Wat een cliché, maar de tijd gaat snel. Onze kleine baby is al niet meer zo klein. Bijna een jaar geleden hield ik de positieve zwangerschapstest in mijn handen, en nu ben ik gewoon al drie maanden mama. Een minimens met haar eigen karaktertje. Nog maar drie maanden en toch al zo veel veranderd.
Een karaktertje
In de vorige update vertelde ik dat Ella het moeilijk had. Onze kleine meid schreeuwde meer en meer, ze had veel last van melk teruggeven, braken en ook krampen waren dagelijkse kost. Of dat denken we toch, want vertellen kunnen ze het niet, die kleintjes.
Inmiddels gaat het al een stuk beter. Natuurlijk huilt ons meisje zoals alle baby’s wel doen, maar het urenlange ontroostbare gekrijs is voorbij (hout vasthouden). We hadden zelfs even iets van een ritme in de avond, maar dat lijkt nu weer totaal verloren. Life with a baby, I guess. Ik geef nog steeds fulltime live borstvoeding – afkolven is voorlopig nog niet zo’n succes, omdat Ella geen flesjes aanneemt. Tutjes ook niet, trouwens. Drinken doet ze om de twee tot drie uur, ook in de nacht. Voorlopig wisselen we nog steeds af: Ella doet soms aan rooming-in bij papa, en soms aan samenslapen met mama. Niet ideaal, zeker omdat ik nu al een paar maanden op een matras op de grond lig, maar het is voor nu de beste oplossing om allemaal wat slaap te pakken.
Nog maar een cliché
Dat inslapen kan Ella overigens nog niet zelf, en daar komt zeker overdag dus heel wat draag- en wiegwerk aan te pas. Als ze dan eindelijk slaapt, heb ik de keuze tussen haar wegleggen in bed of box (haar slaapje duurt dan tussen één en dertig minuten), of haar op mijn arm laten slapen (wat voor enkele uren kan zijn). Tja, voor onze beider rust kies ik dan toch vaak het laatste. Het is ontzettend jammer, en dat is een understatement, dat Ella geen fan is van draagdoek of -zak. Want ik heb dus amper mijn handen vrij. Deze hele combinatie maakt de dagen nog steeds erg zwaar, maar ik ben allang blij dat ons meisje rustiger is. En gelukkig is ze ook, als ik haar vele lachjes en onze uitgebreide gesprekjes in beschouwing neem. Het is een schatje, en om nog een cliché te bevestigen: ik zie haar elke dag nog liever. Als ik haar de geborgenheid kan bieden die ze duidelijk nodig heeft, dan heb ik dat er met veel liefde voor over.
Terugkijkend naar foto’s van de afgelopen tijd, is het niet te geloven hoe snel Ella groeit. Mijn kleine baby lijkt nu al door mijn handen te glippen en het is zo hard om te bedenken dat elke fase die voorbij is, nooit meer terugkomt. Maar het is prachtig. Ze kan elke dag iets nieuws, en dat is zo mooi om te zien. Ella groeit als kool – we grappen soms dat ik room geef in plaats van melk. Ik kan niet wachten om dat kleine wezentje verder te zien evolueren, en tegelijk mag ze nog lang klein blijven: alle clichés blijken waar.
Chronisch zieke mama
Jense is intussen alweer zeven weken aan het werk. Dat betekent dat ik al net zo lang bijna de volledige dagelijkse zorg op mij neem – al heb ik ’s avonds en in het weekend zijn hulp, en denk ik regelmatig aan alleenstaande ouders. Wat moet dat pittig zijn. Maar ook als chronisch zieke mama mag ik best trots zijn op mezelf, dat ik het überhaupt allemaal bolwerk. En dat ik nog altijd leef ;-).
Een groot verschil voor mij is dat er geen moment meer is om te herstellen van extraatjes. Vroeger diende de week om bij te komen van activiteiten die ik met Jense deed in het weekend – familiefeestjes of eens een uitstapje, zo’n dingen. Tijdens de week ging hij werken en had ik geen verplichtingen, dus dat was de tijd om te crashen. Maar nu kan dat natuurlijk niet, want Ella heeft haar mama nodig. Het weekend dient nu zowel voor extra activiteiten als om te proberen opladen, want dan kan Jense mee voor ons meisje zorgen. Extraatjes komen dus nu bovenop de continue zorg, zonder echte recuperatietijd. En dat is wel een kwestie van weer een nieuwe balans zoeken.
Bloedzwaar en mooi tegelijk
Het ouderschap is zwaar, heel zwaar, maar bloedmooi. Dat eerste lachje als ze wakker wordt, haar rood aangelopen kaka-gezicht, haar serieuze frons met bolle kaken, haar getuite lipjes als ze honderduit tegen ons praat, haar verwonderde ogen als mama en papa weer eens gek doen, haar kleine zweterige lijfje tegen me aan geplakt, haar monsterachtige aanval op mijn borst, en dan ook die gelukzalige glimlach na de voeding, haar zachte babyhuid, glibberig als een visje in het bad waar ze nu eindelijk van kan genieten. De bellen die ze blaast, mijn neus begraven in haar donzen haartjes, het kuiltje in haar rechterwang, de lachjes en kreetjes in het donker wanneer wij zó wanhopig willen slapen. We lachen terug, naar haar en naar elkaar, en beseffen dat dit kleine wezentje het onze is.
Mama is moe
In tegenstelling tot wat de meeste mensen steeds weer dachten, was ik altijd ziek, niet moe. Nu ik mama ben, ben ik dat wel. Jongens, wát ben ik móé! Ik heb pijn, ben af en toe weer flink duizelig en kan soms niet meer op mijn benen staan. Dan is de bijna zeven kilo van ons driemaandertje er al snel te veel aan. En toch sta ik recht, op die slappe benen van mij. En ik wieg, en ik zing, en ik knuffel heen en weer. En wanneer ik haar zachte lijfje slap en zwaar voel worden in mijn armen, dan weet ik: weer een overwinning. Weer een stap. Wat een geluk.
Fijn om te lezen dat Ella wat rustiger is. Het eerste jaar met een baby is voor alle ouders zwaar, ook als je helemaal gezond bent. Ik hoop dat het je snel lukt een nieuwe balans te vinden. Dankjewel voor de leuke foto’s, jullie zien er gelukkig uit (niks te zien van het slaaptekort :-))
Wat een mooie update <3
Ooh, prachtig geschreven, Sofie!
Ik droom weer helemaal weg van de tijd met ons Ida. Je vergeet het nooit, al vervaagt het wel! Dat je dan even stilstaat bij de kostbaarheid van momenten, begrijp ik; daar ben ik ook elke dag en nacht geweest, in die verwondering leef je samen…
Het leven gaat zo snel… Ella ziet er echt een heel sterke uit en geloof me, dat komt het allermeest door de liefde die haar omringt. Topouders. Dat zeg ik.
Lieve Sofie, een lach en tranen van ontroering (en herkenning) komen er wanneer ik je update lees. Ja, er is een reden waarom we MOE-der zijn 😉 Pas na iets meer dan een jaar voelde ik me eindelijk weer eens uitgeslapen. En dan nog is daar dat kleine meisje dat mij nodig heeft als ze moe is, of ziek is of zich niet zo goed voelt. We kennen het allemaal.
Wij grapten ook regelmatig dat ik slagroom gaf aan Amélie wanneer we weer eens bij K&G waren geweest en ze zoveel wat bij gekomen, of als ze weer wat nieuws kon.
Prachtig ook hoe je, ondanks dat het zwaar is, er zo voor je dochter wil zijn. Ik denk dat wij heeeeeel gelijkaardige ideeën hebben qua opvoeding. En het is fijn om te lezen dat jij daar ook zo van kan genieten, ook al is de ene dag wat makkelijk als de andere.
Btw, ik ging tot Amélie een maand of tien was, altijd om negen uur slapen. Anders kwam ik de dag niet door 😉 Maar het betert, echt!
Hoi! Wij hebben je genomineerd voor de Liebster Award: https://www.justliveblog.nl/liebster-award/