Wisten jullie dat er zoiets bestaat als internationale week van de borstvoeding? Die vond plaats van 1 tot 7 augustus. Blijkbaar – en nu ik zelf mama ben, begrijp ik ook waarom – is het nodig om borsten en het doel dat zij van nature hebben, extra in de verf te zetten onder de hashtag #normalizebreastfeeding. Blijkbaar hebben heel wat mensen er een probleem mee om een baby aan de borst te zien. Of toch in het openbaar. Onlangs verschenen er dan ook heel wat borstvoedingsfoto’s op social media om het beeld van een kind aan de borst te normaliseren. Graag draag ik daar mijn steentje aan bij. 

Borstvoeding in het openbaar, taboe?

Ook ik ken intussen het gegeven dat mensen zich plaatsvervangend ongemakkelijk lijken te voelen omdat ik ervoor kies om mijn dochter te voeden wanneer zij honger heeft. Dus ook als dat in het openbaar is waar iedereen het kan zien. Ik heb altijd gezegd dat ik het zou vertikken om mij met mijn dochter op te sluiten in een smoezelig wc hokje, ongezellig pashok of een ander donker hoekje, gewoon om haar eten te kunnen geven. En dat doe ik dan ook niet. Af en toe probeer ik een strategische tetradoek over ons beiden te mikken om de boel wat te bedekken, maar eigenlijk vind ik dat toch een beetje absurd. Want dat doe ik dus niet voor mezelf, maar voor anderen. Ik schaam me namelijk niet om mijn lichaam te gebruiken zoals voorzien door de natuur: om mijn kind te voorzien van voedsel en het ook buiten de baarmoeder verder laten groeien. 

Maar blijkbaar is dat toch niet zo algemeen aanvaard als ik dacht. Van diepe decolletés of (half)blote borsten in films, op posters en in boekskes kijkt niemand op, maar als er plots eentje voor je neus gebruikt wordt op een niet-seksuele manier, dan hangt daar toch een beetje een taboe rond. 

Ella is nu 10 weken oud en op die leeftijd is het in onze maatschappij nog sociaal aanvaard om je kind aan de borst te voeden. Het wordt zelfs aangemoedigd, als het maar subtiel gebeurt. Na drie tot maximum zes maanden vinden de meeste mensen het wel eens tijd voor flesjes kunstvoeding. Alle respect voor de mama’s die daarvoor kiezen (of moesten kiezen). Maar ook een ouder kind zou gewoon borstvoeding mogen krijgen zonder dat daar rare blikken of opmerkingen op hoeven te volgen. Ook daarvoor is het krijgen van alle respect terecht. Dat moeders alleen omwille van die reacties afgekolfde flesjes meezeulen, of toch maar overschakelen op kunstvoeding, dat is niet oké.

Vanzelfsprekend, en toch ook niet? 

Het kiezen voor borstvoeding was voor mij eerder vanzelfsprekend. Indien het me lukte, en het mocht van de dokter, wilde ik het heel graag zo lang mogelijk volhouden. Naast de gezondheidsvoordelen die het heeft, is borstvoeding namelijk ook goedkoper en milieuvriendelijk. 

Borstvoeding geven is mooi, maar niet altijd evident. Ook bij ons was het even zoeken. De eerste dagen wilde Ella continu drinken. Iedereen rond ons en alle vroedvrouwen van het ziekenhuis dachten dat ze wel gewoon veel zuigbehoefte zou hebben, en dat ik me niet mocht laten gebruiken als levende tut. Ik mocht dus vooral niet aan de signalen van ons kleine meisje toegeven. Ella krijste dag en nacht en we kregen haar niet getroost. Toen op de tweede en derde dag haar plasluiers bijna tot nul herleid werden, spraken wij als nieuwe ouders onze bezorgdheid uit. Het was iets om in het oog te houden, maar niet om ons zorgen over te maken, werd gezegd. Maar toen we thuiskwamen en ons verhaal deden aan onze eigen vroedvrouw, fronste ze haar wenkbrauwen. “Volgens mij heeft ze gewoon honger, leg ze maar aan wanneer ze erom vraagt.”, was haar oordeel. En opeens stopte het continue gekrijs, en werden de luiers weer goed gevuld.

Nu ik mezelf meer heb ingelezen in de informatie van borstvoedingsorganisatie La Leche League, weet ik dat het helemaal niet abnormaal is voor kleine baby’s om heel vaak te willen drinken. Ze hoeven helemaal niet te wachten tot er drie uren voorbij zijn getikt, en kunnen perfect aangeven wat ze nodig hebben. Ik heb heel veel spijt dat ik die eerste dagen niet beter heb geluisterd naar mijn moedergevoel en naar wat mijn meisje me vertelde. Ik denk overigens wel dat iedereen het beste met ons voorhad. Mede omdat ik diezelfde eerste dagen al meteen last had van bloederige tepels en pijnlijke beginnende kloofjes, was de combinatie met een baby die niet van ophouden wist niet ideaal. Al had ik het er graag voor over.

Dankzij de goede begeleiding en tips van de vroedvrouw aan huis, genazen de kloofjes ondanks Ella’s kleine aanhap. De stuwing werd aangepakt zodat ik – hout vasthouden – geen borstontsteking heb gekregen. Het was verschrikkelijk vermoeiend, zeker met een baby die telkens in slaap viel tijdens het drinken waardoor alles nog veel langer duurde, maar ik ben blij dat ik heb doorgezet. 

De melk begon rijkelijk te stromen (en zelfs wat té). En nu Ella bijna tien weken oud is vraagt ze niet meer om het uur, maar om de twee tot drie uur eten. Ze hangt ook geen uren meer te sabbelen, maar is meestal voldaan na 10 minuten. Behalve op clustermomentjes, of wanneer ze heerlijk in slaap valt met mijn borst als comfortabel hoofdkussen. En dan is er Netflix 😉 

Momenteel loopt het dus best goed. Uiteraard blijven de gebroken nachten zwaar, maar dat zouden ze waarschijnlijk met kunstvoeding ook zijn. Ik heb onlangs voor het eerst melk afgekolfd en een flesje uitgetest, maar ik vind het afwassen en steriliseren ook best een klus, tegenover gewoon mijn t-shirt omhoog trekken. 

High five aan alle mama’s 

Voor mij is het borstvoedingsavontuur nog niet ten einde. Maar zo loopt het niet altijd, en er zijn ook veel kindjes die al snel kunstvoeding krijgen aangeboden. Het onderscheid tussen borstvoedings- en flesjesmama’s dat je vaak tegenkomt, hoeft voor mij eigenlijk niet. Het is niet omdat ik heb gekozen voor borstvoeding, dat ik daarom een betere keuze maak. Ik hoef niet het gevoel te hebben dat ik bij een superieur groepje van moeders hoor waar je alleen lid van mag worden onder bepaalde voorwaarden. Ik ben ervan overtuigd dat elke mama doet wat op dat moment het beste aanvoelt voor haar en haar kind. Ik heb vriendinnen die maar al te graag hun kind hadden gevoed met hun eigen mamamelk, maar waarbij het toch niet lukte ondanks alle trucs uit het boekje. Ik weet hoe gebroken en droevig zij zich daardoor voelden. Ik weet ook wat voor fantastische moeders zij zijn voor hun kinderen. Daarom een dikke duim, voor alle mama’s en papa’s, met flesjes, borsten of alles daartussenin. We willen allemaal niets anders dan een gelukkig en gezond kind, en doen onze uiterste best daarvoor, met vallen en opstaan. 

Ik hoop dat er in de toekomst geen dagen of weken of maanden van bewustwording meer nodig zijn. Voor borstvoeding of flessenvoeding, het maakt mij niet uit. Ik hoop dat iedereen gewoon in zijn waarde gelaten wordt. Of ze nu tijdens het winkelen pauzeren op een bankje en een flesje bovenhalen of hun borst: high five aan alle mama’s. 

Sofie

Hoi! Ik ben Sofie en schrijf hier met veel goesting over mijn groene lifestyle, eerlijk en bewust ouderschap en hoe het is om chronisch ziek te zijn. Vragen of opmerkingen? Laat hieronder iets van je horen, vind ik leuk!

5 Comments

  1. Prachtig bericht!!
    Met een peuter aan de borst weet ik hoezeer er taboe hangt aan een ouder kind aan de borst. En normaal drinkt mijn meisje maar twee keer per dag meer, maar soms heeft ze het ook eens nodig om haar emoties te reguleren, om tot zichzelf te komen, voor geborgenheid en veiligheid. Dan moet ik soms wel eens de stap zetten om in het openbaar te voeden. Waar ik bij mijn baby geen schaamte voelde, hoed ik me soms wel voor reacties als ik mijn peuter voed. Dus gebruik ik ook wel eens een tetradoek of handdoek om me wat te bedekken.
    Waar ik het vooral moeilijk mee heb, is dat mensen alleen maar over voeding spreken bij borstvoeding. Terwijl dat zoveel meer is. En alleen daarom kan je ik mijn ogen kunstvoeding gewoon niet met borstvoeding vergelijken. Het is als appels met peren vergelijken. Dus zou het fijn zijn als we daar gewoon mee ophouden.

  2. Fantastisch hè, hoe ons lichaam de kindjes laat groeien! Mijn zoontje is precies 1 dag ouder dan Ella (heb ook erg van jouw zwangerschapsupdates genoten, veel herkenbare dingen) en de borstvoeding was voor ons in de eerste week ook afzien, maar nu zou ik niet anders meer willen. De eerste keer in het openbaar voeden vond ik echt spannend en zat ik moeilijk te doen met een doek erom te hangen, maar doe ik dat niet meer en valt het zonder eigenlijk veel minder op. En soms kolven vind ik ook niet meer erg, want ik kan zo genieten als ik zijn papa of opa’s/oma’s hem een flesje zien geven. Ik hoop dat ik nog een poos borstvoeding kan blijven geven, maar als dat niet zo is, heb ik daar ook vrede mee. Een blije moeder en baby is toch het belangrijkst, of dat nou met borst- of kunstvoeding is. High five voor jou!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.