erg zwaar zou krijgen. Dat er geen ruimte meer zou zijn voor mijn eigen wensen. Dat is vaak al zo bij gezonde mama’s. Bij mij zou nog meer alles in het teken staan van zorgen voor mijn kind, en voor mezelf.
Keuzes maken
Ik vond het vreemd dat deze gedachten mij overvielen, omdat ik altijd naar dit ene punt had toegewerkt. Uiteindelijk heb ik een lijstje gemaakt. Met wat ik graag wilde. Alles wat op dat moment in mijn hoofd zat, dat ik graag wilde doen. Vervolgens heb ik gekeken wat prioriteiten waren. Zo wilde ik het liefst nog voor ik mama werd, de inrichting van ons huis ongeveer af hebben. Op persoonlijk vlak wilde ik sowieso graag regelmatig blijven bloggen. Het compromis was dat ik de ambitieuze blogplannen liet varen en een beetje meer een “go with the flow”-attitude zou aannemen.
Ik zou de komende tijd veel meer rust gaan nodig hebben en met het intensieve blogtempo dat ik de laatste tijd had bereikt, zou ik mijzelf en mijn toekomstig kindje tekort gaan doen.
Na heel wat gepraat met mijn man, besliste ik om toch mijn bedrijf op te starten en wel te zien tot waar ik geraakte. We wisten nog niet hoe lang het zou duren om zwanger te worden, en of alles goed zou lopen. De kans dat een kind zou betekenen dat ik mijn pas opgestarte onderneming weer moest stopzetten, mocht niet de reden zijn dat ik mijn leven weer op pauze zou zetten.
Natùùrlijk zouden we ervoor gaan, voor het ouderschap. Maar dat ik, naast overweldigend geluk, toch ook een beetje een innerlijke strijd voelde om deze beslissing, dat had ik niet verwacht. Het ging alweer om een stukje aanvaarding. Ik besefte plots dat ik niet alles tegelijk kon bereiken, niet in mijn situatie. Misschien ooit wel, maar voorlopig zou ik keuzes moeten maken, prioriteiten stellen. Dat die prioriteit ons kind zou zijn, daar heb ik echter geen seconde aan getwijfeld.
Wat mooi. <3
Ik denk dat je emoties ook heel normaal zijn en dat veel vrouwen een soort paniek/twijfel/'wow het is nu echt daar' moment hebben. Ik denk ook dat de meeste vrouwen er niet over durven te praten, dus super mooi om te zien dat jij dat wel doet.
ja, ik kan het me wel voorstellen dat meer vrouwen daar “last” van hebben. Het wordt opeens een heel stuk concreter, al zal je pas beseffen wat het is als het kindje er ook echt is… Dankjewel Emily!
Ik krijg het toch even koud bij het lezen van dit berichtje. Bij mij zijn veel dromen plots wakker geworden met het krijgen van ons eerste kindje. Ik besefte plots dat ik niet wilde tonen aan mijn dochter dat je je dromen en je ideeën maar opzij moet zetten, omdat de wereld dat van je wilt. En als ik heel eerlijk was tegen mezelf dan wist ik dat ik ook wel een paar ambities had. Maar zoals je zelf zegt, zelfs als gezonde mama is dat allemaal niet evident. Dus ik herken de tweestrijd wel.
Voorlopig richt die zich bij ons op de vraag of we een tweede kindje moeten krijgen. En wanneer dan wel? Het zijn allemaal geen makkelijke keuzes hè!
Ik vind het sterk hoor, dit mooie eerlijke artikel!
Herkenbaar dus! Dat is ook nog iets om over na te denken, wat voor voorbeeld wil je zijn? Wat zou je willen dat je dochter later doet of overweegt in dit geval?
Niet gemakkelijk nee, maar we komen er wel op ons eigen tempo hé. Dankjewel Saar!
Beste Sofie, de tweestrijd waar je het over hebt, herken ik enorm. Ik heb er zelf ook lang mee geworsteld en vind het nu soms nog moeilijk. Ik heb zelf geen kindjes en heb daar nu min of meer vrede mee. Maar de tweestrijd en durven toegeven aan jezelf en de buitenwereld dat die zich wel degelijk in jezelf afspeelt, is heel moeilijk, vind ik. Ik vind het ook lastig om onder woorden te brengen. Jij hebt dit ontroerend mooi beschreven, ik werd er stil van en kreeg een krop in de keel. Wat mooi dat je dit open deelt en je twijfel en angst durft te benoemen over herwonnen vrijheid die je misschien terug moet inleveren. Ik heb dit al vaak met mijn partner besproken en dacht dat hij de enige was die hiervoor begrip kon opbrengen. Ik dacht niet dat iemand anders ook met die gevoelens zou worstelen. Hoewel onze situatie veel gelijkenissen heeft maar ook totaal anders is, herken ik vaak veel in wat je schrijft. Dit geeft een fijn gevoel van (h)erkenning.
Zeker over een onderwerp als kinderen krijgen ligt dat vaak gevoelig ja. Het mag vaak precies alleen maar positief zijn en als het allemaal niet evident is, dan mag je uiteindelijk alleen maar blij zijn dat het toch gelukt is. En als je kiest om het niet te doen, dan heb je er tenslotte zelf voor gekozen (is dan vaak het beeld). Terwijl iedereen volgens mij wel eens zal worstelen met dilemma’s of mindere momenten… Of alleen al met de beslissing maken. Het zijn ook levensveranderende keuzes tenslotte. Je bent zeker niet alleen! Liefs!