Al van toen ik zwanger was, stel ik me deze vraag. Zou ik binnenkort foto’s delen van onze dochter, net zoals ik geregeld van mezelf? Zoals jullie wel gemerkt hebben, staat er tot nu toe nog geen herkenbaar beeld van Ella op mijn website. Ook op social media kanalen heb ik enkel nog anonieme afbeeldingen geplaatst. Maar toegegeven, ik vind het bij de accounts die ik zelf volg wel fijn om ook die schattige mini’s te zien opduiken. Het blijft een dilemma voor me: deel ik foto’s van mijn kind op mijn blog?
Foto’s plaatsen zonder toestemming?
Dat ik zelf mijn leven (of toch hele grote delen ervan) deel met al wie mijn blog bezoekt, dat is één ding. Vroeger deed ik dat anoniem, maar sinds een aantal jaren laat ik ook regelmatig mijn gezicht zien. Gewoon, omdat ik het bij de blogs die ik zelf volg, ook fijn vind om te weten wie er achter de letters zit. Dat ook mijn man regelmatig opduikt op die foto’s en in mijn verhalen, dat is een tweede zaak. Daar heb ik overigens wel toestemming voor gevraagd. Als ik schrijf over gevoelige kwesties, laat ik hem altijd eerst even proeflezen. Zo ben ik zeker dat ook hij zich comfortabel voelt bij wat ik allemaal online gooi.
Maar aan mijn dochter kan ik uiteraard nog niet vragen of zij het oké vind om voor eeuwig met haar snoetje op het web te belanden. Natuurlijk denk ik er niet aan om gevoelige beelden of gênante taferelen tentoon te spreiden. Maar af en toe een schattig kiekje? Gewoon, omdat ik verliefd ben en dat graag met jullie wil delen?
Waar stopt de online wereld en begint het echte leven?
Wat zal mijn dochter er later van vinden dat haar moeder over haar vertelt op het wereldwijde web? Zal ze het lastig vinden dat haar vriendinnetjes, leerkrachten en de ouders van haar eerste vriendje over haar moeder kunnen lezen? Zou het haar storen dat er ook enkele kinderfoto’s van haar gezien kunnen worden? Ik weet het niet.
Onlangs kwam er voor het eerst een vrouw op me af, die me herkende van mijn blog. Ook wanneer vage bekenden mijn schrijfsels blijken te volgen, of zelfs kennissen van familie, dan besef ik weer even extra dat jullie, mijn lezers, echte mensen zijn die ik soms dan ook nog ken of tegenkom, en dat ik niet alleen tegen een schermpje praat. Superleuk, maar zal Ella dat later ook vinden? Zal er op een dag ook iemand tegen haar zeggen: “Oh ja, dat zag ik op de blog van je moeder”? En is dat dan vervelend voor haar?
Wat zal ik delen?
Ik heb beslist om voorlopig één foto te delen (of OK, een kleine collage dan!). Maar het zou natuurlijk ook leuk zijn om mijn updates af en toe te voorzien van een beeld van Ella. Of om bijvoorbeeld één keer per maand mijn lievelingsfoto van haar te delen. Voorlopig weet ik nog niet hoe ik het ga doen. Het kan dus ook zijn dat het bij deze ene keer blijft. Maar ik vind het wel leuk om jullie mijn tweede grote liefde te laten zien. En mijn eerste echte Moederdag (in de Antwerpse regio vieren we die op 15 augustus) is wel een mooie gelegenheid. Hier is ze dan, mijn allerliefste Ella!
Hoe kwamen jullie tot deze beslissing?
Ik ben wel benieuwd, hoe andere bloggers of mensen met een openbaar account op Instagram bijvoorbeeld, omgaan met het plaatsen van foto’s van kinderen. Is het gewoon een kwestie van meegaan met de tijd? Iedereen doet het, dus what’s the harm? Of is mijn voorzichtigheid toch terecht en blijf ik maar beter streng op dit vlak? Hebben jullie erover nagedacht, of was het eigenlijk vanzelfsprekend om ook (beelden van) jullie kinderen met jullie volgers te delen?
Fijne Moederdag!
Geen makkelijke, vind ik. Ik deel wel foto’s van J., maar niet elke dag tientallen beelden…
Wat een blinkende oogjes seg :).
Super mooie foto’s!!
Elien
ik deel wel foto’s van haar, op verschillende sociale media. gewoon om te delen met vrienden op fb (dat staat altijd prive), maar soms ook voor iedereen, bij een naaiblogpost bv. Dat is dan wel een neutraal onderwerp… en dat weet ze trouwens (ze ka de draagkracht nog niet beseffen, maar ze weet het wel). verder staan er bij andere posts ook af en toe foto’s van haar bij, maar altijd in een postieve context.
de laatste tijd vraag ik me wel af of ik wel doorga met mijn persoonlijke blog, het inhoudelijke, over de echt persoonlijke delicate dingen. ze gaat naar het eerste leerjaar, toch wel een mijlpaal, binnenkort kan ze zelf lezen! nog niet meteen wat ik neerschrijf op de blog, maar het zet me toch aan het denken. wil ik wel dat haar klasgenootjes dit kunnen lezen binnen een aantal jaar? op dit moment helt de beslissing naar een afbouw en stop… en dan gaan ook de oude posts eraf. maar misschien komt er wel iets niews in de plaats 😉
goed over nadenken, weten waarom je de ene of andere beslissing neemt, zodat je zelf goed weet en het evt later kan uitleggen waarom je dié beslissing hebt genomen, dat is de gouden regel die ik dan volg. en meteen het enige advies dat ik kan kan en wil geven;-) ieder doet daar zijn eigen ding mee, zoals dat met bijna alles van opvoeden is, en het belangrijkste is dat we respect hebben voor mekaar keuzes, denk ik dan 🙂
Ik deel zelf wel foto’s van Amélie, maar ik let wel op wat ik deel. Zo staan er op mijn telefoon en onze camera wel badfoto’s, maar die deel ik dus niet. Eén keer heb ik wel foto’s van Amélie in luier gedeeld op mijn blog, omdat het een artikel was over wasbare luiers. Maar over dit materiaal heb je zelf nog altijd zeggenschap. Bij Facebook en Instagram niet, dus dat houd ik in mijn achterhoofd.
Ik werk met mijn blog overigens vanaf een Vlaamse server omwille van die reden. Dan valt alles ook onder Vlaamse/Belgische jurisdictie en is er achteraf geen gezever.
Dus bij Facebook en Instagram let ik wel serieus op wat ik deel van Amélie, maar op mijn blog voel ik me iets vrijer, omdat het materiaal echt van mij blijft. En ik het dus ook achteraf kan verwijderen.
Ik deel wel foto’s van mijn dochters op mijn blog en social media, maar breng ze nooit herkenbaar in beeld. Volgens mij ben ik één van de weinigen, maar ik vind het wel heel belangrijk. Het betekent dat ik sommige schattige momenten niet kan delen, maar dat vind ik niet erg. Die blijven gewoon privé. Voor mij is het belangrijk dat mijn kinderen anoniem blijven, omdat ik niet wil dat ze er later “last” mee krijgen. En ik wil niet dat mensen zich al een volledig beeld van hen hebben gevormd voordat ze met hen kennismaken. Bovendien gaat het om hun leven. Ik zou het erg vervelend vinden als ik iets van hen plaats, wat zij mij later kwalijk zouden nemen. Door hen te anonimiseren, hoop ik hun online privacy te waarborgen.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heerlijk om andere kinderen online te zien. Maar volgens mij kun je ook van foto’s zonder gezichtjes genieten 🙂
Fijne Moederdag! Ik snap je struggle wel! Zelf heb ik er (nog) niet mee te maken, maar wel met foto’s van mezelf. Daar heb ik vaak al moeite mee om te delen. Laat staan die van mijn kids.
Superleuk om Ella haar snoetje te zien, wat een mooi prinsesje! Het was me inderdaad opgevallen dat je geen foto’s deelde waarop ze herkenbaar in beeld was. Ik snap je twijfel maar ik denk als je af en toe een gewone foto (zoals die hierboven) deelt dat daar in principe weinig mis mee kan.
Wat een schattige meid!
Ik vond dat ook een moeilijke. Maar ondertussen denk ik dat de digital natives die onze kinderen zijn er minder poeha om zullen maken dan wij nu. Wij komen uit een ander tijdperk, he 😄.
Wat een mooie dochter hebben jullie! Ik deel wel foto’s omdat ik gewoon zo open mogelijk wil zijn en niets te verbergen heb en ik hoop dat mijn kinderen er later ook zo over zullen denken al is het wel lastig dat ik nu nog niet hun toestemming kan vragen. Nog een gelukkige moederdag 🙂