Het kriebelt. Ik wil weer vaker bloggen. Maar een momentje vinden om mij in alle rust achter de laptop te vleien, blijkt een hele uitdaging. Misschien lukt het beter als ik klein begin, net zoals ik deed tijdens mijn zwangerschap. Elke dag een paar zinnetjes. En wat is daar beter geschikt voor dan het bijhouden van een dagboek? Dus, hier gaan we. Dit was onze week. 

Maandag 

’s Avonds staat een lezing van Nina Mouton gepland over onvoorwaardelijk ouderschap. Gelukkig kunnen we dit dankzij de Gezinsbond volgen vanuit onze luie zetel. Ella valt in slaap aan de borst en Jense kruipt dicht tegen ons aan met de laptop. We steken elk een oortje van een headset in en luisteren slaperig naar de webinar. Op zich is het onderwerp heel interessant, maar we blijven qua praktijkvoorbeelden nog wat op onze honger zitten. Na de lezing is het dringend tijd voor ons bed, en hebben we allebei het gevoel dat we onze normale avond een klein beetje hebben opgeofferd. Morgen beter! 

Dinsdag 

Ik heb de Fitbit van mijn papa geleend zodat ik eens zie hoe een doorsnee nacht gaat. De resultaten van de slaaptracker zijn toch een beetje confronterend te noemen, haha. Ik ben zo’n 8 keer per nacht echt langere tijd wakker en 26 keer “onrustig”. Vannacht was een drama, en het Fitbit-verslag toont haarfijn hoe het zat. Waar Ella normaal wel goed verder slaapt na een voeding, is ze nu compleet wakker en onrustig. Van 01:00 tot 04:30 ben ik bezig met haar in slaap te wiegen, of toch een poging te doen. Ik ben op! 

Woensdag 

Het is woensdag, en dat betekent dat de poetshulp komt. Ella slaapt enorm licht en schrikt wakker bij elk geluidje, en daarom gaan we elke week een paar uurtjes bij mijn ouders thuis vertoeven. We lopen zo niet in de weg van de hulp en omgekeerd heeft Ella geen last van stofzuigerlawaai. Leuke bijkomstigheid is dat ik zo elke week minstens één keer buiten kom. Een wandelingetje is altijd wel fijn. We lunchen met oma en opa en daarna doe ik alsof ik ginder thuis ben terwijl mijn ouders weg zijn :-). 

Donderdag 

Ik weet niet wat het is, maar waar ik Ella altijd in slaap geborst kreeg, werkt nu zelfs die laatste strohalm niet. Ik ga dus maar op wandel en hoera, zo valt ze na een tijdje toch in slaap. Het is heerlijk weer en dat maakt het ondanks de pijn in mijn heupen toch een genietmomentje. Prachtig, die herfstkleuren! 

Vrijdag 

De laatste nachten zijn echt nog slechter dan normaal. Ella wordt minstens elk uur wakker en ik ben compleet gesloopt. Ik heb zelfs te weinig energie om te douchen, en dat komt de laatste tijd wel vaker voor. Best griezelig, want dat doet me denken aan hele slechte tijden. Gelukkig heb ik intussen geleerd om dan maar eens een keer douchen over te slaan in plaats van me tot het uiterste te drijven. Zo hou ik nog wat kracht over (ik weet niet waar ik ze haal, mommy power?) om ook nog een beetje te spelen met mijn dochter. Ze kraait van plezier en ik geniet van haar stralende lach. Maar toch, blij dat het straks weekend is! 

Zaterdag 

Het is een jaarlijkse traditie bij de intrede van Sinterklaas: samen met mijn zus nestel ik me voor de tv met pepernoten, mandarijnen en heel veel thee. Dit jaar zijn we voor het eerst met zijn drie. Tante Natalie maakte haar rol van suikertante weer eens waar en heeft Ella’s allereerste Sintverrassing bij. Superschattig om te zien hoe ze het pakje openmaakt en de inhoud – een knuffelegeltje – meteen als een hongerige piranha in haar mond steekt. Goedgekeurd! 

Tijdens het avondeten voelt Jense opeens iets scherps in Ella’s mond. We zijn door het dolle heen: haar eerste tandje! Het is écht zo, en het maakt me trots en weemoedig tegelijkertijd. Mijn kleine baby wordt elke dag een stukje minder baby. Ze lijkt zo snel te gaan met alles! Ik heb nu wel een verklaring voor de extra dramatische nachten van de laatste tijd. Hopelijk betekent dit dat het echt een fase is. 

Zondag 

Het zonnetje schijnt en ik heb zin om een wandeling te maken. Ik bel mijn nicht (en haar gezin) die ik al veel te lang niet zag en we spreken af voor die namiddag. Helaas, Ella doet een héél lang slaapje en tegen dat wij kunnen vertrekken, is het al te laat voor de rest. Life with kids! Jense en ik rijden dan maar naar het Schoonselhof, een grote begraafplaats in Antwerpen. Het is superkoud, dus we pakken Ella heel goed in, en houden ons ommetje kort. Maar zo hebben we toch nog een frisse neus gehaald. Een mooie afsluiter van de week. 

Sofie

Hoi! Ik ben Sofie en schrijf hier met veel goesting over mijn groene lifestyle, eerlijk en bewust ouderschap en hoe het is om chronisch ziek te zijn. Vragen of opmerkingen? Laat hieronder iets van je horen, vind ik leuk!

8 Comments

  1. Het is echt een fase! Amélie had ook haar eerste tand op vijf maanden, maar had er al last van op vier maanden. Oh, wat heb ik veel gewiegd… En kijk, onze nachten zijn nu het grootste deel van de tijd gewoon ‘normaal’ (lees: we kunnen slapen van het moment dat we in bed stappen totdat we opstaan omdat Amélie wakker is ’s morgens).
    Nu de tand door is zouden jullie nachten wat beter moeten gaan, dat was zo bij onze meid tenminste.

    Alvast heel veel sterkte en een dikke knuffel!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.