In onze omgeving zijn wij een unicum. Zowat alle koppels die we kennen leven samen in een tweeverdienersgezin. Wij doen het, sinds we zeven jaar geleden gingen samenwonen, met één inkomen. Dat is in de huidige maatschappij niet altijd evident. Maar is het doenbaar? Ik geef je een kijkje in onze huidige financiële situatie.
De financiële situatie bij ons thuis
Natuurlijk ga ik hier geen gedetailleerd overzicht neerpennen van ons financieel plaatje. Wel kan ik een algemeen beeld scheppen van hoe de zaken hier geregeld zijn. Mijn man gaat uit werken, en ik niet, omwille van mijn gezondheid. Het lot heeft bepaald dat wij een redelijk traditioneel huishouden vormen, op financieel vlak dan toch. Ik heb geen enkele vorm van inkomen: ik heb geen uitkering, en het bescheiden aantal euro’s dat ik verdien via mijn blog, steek ik opnieuw in de jaarlijkse hosting- en onderhoudskosten daarvan. Dat maakt dat we met ons gezinnetje volledig afhangen van de inkomsten van mijn man.
Leven met één inkomen: keuzes maken
De laatste tijd hoor ik vaker dat veel tweeverdieners het wel fijn zouden vinden om minder te werken. Omdat ze vaker bij de kinderen willen zijn, of omdat alle ballen tegelijk in de lucht houden en een soms haastig leven dat daarmee gepaard gaat, hen stress bezorgt. Toch zien ze niet de mogelijkheid om minder te gaan werken, omdat dat financieel niet kan. De meeste koppels zijn druk bezig met het afbetalen van een woonlening. Daarbij komen alle kosten van het dagelijks leven: boodschappen, vaste lasten, vaak twee gezinsauto’s. En verder wordt een groot deel van het budget gespendeerd aan luxeproducten, zoals uitstapjes, reizen, hobby’s, dagjes shoppen, weekendjes weg en restaurantbezoeken.
Kan dat allemaal nog, wanneer je plots nog maar één inkomen binnenkrijgt? Ik kan het je alvast vertellen: nee. Wij moeten bij ons thuis keuzes maken. We kunnen niet zomaar alles kopen, gaan niet elk jaar op vakantie, hebben geen dure hobby’s en gaan zelden uit. We zijn huurders en hebben één kleine auto, tweedehands gekocht.
Anderen staan er niet altijd bij stil
Een uitdaging aan het hebben van een eenverdienersgezin, is het feit dat deze samenlevingsvorm zo zeldzaam is geworden, dat bijna niemand erbij stil staat dat het voor ons net wat anders werkt dan bij een ander. Dat we de meeste kosten dubbel hebben, maakt dat onze situatie ook weer verschilt van singles die het ook met één loon doen. Bij ons moet alles van één potje komen. Kleding, voeding, medische kosten, verzorgingsproducten, telefoonrekeningen, kappersbezoeken: al deze en nog meer dingen moeten we voor twee (en binnenkort drie) personen voorzien vanuit dat ene inkomen.
Bij ons geen systeem van ieder betaalt zijn deel, zijn eigen hobby, zijn eigen shop-uitspattingen: alles is gemeenschappelijk en komt van één inkomstenbron. Cadeautjes kopen voor vrienden en familie (dubbel, want twéé families), uitgaan in groep of gezamenlijke uitstapjes: hier kan het niet verdeeld worden over twee lonen. Maar er wordt wel verwacht dat wij hetzelfde budget per persoon uitgeven.
Doordat we als eenverdieners wel dezelfde kosten hebben als tweeverdieners, blijft er op het einde van de rit natuurlijk een pak minder (of niets) over. Dat maakt dat er weinig speelruimte is voor extraatjes voor onszelf, of voor onverwachte kosten.
Het ene inkomen is het andere niet
Ook al moeten we keuzes maken, en is dat niet altijd gemakkelijk: inmiddels kunnen we ons toch wat meer luxe veroorloven. Door de jaren heen is het loon van mijn man wat gestegen – niet naar een hoog, maar naar een gemiddeld niveau – waardoor we niet meer elke euro hoeven om te draaien, zoals we in het begin wel deden. Waar toen onze focus alleen maar lag op zoveel mogelijk geld besparen, kunnen we nu ook andere dingen prioriteit geven, zoals kiezen voor meer duurzame boodschappen, of investeren in extra levenskwaliteit zoals met onze poetshulp.
En toch vertelt de optelsom van ons kostenplaatje de laatste tijd, dat we stelselmatig meer uitgeven dan er binnenkomt. Af en toe sluipen er luxe aankopen in die we ons eigenlijk niet kunnen veroorloven zonder aan het spaargeld te komen. We halen vaker een snelle hap dan vroeger. We kopen vooral biologische voeding, en kiezen voor duurzame cosmetica, die vaak toch net iets duurder zijn dan het gemiddelde merkloze product uit de supermarkt. Wonen in een huis in plaats van in een appartement brengt sowieso meer vaste kosten met zich mee. Regelmatig komt er een onverwachte uitgave op ons pad, zoals kosten aan de auto. En een kind krijgen en opvoeden is ook niet bepaald goedkoop.
Zijn we luxepaardjes geworden?
Toegegeven, we zouden terug al onze boodschappen kunnen inslaan bij de discounter in plaats van bij de biowinkel. Decoratie voor de babykamer, een nieuw salon of de aankoop van planten voor in de tuin zijn geen levensnoodzakelijke dingen. We zouden kunnen beslissen om de poetshulp op te zeggen, of om geen abonnement op Spotify meer te nemen. We zouden nog tien keer strenger voor onszelf kunnen zijn dan we nu al zijn.
Maar aan de andere kant weet ik ook, dat we nog steeds drie keer nadenken voor we ons geld uitgeven. Ook in de luxecategorieën kiezen we vooral op basis van budget. Als we op reis gaan, gaan we budgetvriendelijk kamperen met de auto, ook al lijkt die verre vliegreis ook wel eens fijn (maar weer niet duurzaam ;-)). We kopen dan wel bio, maar zetten alleen wat we nodig hebben op ons lijstje. Voor we een duurdere aankoop doen, vergelijken we prijzen en voor- en nadelen tot we erbij neervallen. Als ik de kostenposten naast elkaar zet, wegen de persoonlijke extraatjes echt niet het zwaarst. Dus nee, ik denk niet dat we overdrijven. Maar we moeten desondanks te vaak aan het spaargeld zitten, en dat voelt niet meer comfortabel.
Vinden we opnieuw de perfecte balans?
Het gaat er nu vooral om, opnieuw een perfecte balans te vinden tussen dingen die we bewust hebben aangepast en waar we volledig achterstaan, en wat financieel haalbaar blijft op langere termijn.
Gelukkig hoeven bewuste keuzes niet altijd duurder te zijn. Met het besef dat luxe-aankopen niet nodig zijn om gelukkig te zijn (hoera voor minimalisme), en eerst op zoek te gaan naar tweedehands koopjes in plaats van meteen naar de winkel te rennen, kom je al heel ver. Maar in ons geval zijn het toch vooral de steeds terugkerende kosten die het zwaarst op het budget wegen.
Als ik terugkijk op al die jaren rondkomen met één inkomen, dan concludeer ik al bij al trots dat we het zo slecht niet doen. Ja, het is doenbaar, maar we moeten keuzes maken, ons hoofd erbij houden en niet teveel vergelijken met andere gezinnen. We willen veel, hebben nog meer idealen, maar kunnen niet altijd. En die balans tussen wat we ethisch gezien belangrijk vinden, de extra luxe die ons leven net wat gemakkelijker maakt, en wat onze portemonnee aankan, die vinden we wel weer. Challenge accepted!
Mensen zien vaak wat je allemaal wél doet, niet wat je ervoor moet laten. Toen ik weinig verdiende, ging ik wel op reis. Ik heb wel eens een jaloerse blik gehad van iemand die daar geen geld voor zei te hebben, maar intussen wel een héél dure fiets had gekocht. Zeker bij mensen met twee banen, twee auto’s en veel andere luxe, kan ik me er soms wel boos om maken als ze klagen dat ze niet ook nog minder kunnen werken en nog vaker op vakantie. Dan moet je toch echt prioriteiten stellen. Zij hebben tenminste nog de keuze of ze beiden full time willen werken of niet. Lijkt me veel lastiger voor jullie. Maar als gelukkig bent met tweedehands spullen en daardoor genoeg geld hebt voor de biowinkel, is dat prima. Gelukkig zijn het jullie eigen keuzes en hoef je dat aan niemand te verantwoorden. Jij hoeft later in ieder geval nooit spijt te hebben dat je meer tijd met je kindje had doorgebracht 😉
Oh ja, heel herkenbaar! En goed gezegd, er wordt altijd gekeken naar wat je wel hebt en geen rekening gehouden met de andere kant – de keuzes die je moet maken, of het spaargeld waar je aan moest zitten.
Wat een open en eerlijk stuk Sofie! En zo herkenbaar… Ik merk om me heen dat ‘even een hapje eten’ heel makkelijk gedaan wordt. Of elk jaar ‘een nieuwe telefoon halen’ (het woord ‘halen’ snap ik sowieso al niet zo goed…). Zonder dat er bij stil gestaan wordt dat dit voor andere mensen wellicht niet weggelegd is (waaronder mijzelf). Overigens merk ik, juist doordat ik dus bijvoorbeeld bijna nooit uit eten ga, dat ALS ik dan ga, het echt heel bijzonder is en ik er zo intens van geniet. Hetzelfde geldt voor vakanties of spullen.
Ik denk ook dat er genoeg mensen zijn die met jou willen ruilen. Niet met je gezondheid, want het feit dat je daardoor niet kunt werken, is natuurlijk absoluut niet leuk, maar wél met het feit dat jullie het redden met minder. Veel mensen zijn zo gevangen in die rat race en consumptiemaatschappij. Ze willen wel anders, maar weten gewoon niet hoe. Jullie hebben daar (ook al is het dan gedwongen) in ieder geval een weg in gevonden. Heel veel geluk met z’n drietjes, ik weet zeker dat jullie ook daar een weg in zullen vinden!
Dat is waar, doordat het zeldzaam is zijn het dan ook wel meer feestmomenten. Wij kunnen er bijvoorbeeld ook van genieten om dan bij wijze van “vakantie” een keer heel wat extra lekkere dingen te kopen om te eten, uitgebreid te aperitieven met hapjes enzo. Dingen die niet elke dag kunnen, maar waar we dan bewust eens van genieten.
We vinden er inderdaad een weg in, en ik weet niet of ik mee zou willen in die race als ik gezond zou zijn. Maar aan de andere kant, zou het toch net wat meer mogelijkheden bieden, en af en toe zorgen schelen ;-). Maar misschien dan zorgen op andere vlakken erbij creëren, dat dan ook weer! Dankjewel!
Toen ik destijds van mijn oudste zwanger bleek te zijn studeerden mijn vriend en ik allebei nog. We woonden samen in een studio van nog geen 30m2 en we moesten maandelijks rondkomen van een bedrag vergelijkbaar met een bijstandsuitkering. Onze situatie was verre van ideaal, maar toch wist ik: dit gaat ons lukken. En ja, het is ons gelukt, we kwamen iedere maand gewoon rond. Het was zeker niet altijd makkelijk, maar ik ontdekte wel dat ik ontzettend creatief ben. Ik maakte veel dingen zelf, kocht het meeste via de kringloop en onze zoon is echt niets tekort gekomen. Het betekende wel dat we een aantal jaar niet op vakantie konden gaan en uit eten zat er ook even niet in. Met andere woorden: ja, het is zeker mogelijk om met een 1 inkomen rond te komen. Je moet er alleen andere dingen voor laten. Inmiddels hebben wij allebei een goede baan en zitten we een stuk ruimer in ons budget. Ik hoef niet meer over iedere uitgave na te denken. Dat is fijn, maar wat ik vooral fijn vind is dat ik niet mee hoef te doen met de prestatiedruk van een ander. Veel mensen beseffen echt niet hoe goed ze het hebben. Ik besef het dondersgoed en voor mij is dat echte rijkdom. Jullie zullen topouders zijn, met heel veel liefde voor jullie kindje en dat is alles wat telt <3
Zo knap van jullie! Het is inderdaad niet altijd makkelijk, ik ben blij dat jullie nu toch ook wat meer ademruimte hebben. En dat tezamen met het besef dat het echt luxe is, al die extra dingen. Mooi! Dankjewel!
Zo herkenbaar wat je schrijft en hoe je je erbij voelt, hoe mensen kunnen reageren,(ook al leef en woon ik in een heel ander situatie. Mooi en duidelijk verwoord. En verfrissend om te lezen dat je van de luxe dingen die je jezelf wel toestaat ook daadwerkelijk kan genieten. Dan is het echt niet voor niks.
Dankjewel! Nee, dat zou dan helemaal zonde zijn. We overwegen alle duurdere aankopen goed, en hebben er dan ook zelden spijt van.
Eerlijk gezegd schrik ik soms hoe moeilijk tweeverdieners het hebben. Toch een aantal mensen in onze omgeving hebben het moeilijk om met twee verdieners rond te komen. Natuurlijk ligt dat vaak aan de manier waarop geld wordt uitgegeven. Mensen voelen vaak de druk om bepaalde dingen te doen.
Het is dus helemaal niet gek dat jullie weleens wat meer uitgeven. Ik vind het zelfs staf dat jullie het grootste deel van de tijd redelijk rondkomen!
Ja, ik begrijp dat ook niet altijd goed, maar ja. Voor ons lijken twee inkomens véél geld. Het laatste jaar zijn wij helaas niet meer het grootste deel aan ’t rondkomen, maar moeten we stelselmatig aan het spaargeld zitten. De maanden dat dat niet hoeft, zijn in de minderheid. Dat wil ik dus toch wel graag weer veranderen. Maar onze kosten zijn ook de hoogte in gegaan natuurlijk… En ook wij laten ons vangen aan sommige luxedingen. Maar ik ga graag de uitdaging aan 😉
Ik vind het hartstikke stoer dat ondanks dat jullie van één salaris moeten leven toch nog zo veel mogelijk biologische spulletjes kopen! Petje af. P.S. Is jullie meisje er al? Ik ben zo benieuwd…
Dankjewel! Haha, nee, ze is er nog niet! Ik zal nog een laatste update schrijven en hem zaterdag online zetten, dat is wel mooi zo op de uitgerekende datum 😉
Knap van je dat je zo open en bloot hierover blogt! Onlangs heb ik het systeem van T. Harv Eker ontdekt, over je geld verdelen over potjes / rekeningen om zo de balans te houden tussen ‘moetes’ en ‘extraatjes’. Het werkt erg fijn en zorgt ervoor dat je perfect weet hoeveel budget je nog over hebt voor bv cadeautjes en het zorgt er ook voor dat je je niet schuldig hoeft te voelen over die ‘extraatjes’! Van harte aangeraden 😉
Veel liefs!
Oh ja, een soort enveloppensysteem? Ik heb eens zo’n app uitgeprobeerd waar je dat ook in kon doen, maar het werd me toch te ingewikkeld, haha. Het paste niet zo bij ons om elke euro fictief te moeten indelen in een categorie. Maar het staat wel op mijn wishlist om dat nog eens goed in te stellen en uit te zoeken, want het motiveert denk ik wel om niet over je budget te gaan voor bepaalde zaken.
Dat kan zijn dat het gelijkaardig is. Toch is het niet ‘fictief verdelen’ maar ook écht verdelen, dus niet met een app maar echt op verschillende rekeningen of in fysieke potjes zodat het ook echt daarop staat of daarin zit en je er alleen aankan (met wat discipline) voor hetgeen het bedoeld is.
Dus niet het geld van ‘geven aan anderen’ (zoals cadeautjes of etentje/koffie drinken en betalen voor de ander) gebruiken voor het ‘spelen’ (geld aan jezelf / jullie zelf uitgeven) omdat je nét dat ene jurkje ofzo mooi vindt, maar het budget van de maand van die ene pot/rekening al op is.
Het vergt wat discipline om het per maand in één keer te verdelen over de potjes/rekeningen, en ook om niet ‘over te hevelen’ naar andere potjes omdat je net iets tekort komt daarin, maar het is wel een bewezen systeem. Het kan maar helpen 😉
Oh, op die manier! Ik dacht inderdaad aan het virtuele verdelen 🙂