Vandaag geef ik zes maanden exclusief live borstvoeding. Dat is heel mooi, maar ook een beetje zo gegroeid uit noodzaak. Al sinds haar prille eerste levensdagen spuwt mijn dochter elke fopspeen uit als ware het een beker gif die we aan haar lippen zetten. Drinken uit een flesje begrijpt ze gewoon niet. Van siliconen tot natuurrubber, een heel arsenaal verloren euro’s staat te verstoffen in de kast.
Wat nu, als je dochter zich niet laat foppen met een neptepel? Er zit niks anders op: je geeft haar the real thing. Of zo doe ik het toch. Ik heb het anders geprobeerd, want haar volgen leek wel een doodzonde. Mijn kind was al bedorven toen het net ter wereld kwam, als ik die wereld moest geloven. Mama mocht zich niet laten manipuleren door die snode plannenmakende geest, hoe klein ze ook nog was. Ze moest drinken met de klok ernaast en heerlijk sabbelen zonder doel kon echt niet. Als ze krijste, lag dat niet aan honger maar aan zuigbehoefte, maar zuigen hoort op een tepeltje van plastic, daar dienen borsten niet voor. Slapen op mama, dat mocht ook zeker geen gewoonte worden. Enfin. We werden niet gelukkiger van een dagelijks gevecht met spenen en bedjes, en dus vervulde ik steeds vaker met liefde mijn rol als mamatut. En dat doe ik zes maanden later nog steeds.
Toegegeven, het zou makkelijk zijn om de natuur af en toe een handje te helpen en die van mij eens vrij te hebben. Het is zwaar, dat alle voedingen letterlijk op mij terecht komen, dag en nacht. En soms is het lastig om uren in de zetel te zitten met een slapend en tutterend kind op mijn lamme arm. Het zou wel eens handig zijn, zo’n fopspeen als slaapmaatje, dat kan ik niet ontkennen. Papa uit bed kunnen sturen met een flesje melk, het zou leuk zijn voor een keer. Tja, als baby zich niet laat vangen, dan valt daar weinig aan te doen.
Eerst waren er borsten
Maar mijn kind dat het liefst dicht bij mij is en gelukzalig ligt te slapen aan mijn borst? Dat is ook weer niet het einde van de wereld. Ik bedoel, er zijn ergere dingen. Uiteindelijk doe ik gewoon met mijn lichaam waarvoor het gemaakt is. Eerst waren er borsten, pas heel veel jaren later allerlei vervangers uit de fabriek.
Eigenlijk begrijp ik de obsessie van de maatschappij met niet toegeven aan een baby niet zo. Kinderen moeten vooral zo snel mogelijk alleen kunnen zijn, lijkt het. Je mag niet verwennen, niet teveel aandacht geven. Ik noem het niet verwennen, maar luisteren naar wat mijn dochter blijkbaar nodig heeft.
Misschien heb ik dus helemaal geen moeilijk kind dat mij gebruikt. Misschien is het gewoon een doodnormale baby die haar instincten volgt en haarfijn aanvoelt wat de natuur haar ingeeft. Haar mamaradar staat gevoelig afgesteld. Ze wil spenen aan haar eigen speen en slapen in haar natuurlijke habitat. En dat is ook oké.
Ooooh, wat heb je dat prachtig omschreven. Dat is natuurlijk ouderschap. Dat is waar ik ook nog dag in dag uit voor vecht.
Wat ben jij goed bezig zeg!!
Dankjewel Saar 🙂
Wat mooi en oprecht geschreven. Heel erg ontroerend ook. Ik denk dat je je dochter gewoon geeft wat ze nodig heeft en wat kan daar mis mee zijn? Geniet nog veel van al deze mooie intense momenten met haar.
Dankjewel Katrien. ik probeer het me ook voor te houden dat ze maar kort klein is, nu is het vreselijk zwaar maar het is een fase, ze zal op haar zestiende wel niet meer aan de borst hangen 😉
oh ja, vreselijk zwaar maar ook wel mooi en intens inderdaad.
Heel mooi en goed als je dit vol kan houden. Ik zou het niet kunnen (te weinig tijd en energie hiervoor) en hierin verschil ik waarschijnlijk van mening met jou maar ik denk dat het ook niet schadelijk is voor kinderen als ze af en toe de grenzen van mama leren kennen, zolang die maar liefdevol worden uitgelegd en er wederzijds respect is. Een boek dat ik onlangs gelezen heb en waar ik heel veel uit heb geleerd is ‘Luisteren naar kinderen, de Gordon Methode’. Moest je erin slagen te lezen met Ella op je arm is dit echt een aanrader 🙂 Succes nog!
Een andere mening zou ik het niet per se noemen hoor. Maar bij ons lukt het gewoon niet (en grenzen uitleggen aan een kleine baby, dat lukt toch niet echt of wel?). Ze slaapt anders gewoon niet met een oververmoeid zeurend, wenend, krijsend kindje als gevolg, dat is ook geen optie voor mij… Lastig! Ik denk wel als ze ouder zijn dat je als mama misschien makkelijker je grens kan stellen. Helaas lezen met een arm is toch moeilijk, haha!
Het is waar dat echt uitleggen pas lukt als ze ouder zijn, maar het boek gaat veel verder dan dat. Het legt uit dat gezag willen hebben en jou wil opleggen slecht is maar dat altijd toegeven eveneens niet goed is en dat je moet proberen zoeken naar een compromis die voor iedereen goed is. Met een baby’tje is dat inderdaad lastiger want de communicatie is anders maar je kan wel op zoek gaan naar een tussenoplossing die voor iedereen werkt vb ingedikte melk met een lepeltje geven zodat jij even weg kan en Ella toch geen honger moet hebben. (werkt bij ons 🙂 ). Enfin gewoon je gevoel volgen zoals je duidelijk al goed bezig bent zonder jezelf uit het oog te verliezen 🙂
Oh ja wat het inslapen betreft dat is een lastige, mijn oudste zoontje had daar ook veel moeite mee. Ik ga geen tips geven want elk kindje is anders maar wil je gewoon een virtuele hart onder de riem steken <3
Als de arm te lam wordt, kan de draagdoek of een goede drager helpen! Het hielp mij en ons beter dan een tutje 🙂
Goed bezig, topmama!
Helaas wil ze dit ook vaak niet, haha, ik heb een pittig dametje. Heel af en toe lukt het, maar dan merk ik ook wel dat dat erg zwaar is voor mij. We blijven oefenen 😉 Dankjewel!
Lekker doen waar jij je goed bij voelt, dat is het allerbelangrijkst!
Dat is zo!
Oh wat ben ik blij dat ik niet alleen ben. De commentaar van anderen kan ik ondertussen best wel missen, ik word er soms wat moedeloos van. Maar de zoon is zoveel vrolijker! Alleen vraag ik me af hoe we het doen als ik niet meer altijd bij hem kan zijn 🙁
Herkenbaar! Ik heb al vaak gelezen dat kindjes het wel voelen als mama echt niet beschikbaar is, en dat ze zich dan best goed kunnen aanpassen. Maar ik kan me de bezorgdheid wel voorstellen! Ik duim!