Als chronisch zieke mama is mijn leven allesbehalve spannend en glamoureus, maar er zijn wél gouden randjes. In deze reeks bied ik een kijkje op hoe de dingen gaan zoals ze gaan, zonder filters of verbloemingen. Ik zoek mijn weg, met vallen en opstaan. Dit was onze week!
Maandag
Vorige week was de week van de primeurs voor Ella, en eigenlijk vergat ik er nog eentje te vermelden. We hebben de babykuip van haar eetstoel naar de zolder verbannen en vervangen door de beugel. Ons meisje zit nu dus rechtop in de stoel en doet dat zo goed. Op een paar dagen tijd ging ze van beginnen zitten naar keigoed zitten, bijna zonder steun. Het is meteen een heel ander zicht, zo’n kindje dat recht in haar stoel zit. Het lijkt met momenten echt geen baby’tje meer. Meteen maakte deze overgang komaf met Ella’s gezeur aan tafel. Ze was dat liggend aan tafel hangen echt ontgroeid. Iedereen blij!
Dinsdag
Vandaag is Jense jarig. Normaal hang ik de woonkamer vol slingers terwijl hij nog slaapt, maar dit jaar lukt dat niet. Een beetje balen, hoewel we er officieel al wat oud voor zijn. Ik hou van onze prettig gestoorde rituelen. Volgend jaar beter! Gelukkig heb ik wel ruim op tijd een cadeautje kunnen regelen: een duurzame thermosfles voor onderweg van Klean Kanteen in zijn lievelingskleur. Perfect voor warme soep tijdens de lunchpauze!
In de namiddag komen mijn schoonouders een stukje taart eten. We sluiten de dag af met een übergezellige avond. Een paar aperitiefhapjes, een grote schaal lasagne en met zijn drietjes aan de tafel. Meer moet dat niet zijn.
Woensdag
Jense en ik hebben allebei dringend een nieuwe winterjas nodig. Hij omdat de vorige sneuvelde tijdens een ijzige val met de fiets, en ik omdat de vorige… al zeker tien jaar oud was. Over duurzaam gesproken! We trekken dus naar het winkelcentrum, en ik ben blij te kunnen vaststellen dat het winkelen met Ella veel vlotter gaat nu ze in haar buggyzit kan. De reiswieg vond ze nooit echt leuk, met als gevolg dat ik het koopcentrum rondliep met een baby op de arm terwijl oma een lege kinderwagen voortduwde. In de buggyzit kan ze veel meer zien en dat vind onze meid alleen maar leuk. Tijdens het shoppen begeef ik me twee keer naar de borstvoedingsruimte van het shoppingcenter. Tot nu toe vond ik niet dat ik per se een aparte ruimte voor de borstvoeding moest opzoeken, maar inmiddels is Ella zo snel afgeleid dat ze de rust om te eten kan gebruiken.
Jense vindt naar goede gewoonte wat hij zoekt al in de eerste winkel. Daarna voel ik me vreemd genoeg niet zo blij. Het winkelen op zich kan me minder bekoren dan vroeger. Ik ben veel te vermoeid en al die kleren kunnen mij eigenlijk gestolen worden. Tot we de Hema binnenduikelen. Shoppen voor Ella in plaats van voor mezelf? Dat is véél leuker. We kopen een slaapzak na het kleine fiasco van vorige keer. En uiteindelijk vind ik toch ook nog een warme jas. Hoera.
Donderdag
Een vriendin dropte twee zakken met kleertjes waar haar dochtertje uitgroeide, die wij als eerste mogen uitzoeken aan vriendenprijsjes. Superleuk! Volgend jaar trouwt mijn zus, en ik vind een jurkje dat daar perfect voor zou kunnen dienen. Nu nog afwachten of het tegen dan al past… Ik ben zo benieuwd.
Vrijdag
Omdat het oefenen met flesjes geen succes is, hebben we het een tweetal weken gelaten voor wat het was. Ik zag altijd maar kostbare afgekolfde melk in de gootsteen verdwijnen en waarvoor?
Vandaag neem ik me voor om toch regelmatig te blijven proberen. Ik neem de allereerste speen die we kochten, en die we al maanden niet meer uitgetest hebben omdat Ella er toen geen druppel uit kreeg, zelfs niet per ongeluk. Jense neemt haar op schoot en we kunnen onze ogen niet geloven. Ella neemt de fles zelf met haar twee handjes beet en drinkt alsof ze nooit iets anders heeft gedaan. Plots weet ze perfect hoe het moet en horen we haar de melk inslikken. Huh?? Amai, wat een verrassing, en alwéér een mijlpaal. Het maakt ons blij (en stelt me gerust, dat er een oplossing lijkt te gaan zijn voor noodgevallen), en ook weer een beetje weemoedig. Onze kleine meid maakt enorme sprongen, zo ineens.
Zaterdag
We zijn nu een week bezig met het aanbieden van vaste voeding aan onze dochter. Ik zeg aanbieden, omdat ik wil dat Ella zelf bepaalt of ze zin heeft om ervan te eten of niet. Zoals met alles wil ik haar volgen, en niet dwingen door de lepel koste wat kost in haar mond te duwen. De afgelopen week ging het eten echt elke dag een beetje beter. Het kokhalzen minderde geleidelijk aan, en gaandeweg begon onze meid af en toe te smakken. Haar luier vertelde alleszins dat er wel iets van de worteltjes werd ingeslikt. En vandaag eet ze zomaar haar hele potje leeg. Het gaat nog moeizaam, en niet van harte. Maar ze hapt wel zelf van de lepel, op haar manier. Ze leert duidelijk elke dag bij, en dat sterkt me in mijn overtuiging om het op haar tempo te doen.
Zondag
Op deze lazy sunday kijken we een melige maar geweldige film (Bridget Jones). Morgen begint een nieuwe werkweek en daar hebben Jense en ik niet zo’n zin in. We hebben keihard genoten van een hele week met ons gezin.
De patatjes van Ella gaan vandaag weer wat minder, maar dat is niet erg. Het flesje daarentegen lukt nog altijd. Al was het ijdele hoop dat ze van een flesje misschien ook wel zou indommelen. Als dessertje is mama’s borst toch nog nodig. Maar op termijn zal dat wellicht ook wel veranderen. Misschien moet ik er nu dus vooral van proberen te genieten. En net wanneer ik deze bedenking maak, voel ik een scherpe pijn. Ella’s tandjes boren zich in mijn borst. En opnieuw. En opnieuw. Ik koppel haar elke keer af, maar het lijkt alsof ze opeens de techniek kwijt is. Het bijten stopt niet en Ella is moe. Maar op deze manier kan ze niet drinken en dus ook niet slapen. We besluiten om dan maar naar boven te trekken en in bed opnieuw te proberen. Gelukkig doet de verandering van omgeving wonderen en we vallen zonder pijn in slaap. Hopelijk wordt dit geen nieuwe gewoonte!
