Vijf maanden mama

Hopla, alweer twee maanden verder. We zijn razendsnel onderweg naar een kindje van een half jaar en wow, dat klinkt zo… veel. 

Met grote sprongen vooruit 

De theorie van de sprongetjes: sommigen zweren erbij, anderen geloven er niet in. Wat voor mij vaststaat is dat al die kleintjes met rasse schreden vooruit gaan, en Ella lijkt te vliegen. Zowel qua grootte en gewicht, als in haar ontwikkeling. Het is een doorzettertje, en ze wil veel. Ze wil vooral meer dan ze kan. En dat zullen wij geweten hebben. Kan ze net rollen, dan wil ze al kruipen. Dat laat ze merken door heel hard te zeuren. Of boos te worden. Ik zeg haar soms dat ze ook eens mag spelen, en niet altijd moet trainen. Maar daar heeft ons meisje geen oren naar (en ze begrijpt het ook nog niet, natuurlijk). 

Als iets dan eindelijk lukt, iets dat ze daarvoor nog nooit deed, dan straalt ze. De trots druipt er af en haar tandeloze lach wordt breder dan ooit. En dat is zo mooi om te zien. Naast duizendmiljoen pogingen om vooruit te kruipen oefent ze momenteel het rechtop zitten. De beugel van haar wipper, een speeltje dat toevallig binnen bereik ligt of onze handen: alle hulpmiddelen zijn goed om zich aan op te trekken. Rollen is al saai geworden, zitten zal ze! Nog eventjes en moeder moet een paar ogen extra in haar hoofd hebben om onze bandiet in de gaten te houden. 

Slapen overdag? Saai! 

Het was al duidelijk van bij de geboorte, of zelfs al van daarvoor. Ella heeft een karaktertje. Het is prachtig om te zien hoe ze vooruit wil en hoe ze elke dag bijleert. Alles is interessant, en niets wil ze missen. Alleen slaap, die wel. Ook al is Ella doodmoe, ze blijft vechten om wakker te blijven, want de wereld is te boeiend. Dat maakt het voor mij wel een uitdaging om ons meisje de rust te geven die ze toch ook nodig heeft. 

Tot nu toe viel ze vooral in slaap aan de borst. Wanneer dat niet werkte, kon ik haar wiegen en gaf ze zich uiteindelijk ook over aan een dutje in mijn armen. Maar nu er zo veel te zien en te horen is, is Ella ook heel snel afgeleid. Rustig drinken en zo ontspannen in slaap vallen is een pak moeilijker geworden. Vaak neemt ze een paar slokken, om dan recht te veren, rond te kijken en te luisteren. En dan moet ik haar helpen om de focus terug bij het eten te leggen. Zo gaat het opnieuw en opnieuw. Gelukkig is het een turbodrinker, dus ook met enkele minuutjes heeft ze wel voldoende. Alleen de slaap, die komt dan niet snel genoeg. 

Wiegend rondlopen, mijn ultieme maar vermoeiende backup plan, is ook niet meer de sleutel tot succes. Ik ben dus weer een beetje zoekende. De draagdoek werkt héél soms, en de kinderwagen ook. Maar niet altijd. Bij elk dutje gaan wandelen, daarvoor heb ik ook niet de energie. En dagelijks meerdere keren het gevecht om de slaap aangaan, is enorm slopend. Ik aanvaard dus maar dat het soms lukt, en soms niet. 

Gelukkig zijn de nachten wél goed. Of toch voor Ella. Ze vraagt elke twee uur een voeding, dus voor mij is het nog steeds heel pittig. En dat is een understatement. Serieus, hoe hou ik dit al meer dan vijf maanden vol? Intussen slapen we de volledige nacht samen, zodat ik zo weinig mogelijk op moet staan. En toegegeven, ’s ochtends meteen dat kleine gezichtje zien dat je nog half slapend toelacht, dat is een gouden bonus. 

Warm bad en koude douche  

Onlangs gingen we met vrienden op het jaarlijkse weekendtripje. Supergezellig, en ook wel hectisch, met twee kleuters en drie baby’s. We zaten voor het eerst in al die jaren met het voltallige gezelschap al beneden om acht uur ’s ochtends, wakker gemaakt door onze kroost. Aan tafel was er telkens wel een mama die ontbrak omdat ze bezig was met het voeden van haar kind. Maar het was ook ontzettend fijn om ervaringen uit te wisselen op het ene moment, om vlak daarna over totaal andere dingen uit te barsten van het lachen.

Voor Jense en mij werd de gigantische nieuwsgierigheid en alertheid van onze dochter nog eens duidelijk. Ik dacht dat een baby die nooit een seconde stil zit heel normaal was, tot ik de kindjes van mijn vriendinnen wakker maar stilletjes genietend in hun armen zag liggen. Onze meid heeft écht veel peper in haar gat, om het even plat uit te drukken. 

Het weekend bevestigde nogmaals Ella’s gevoeligheid voor prikkels en drukte, zoals we al zo vaak merkten op sociale gelegenheden. Haar onophoudelijke gekrijs de eerste avond werd – bij gebrek aan de papa die boodschappen ging doen – liefdevol mee opgevangen door de andere mama’s van de groep. Het kalmerende badje voor Ella en bijbehorende douche voor één van hen zullen we nooit meer vergeten, dat is zeker. We kunnen er maar eens om lachen, en Ella later de anekdote vertellen. No comment ;-).

Iedereen schrok wel van het gekrijs van onze dochter, dat ze zo over haar toeren was dat ze er in stikte. En dat was voor mij dan weer confronterend, dat blijkbaar niet alle kindjes dat hebben. Nog niet zo lang geleden ging het er bij ons namelijk elke dag zo aan toe. Ik ben zo blij dat we, door mee te gaan in wat ons meisje nodig heeft, dit tot een minimum hebben kunnen beperken intussen.

Vijf maanden mama 

Vijf maanden mama, vijf maanden overleven en vijf maanden genieten van dat kleine wezentje vol liefde. Onze huisarts zei het vorige week nog: Ella is duidelijk geen “plat boeleke”. En dat zal deze fulltime thuisblijfmama geweten hebben. Het is een vat vol leven, enthousiasme en vrolijkheid en regelmatig ook frustratie. Mijn boeleke. Onze dochter. Benieuwd wat de volgende maanden brengen.