Als chronisch zieke mama is mijn leven allesbehalve spannend en glamoureus, maar er zijn wél gouden randjes. In deze reeks bied ik een kijkje op hoe de dingen gaan zoals ze gaan, zonder filters of verbloemingen. Ik zoek mijn weg, met vallen en opstaan. Dit was onze week!
Maandag
Met al die plotse eerste keren van vorige week krijg ik nieuwe moed voor iets anders: de slaapjes. Oh wat zou het fijn zijn om overdag een paar uurtjes mijn handen vrij te hebben voor mijn blog, een boekje of een huishoudelijke taak. Voor ik het weet ben ik meer dan een uur aan het proberen om Ella in slaap te wiegen en in bed te krijgen. Wiegen, half slapend en slapend wegleggen: niks werkt. Het enige gevolg is dat ik nu zit met een baby die ook op haar normale manier niet aan de slaap kan toegeven en dat mijn eigen energie nog verder onder het nulpunt is gezakt. Ik vloek inwendig en onderdruk een traan. Waarom moest ik dit ook alweer proberen? Normaal hadden we al lang in de zetel gezeten, zij slapend, ik op zijn minst een beetje rustend.
Ik concludeer dat Ella er nog niet klaar voor is en dat is oké.
Dinsdag
Afgelopen nacht lag ik wakker met een knallende migraine. Zo frustrerend. Waar ik pre baby de dag daarna languit in de zetel bleef liggen, moet ik nu toch aan de bak.
Gelukkig krijg ik in de namiddag gezelschap van mijn zus, die ook wat aandacht aan Ella kan geven. Ze heeft een pot met rozen bij, en een kaartje om te vertellen hoe goed ik het doe als mama. Zo lief. Later voel ik me goed genoeg voor een wandeling. Heerlijk, een frisse neus!
Woensdag
De badkamerkasten zijn echt te vuil. Ik maak ze leeg maar halverwege druipt het zweet al over mijn rug. Ik voel dat ik mijn energie al opgebruikt heb en Ella is nog niet eens aangekleed. Gelukkig komt mijn mama langs. Ze helpt me uit de nood en gaat in de namiddag even wandelen met haar kleindochter. Ik leg me even languit voor een stukje film en dat is zéér lang geleden.
Donderdag
De blog over samen slapen met je kind die ik deze week postte, krijgt veel reacties. Het is écht zo dat velen er niet over praten maar het toch wel doen. Fijn om herkenning te vinden bij bekenden en onbekenden.
Vrijdag
Ella blijft nu al redelijk stevig rechtop zitten, en dat is voor mij al een heel verschil. Ze vind het zoveel fijner dan liggen en als ik het voedingskussen rond haar leg (een goede tip van de schoonmama!) kan ik zelf ook vijf minuten de laptop of een boekje vastpakken. Of eens van mijn tas thee drinken. Zij vermaakt zichzelf dan eventjes – tot ze omvalt en ik haar met spartelende beentjes terug op haar poep help. Heerlijk, zo’n paar minuutjes voor mezelf stelen. Of nee, eigenlijk is dat niet stelen hé.
Afgelopen week heb ik haar ook af en toe mee in de keuken gezet (in de eetstoel) terwijl papa kookt. Dan kan ik even languit met een tijdschrift. Een half uurtje opladen!
Zaterdag
Gisteren sloot ik de dag af met migraine – again. Dus vandaag houden we het rustig. Ik ben blij dat Jense weer een paar dagen vakantie heeft na dit weekend. De feestdagen komen eraan en dat zal weer zijn tol eisen, zeker met ons kleintje er nu bij!
Zondag
Ik ga met Ella langs mijn grootouders en knutsel ’s namiddags met Jense de nieuwjaarsbrieven in elkaar. Op naar familiefeest nummer één!
Leuk die beentjes en voetjes! Gewoon lief zijn voor jezelf Sofie, niet vergeten. Ella doet me nog steeds denken aan mijn zoon toen hij een baby was. Hoe meer hij kon hoe rustiger/gemakkelijker hij werd. Dus het komt vast goed.