Help, ik krijg niets gedaan. De rommel in huis stapelt zich op, planten verdorsten (en verdorren dus ook) en wasmanden wachten op plooiende handen. En dan heb ik het alleen nog maar over de praktische, huishoudelijke dingen. Het bloggen staat nu al vier maanden op een laag pitje, en ik begin het een beetje te missen. Wanneer bloggen even niet lukt…
Onvoorwaardelijke prioriteit
Hoewel ik onszelf liever niet benoem in de derde persoon, is het hier misschien toch van toepassing: mama en papa zijn moe, heel moe. Huishoudelijke taken blijven wat langer liggen dan gewoonlijk (en we maakten het onszelf al makkelijk met momenten, kuch kuch). We lopen weer vaker naar de frituur. Ik moet dringend naar de tandarts, en voor een kappersbezoekje is het ook wel eens tijd. Oh ja, en een reeks postnatale kinebeurten zouden ook nog ergens gepland moeten worden, heeft de gynaecoloog me op het hart gedrukt.
Onze dochter daarentegen, wordt piekfijn verzorgd. Of ja, we doen toch ons best. De ene dag lukt alles al wat beter dan de andere. Die ene vlekkeloze dag – soms letterlijk – wordt afgewisseld met keren dat ik me toch eerder een ploetermoeder voel. Maar één ding staat vast: Ella gaat onvoorwaardelijk voor op alles. Ik ben van mening dat ik geen kind op de wereld heb gezet om het daarna zijn plan te laten trekken en zoals vanouds verder te doen met mijn eigen ding. Mijn dochter koos niet voor haar leventje, dat deden wij. Zij gaat nu voor op mezelf. Met die kanttekening erbij, dat ik uiteraard ook voor mezelf moet zorgen, om voor haar te kunnen zorgen. En met die twee dingen heb ik mijn handen wel vol.
Glinsterende zinnen
De laatste dagen valt het me op dat ik af en toe weer slechter slaap. Niet door de nachtvoedingen, en ook niet door huilbuien of andere externe stoorzenders. Al maken die het er niet makkelijker op, uiteraard. Het probleem zit hem steeds vaker in mijn hoofd. Stilaan besluipt mij weer wat inspiratie. Stilaan maakt de overlevingsmodus, waarbij ik slechts kon focussen op het staande houden van mezelf en mijn meisje, af en toe plaats voor wat meer. Een glinstering van gedachten, een zinnetje dat in me opkomt en weer vaag wordt, een idee dat ik niet wil vergeten. Nieuwe onderwerpen voor mijn blog wisselen af met mijn oude vertrouwde to-do-lijstje: wat wilde ik ook alweer allemaal uitwerken?
Maar helaas, het is niet omdat mijn hoofd stilaan weer ruimte maakt, dat mijn lichaam er ook klaar voor is. Het is misschien wel een begin.
Extra dimensie
Voorlopig blijf ik dus bezig zoals ik bezig ben. Maar af en toe, wanneer zich een momentje aandient, zet ik me graag weer eens aan de computer. Niet snel snel, iets typen op mijn telefoon. Maar mij nestelen aan mijn bureau, met een kop thee, mijn dochter rustig spelend in de box (of zoals nu, na vier maanden ein-de-lijk eens in de draagdoek. Al had ik dat zwaargewichtje aan mijn lijf ook wel weer onderschat). Af en toe nog eens een blogje, dat zou fijn zijn. Want ik ben nu mama, maar ook nog mijn oude zelf. Het ene vervangt het andere niet. Er is een nieuwe dimensie bijgekomen, alweer. We zien wel, hoe het loopt. En intussen koester ik het feit dat het plezier dat ik uit het bloggen haal, gewoon nog op me wacht.
Net zoals mijn meisje momenteel. En zij en haar sappige schaterlachjes, die gaan toch boven alles.
Zoooo herkenbaar! Ik heb zeven maanden nódig gehad om afscheid te nemen van dat kleine stukje van mezelf dat nooit meer hetzelfde zou zijn omdat ik nu mama ben. En dat bloggen was ook echt zoeken. Want enerzijds kon ik mijn verhaal daar kwijt, anderzijds kostte het energie zeg!
En ploetermoeder? Dat zijn we allemaal wel hoor. Iedereen doet maar wat!
Herkenbaar, herkenbaar, zoooooo herkenbaar!
Ik vind het zo mooi om te zien hoe het moederschap je zo veel kracht heeft gegeven om voor je meisje te kunnen zorgen. Aan de andere kant kan ik me voorstellen dat dit soms loodzwaar is. Ik vond een burn-out al zwaar, maar kan me niet voorstellen hoe chronisch ziek zijn (plus pasgeboren baby) moet voelen. Echt ontzettend veel respect!
Heel herkenbaar! Maar dat geeft niet. Soms moet je je hoofd even ergens ander voor gebruiken of laten rusten om weer tot nieuwe inspiratie te komen. Ik dit 6 maanden volgehouden. Na deze tijd merk ik dat er weer wat op begint te borrelen😍
O zo herkenbaar. Ik ben gek op mijn kinderen (nu bijna 8 en 9) maar wat heb ik mijn oude leven gemist. Of niet eens zozeer dat ik iets concreets echt miste, maar ik miste de regie. Dat IK iets kon bepalen in plaats van de baby of dreumes of peuter of kleuter. En nog steeds gebeurt dat hoor, als ik niet oppas. Maar ze zijn groter en het is nu meer een ingesleten patroon dan uit noodzaak. Dus ik probeer het patroon wat te wijzigen. Door te zeggen en uit te leggen dat ik niet direct wil reageren als ik bezig ben, of onmiddellijk kom aanrennen om iets te pakken, aan te geven, uit te leggen of voor te doen. Dat ze ook vanalles zelf kunnen, het eerst kunnen proberen, elkaar om hulp kunnen vragen, even iets anders te doen of weet ik veel. En dat ik er ook nog ben, en niet continu gestoord en onderbroken wil worden. Want het is wel een teer punt, hoor. Ik heb het overigens vooral zelf ver laten komen, deels omdat het moeilijk anders ging (kind met een extra uitdaging), deels omdat ‘Life just happened’ en deels uit zorgend karakter. Nogmaals: de kids zijn mijn liefjes, en mijn man mijn andere liefje, maar ik ben zo blij dat er ook weer ruimte kan zijn voor mij. Ik wens jou van harte toe dat je je momenten pakt. Het maakt je wie je bent.