Een momentje vinden voor een update, het is een echte uitdaging geworden. Ik probeer tussendoor af en toe iets te noteren, zonder al te veel samenhang. Maar kijk, een nieuw verslag van de afgelopen weken: check!
1 juli
Ons meisje is 1 maand oud intussen. De tijd vliegt, vooral omdat ik nog steeds niet meer doe dan melk geven en proberen bijslapen tussen de voedingen door. Helaas zijn de nachten nog niet beter. Door elkaar af te wisselen, waarbij telkens één van ons zich bezighoudt met de baby, en de ander op een matras in een andere kamer slaapt, pakken we elk toch een paar uurtjes per nacht.
Ella heeft veel behoefte aan onze nabijheid, wat eigenlijk heel normaal babygedrag is, alleen ’s nachts wat minder handig (lees: behoorlijk slopend). Vaak hebben we een vrolijk, rustig kind, en andere keren kan niets haar troosten en huilt ze van ongemak of pijn, wie zal het zeggen? De osteopaat heeft tot nu toe nog niet geholpen.
Over minder dan twee weken moet Jense terug aan het werk en we houden eerlijk gezegd ons hart een beetje vast. Hopelijk hebben we tegen dan toch een klein beetje meer rust gevonden.
Door de uitputting staan bezoekjes nog steeds op een zeer laag pitje. De dagen voelen aan als overleven. Ik probeer af en toe wel bewust stil te staan bij de bijzondere, mooie momenten. Of bij het wonder dat er is gebeurd: er ligt plots een klein mensje in onze armen, wauw! Als ik foto’s vergelijk, dan groeit ze razendsnel.
13 juli
Vandaag is onze meid zes weken oud. Opnieuw verbaas ik me over hoe snel het gaat, en toch gebeurt er zo weinig.
De voorbije twee weken heb ik er dan ook voor mijn mentale gezondheid voor gekozen om, ondanks de uitputting, toch niet elke dag te proberen bijslapen. Ik voelde me daardoor enorm eenzaam, want lag de hele nacht en grote stukken van de dag alleen in bed.
Gewoon wat tijd doorbrengen met Jense en Ella, dat had ik nodig. We maakten enkele wandelingetjes en een voorzichtig uitstapje. Heerlijk vond ik het, maar de beetjes reserve die ik opbouwde doordat Jense het meeste harde nachtelijke labeur voor zijn rekening nam, vlogen er zo weer doorheen.
Ella huilt intussen meer en meer. ’S nachts ligt ze nog steeds aan één stuk door te kreunen. Slapen doet ze overdag amper, en ook niet meer als ze dicht bij ons is. Het hummeltje is vaak echt ontroostbaar. Ze heeft erg veel symptomen die in de richting van pijnlijke reflux wijzen, en de kinderarts schrijft een maagzuurremmer voor. We twijfelen, want willen zo’n minimensje niet meteen vol medicatie steken. Maar haar laten afzien is ook geen optie. Helaas, na een week met medicatie is alles alleen maar erger geworden. Een nieuw bezoekje aan de kinderarts levert eigenlijk niet veel op. De medicatie wordt terug afgebouwd want helpt blijkbaar toch niet. We krijgen de boodschap dat sommige baby’s nu eenmaal veel huilen en moeten het een paar weken zijn gangetje laten gaan. Voor Ella moeten we te veel prikkels proberen vermijden: niet te vaak bezoek, niet te veel entertainment. Als de situatie nog zou verergeren, moeten we terugkomen.
Naast die van Ella, is mijn eigen gezondheid ook een issue. Meer dan een maand met amper slaap, en het ziet er niet naar uit dat dat snel zal verbeteren. Ik ben bang, bang dat mijn lichaam het niet zal blijven trekken en dat ik op een dag weer doodziek opsta. Maar dan nu met een hulpeloos klein lief meisje dat haar mama heel hard nodig heeft. Toch weet ik dat ik het beter kan loslaten. Nu is nu en wat komt dat komt. Het heeft geen zin om al op voorhand te leven met het oog op “wie weet ga ik weer achteruit”. Het leven is nu, en ik moet het dag per dag bekijken. Heel moeilijk soms. Na veertien jaar chronisch ziek zijn heb ik namelijk wel moeten leren om altijd en overal rekening te houden met de gevolgen van wat ik doe, om erger te voorkomen. Maar nu komt iemand anders op de eerste plaats.
We wisten dat het leven met een baby zwaar zou zijn. Maar dat we ook tussen de voedingen door, ’s nachts én overdag zo extreem weinig rust zouden krijgen, daar hadden we niet meteen rekening mee gehouden. Naïef? Misschien. Ik hoop het eigenlijk wel. Dat we, zoals velen, nu gewoon even van de roze wolk vallen (of ze maar niet weten te bereiken ;-)). Ik hoop dat ons meisje er echt vanzelf uitgroeit. Dat ze misschien gewoon wat meer dan gemiddeld last heeft van de typische babykrampen en refluxklachten. Dat we haar het gevoel geven dat ze veilig en geliefd is, ook al huilt ze de longen uit haar lijfje. En dat haar vrolijke, ontspannen periodes, waarin ze ons stralend toelacht, alleen maar toenemen. Want echt, dat is het allermooiste dat er is.
Ja, die eerste weken zijn echt heftig hé? Wij probeerden de nachten ook te overleven, en de dagen met een huilende / krijsende baby waren ook eenzaam, eens mijn man weer uit werken was. Bij ons hielp de osteopaat wel. Buiten komen en mensen zien heeft mij veel geholpen, maar té druk was dan weer niet goed voor J. Ik duim dat jullie snel het evenwicht en een goed ritme vinden (bij ons zorgde een min of meer vast ritme voor rust bij onze dochter én bij ons).
Veel liefs!
Lieve meid, wat een moeilijke en zware weken! Voor jullie én Ella! Ik wens je veel rust toe, in welke vorm dan ook, en hoop dat het snel beter gaat met Ella!
Oh, wat vreselijk zwaar. Aan de ene kant wil ik zeggen dat ik me voor kan stellen hoe je je voelt. Aan de andere kant besef ik me dat ik nog helemaal geen idee heb.
Ik weet niet of het fijn is om te horen, maar ik denk veel aan jullie en leef met jullie mee. Ik hoop zo dat het binnenkort beter zal gaan met Ella. Voor haar zelf, en voor jullie.
Wat ben je een super krachtige vrouw. Hou vol. <3
Wat jammer dat er niets werkt. Ik duim mee dat het snel betert, mijn ervaring is dat de tweede maand het zwaarste is en het daarna (langzaam) betert. Hier helpt de reflux medicatie wel. Wat bij mijn oudste zoontje ook een hele goede ontdekking was is het boek Regelmaat en inbakeren van Ria blom. De verhalen van andere ouders waren heel herkenbaar. Wie weet helpt het jullie ook wel.
Wat heftig allemaal! Ik wens je zo een wat rustigere tijd toe met jullie kleine gezinnetje!
Eerst eventjes over je update: de eerste weken zijn zwaar. En met zo’n klein mensje waarvan je niet weet wat er aan de hand is, dat maakt het nog zwaarder.
Hier bleek het probleem een intolerantie voor koemelkeiwit te zijn. Gelukkig was dat makkelijk op te lossen door geen zuivel meer te eten. Dan kon ik het ook niet doorgeven in de borstvoeding.
Jammer dat voor jullie de oplossing nog niet gevonden is. Veel sterkte!! Het is niet eenvoudig, maar het is mooi dat je tussendoor wel van de mooie momentjes toch een beetje kan genieten.
Dan even over dat boek van Ria Blom: dat zou ik niet aanraden aan je, omdat je borstvoeding geeft. Inbakeren zorgt dat de baby geen hongersignalen meer kan afgeven en die regelmaat is gebaseerd op flesbaby’s die een voedingsschema hebben. Just saying 😉
Ik geef ook borstvoeding en mijn ervaring is dat ook die kindjes nood hebben aan rust en regelmaat, al dan niet met inbakeren. Hier werkt de combinatie borstvoeding en inbakeren in ieder geval wel goed, ik hoor duidelijk wanneer hij begint te kreunen en wriemelen, ook al is hij ingebakerd. Het is zelfs zo dat zijn signalen duidelijker zijn omdat hij meer is uitgerust en dus niet meer continu huilt.
O wat had ik je een rustigere tijd gewenst met een kindje dat alleen maar huilt als hij/zij honger heeft. Onze oudste heeft ook heel veel gehuild en eigenlijk hebben we nooit gevonden waar het aan lag. Onze tweede bleek een koemelkallergie te hebben maar dit was duidelijk te zien door de uitslag op haar lichaam. Achteraf denk ik dat de oudste het niet leuk vond om baby te saai, hij werd pas blijer toen hij kon kruipen en de wereld kon gaan ontdekken. Ik ga heel hard voor je duimen dat Ella snel minder gaat huilen.