Omdat ik het leuk vind om bij anderen te lezen en als herinnering voor later, houd ik een wekelijks dagboekje bij van mijn zwangerschap. Inmiddels zit ik al bijna op 37 weken. Tijd voor een update van de voorbije periode! De vorige dagboekjes kan je hier lezen.
Naar het ziekenhuis, maar niet voor mij
Na enkele dagen rust staan er weer wat drukke momenten op de planning. Jense moet naar het dagziekenhuis voor een onderzoek onder algemene verdoving, en hoewel hij vindt dat ik niet mee hoef te gaan, wil ik dat natuurlijk wel. Net zoals hij er altijd voor mij is, wil ik andersom ook aan hem steun kunnen bieden. Dus maak ik, op de warmste dag van dit jaar tot nu toe, mijn lunchzakje klaar en ga ik mee naar het ziekenhuis om daar te wachten tot ze mijn liefste man terug de kamer binnenrollen in zijn bedje. Gelukkig zijn alle resultaten goed en kunnen we gerust naar huis.
De volgende dag is mijn schoonpapa jarig, en dat vieren we met lekker eten, leuk gezelschap en een stralende zon.
Nestdrang?
Het is vreemd. Op sommige momenten heb ik het gevoel dat alles onder controle is en dat we al supergoed voorbereid zijn. En vervolgens kan ik opeens een paar uur wakker liggen ’s nachts met een hoofd vol lijstjes. Elke keer als ons takenlijstje slinkt, verzin ik wel weer iets nieuws dat toch echt leuk zou zijn om af te hebben. En lang niet alles heeft te maken met de baby. Ik zou het liefst de hele zolder willen opruimen, nieuwe planten zetten in de tuin en eindelijk werk maken van de handdoekenrekken die telkens van de muur vallen. Maar het blijft vaak bij dromen en gedachten, want mijn buik werkt niet meer mee.
Een vriendin die ook zwanger is, stuurt me een berichtje dat ze nog zoveel moet doen. We komen tot de conclusie dat de nestdrang toch wel aanwezig is, gezien we allebei het gevoel hebben dat die rommelschuif in de keuken toch echt nog moet worden aangepakt VOOR de baby er is, en het liefst NU METEEN! Terwijl het rationeel gezien écht geen ramp is, en onze baby’s er toch nog niets van merken ;-).
Kraambagage: check! Ander werk… in progress.
Nadat oma, vriendinnen én de gynaecoloog ernaar informeerden werd het dringend tijd, dus maak ik samen met mama de kraamkoffer klaar. Ik ben dankbaar voor haar hulp, want het is toch even zoeken hoe en wat.
Het lijkt door deze dagboekjes soms wel alsof alles alleen nog maar draait om zo veel mogelijk voorbereiden voor de baby. Maar intussen gaat het gewone leven natuurlijk ook nog door, en heb ik ook flinke to-do lijstjes voor mijn onderneming en mijn blog opgebouwd. Tijd om daar wat van aan te pakken. Ik hou me deze week bezig met het opstellen van een nieuwe privacyverklaring, want binnenkort verandert de Europese wetgeving en iedereen met een website krijgt daarmee te maken. Na de bevalling ga ik geen tijd en energie hebben om hierin te duiken, dus ik ben héél opgelucht dat ik alvast een goed stuk op weg ben geraakt. Er zijn nog steeds heel wat dingen te doen, maar het begin is er.
Intussen komt er ook wat administratieve rompslomp op mijn pad. Zo goed en zo kwaad als het nog lukt pak ik het aan, maar ergens baal ik wel een beetje dat dit er nu ook nog allemaal bijkomt. Op deze manier kan ik me namelijk niet zetten aan de taak die ik het liefste doe: content maken.
Ik hoopte intussen al een heel scala aan blogjes vooruit gepland te hebben, maar dat valt eigenlijk nog wat tegen. Het is niet het einde van de wereld, maar het zou toch fijn zijn als er binnenkort op mijn online plekje toch wat leven in de brouwerij blijft terwijl ik met een ontploft kapsel en wallen tot op de grond de baby probeer te troosten en te voeden. We zien wel wat er allemaal nog ingepland geraakt!
Huishoudelijke mededeling
Update: Ik heb besloten om vanaf volgende week één blogbericht per week in te plannen, in plaats van de gebruikelijke twee. Op deze manier geef ik mezelf wat extra ademruimte en kan ik een grotere periode na de bevalling overbruggen. Tussendoor en na de geboorte probeer ik jullie sowieso op de hoogte te houden, hier of via social media. Op deze kanalen heb je de meeste kans om al wat snelle updates te zien verschijnen: Facebook / Twitter / Instagram!
Wow, wat gaat het snel!
Haha ja, ik krijg ook dat gevoel ;-). Zeker als ik een dagboek van week 35 publiceer terwijl we al bijna op 37 weken zitten!
Neem je rust Sofie, nog maar een paar weken (of misschien zelf dagen, wie weet) en je hebt je dochter in je armen. Spannend hoor.