Ook al is het al vrijdag en zit deze week er al bijna op, toch moet ik nog het dagboekje van vorige week plaatsen, oeps. Enfin, moeten, niks moet natuurlijk. Maar ik vind het wel fijn, ook voor later, want ik merk dat ik alle belevenissen met een kersverse dochter zo snel weer vergeet. Naar aanleiding van een mooie reactie die ik vorige keer kreeg, bedacht ik dat het toch wel nut heeft om mijn dagboekje online te gooien, ook al heb ik allesbehalve een glamoureus leven.
Maandag
Jense heeft onverwachts toch een lange werkdag en ik zie het even niet meer zitten. Ella heeft een lastige dag en ik tel de minuten af terwijl ik vecht met slaapjes en een oververmoeid kind. Als ze in de late namiddag nog steeds niet aan haar slaap toegeeft en van pure vermoeidheid niet stopt met huilen, doe ik stilletjes mee terwijl ik mijn hoofd in haar donzige haartjes begraaf.
Dinsdag
Het lijkt de goede kant op te gaan met de zieken in huis. Nog even doorzetten en dan geraken we er hopelijk door. De combinatie van zieke baby, tandjes krijgen, veel nachtvoedingen en zieke mama is echt wel slopend. Ik tel de dagen af, want volgende week heeft Jense een week vakantie. Tegelijk denk ik na over het feit dat ik het toch ook alleen zou moeten kunnen bolwerken, zonder op hem nog extra druk te leggen.
Woensdag
Bekentenis: Wanneer Ella op mijn arm ligt te slapen, zetten we soms bewust de tv even op pauze om naar haar gezichtje te staren. Andere keren trekt ze zelf onze aandacht, door in haar slaap te dromen met de nodige expressie. Ze ligt soms echt te schaterlachen, en dan lachen wij vertederd naar elkaar. Dat zijn zo’n warme momenten. Jense fluistert: “Dit zouden we dus missen hé, als ze boven in haar bedje zou slapen.” Ik glimlach, en fluister terug: “Exact wat ik net ook dacht.” Zolang wij maar gelukkig zijn met hoe we het doen!
Donderdag
Lap, Jense is nu toch ook erg ziek en moet thuisblijven van het werk. Dat gebeurt echt niet vaak. Hopelijk is hij snel beter, het zou jammer zijn als zijn week vakantie tussen de zakdoeken doorgebracht moet worden.
Terwijl ik me gisteren nog afvroeg waarom ik zo’n doodsaai dagboek neerpen, krijg ik vandaag een hartverwarmende reactie. Een lezer bedankt me voor mijn realistische weergave van het dagelijkse leven als chronisch zieke mama, en zegt dat het haar helpt. Wauw, ik slik. Het is soms makkelijk om het te vergeten, maar wat ik publiceer heeft wel degelijk nut, al is het maar voor die ene persoon die er iets uit haalt.
Vrijdag
Zoals onze traditie het wil, zet ik mijn schoen voor Sinterklaas samen met een brief die terugkijkt op het jaar. Vanaf nu is het nog leuker, met zo’n klein mini-exemplaar ernaast. We hebben Ella nog nooit schoenen aangedaan, maar ze liggen wel in de kast. Komen ze toch eens van pas, haha. Vanaf volgend jaar laat ik mijn eigen schoen maar achterwege, denk ik. Ooit worden grote kleine kindjes écht groot. Alhoewel.
Zaterdag
De Sint is geweest, hoera! Omwille van besparingen zijn de snoeperijen wat beperkter, maar we hebben toch enkele heerlijke chocolaatjes gekregen. Ella vond een leuke speelgoedrups die Sinterklaas tweedehands te pakken kreeg.
Na het ontbijt volgt een primeur: ik ga samen met mijn dochter in bad. Bij ons is het badmoment iets dat Jense altijd voor zijn rekening neemt omdat ik er de extra energie niet meer voor heb. Ik vind het ook mooi dat Ella zo ook een speciaal moment met haar papa deelt en ze kraait van plezier als hij haar laat rondspetteren. Het is supertof om er nu zelf eens bij te kruipen en dat kleine glibberige lijfje nog eens tegen me te voelen. We merken meteen op dat het vullen van het grote bad toch wel veel meer water verbruikt dan het babykuipje. Ik neem me voor dat ik naarmate Ella groeit en niet meer in het babybad past, vaker mee in het grote bad zal kruipen. Zo wordt dat extra water weer wat gecompenseerd.
Later op de dag is het tijd voor weer een mijlpaal. Nu Ella zes maanden is, starten we met vaste voeding. Papa maakt wortelpuree en ik wacht vreemd genoeg wat zenuwachtig af. Ik had niet verwacht dat ons meisje meteen een hele hoop groentjes naar binnen zou werken, maar had het toch wat optimistisch ingeschat. Ella moet van bij het eerste beetje patatjes die haar lippen binnen geraken al kokhalzen en krijgt de tranen in haar ogen… tot ze overgeeft. Oei, dat wordt nog wennen!
Zondag
Nu Sinterklaas gepasseerd is, haalt Jense de kerstversiering van de zolder. We zetten de boom op en Ella is betoverd door de lichtjes. De start van weer een periode vol eerste keren!
Oh, die patatjes, herkenbaar! Amélie weigerde tot ze bijna acht maanden was om ook maar iets naar binnen te werken.
Overigens al gehoord van Rapley of Kleintjes? Past perfect bij jullie opvoedingsstijl en is leuk om te combineren met patatjes (hebben wij zo gedaan ;))
Ja, leren eten kan heel lastig zijn. Het ene kind is het andere niet. Heb vertrouwen in jezelf en jouw kennis van jouw dochter. Dan doe je het vanzel goed. Onze oudste zoon – nu 9 – was extreem lastig met, nou ja, alles. Ook met eten. Fruit ging prima, brood ook, maar al het andere was vechten (na zijn eerste jaar, daarvoor ging het wel). Goed kijken naar hem en wat hij bedoelde leerde ons dat hij gemengde smaken niet waardeerde. We hebben het jaren en jaren gescheiden aangeboden. Dingen mengen betekende drama. Intuïtief hebben we hem gevolgd. Later bleek hij hooggevoelig en kenmerken van autisme te hebben. Aha! Inmiddels eet hij prima. Nieuwe dingen blijven spannend, maar de spruitjes (spruitjes! Die vind ik zelf vies, al heb ik ze dapper gegeten) van gisteren gingen er gewoon in. Ken je kind. Heb vertrouwen in jezelf. Komt goed. En tja, de vermoeidheid? Die is fnuikend. Ik heb jouw conditie niet, maar ook voor mij was het zwaar. Ik voel het haast nog in mijn lijf. Wees lief voor jezelf als je de kans hebt, of in elk geval mild. Babies zijn o zo tof, maar ook de hel voor je eigen lijf en ritme….