Via officiële kanalen wordt het bijna altijd afgeraden, en toch gebeurt het bij velen stiekem toch: samen slapen met je kind. Wij evolueerden van een strijd om onze dochter in bed te krijgen naar ontspannen avonden en rustige nachten. Wij slapen samen, en daar is niks mis mee.
Waarom ik samen slaap met mijn baby
Eeuwige spijt
Toen Ella pas geboren was, krijste ze heel veel. Vanaf dag één vertelde iedereen mij dat ik me niet mocht laten gebruiken door mijn kind. Ik zou als levende tut moeten dienst doen en dat was natuurlijk niet de bedoeling. Dus wij probeerden onze piepkleine baby te troosten door haar te wiegen, te zingen en te knuffelen. Maar dat was niet wat ze nodig had. Vanaf het moment dat ik besliste om haar aan de borst te leggen wanneer ze erom vroeg, weende ons meisje veel minder. Als ik terugdenk aan haar eerste dagen, breekt mijn hart. Ik luisterde niet naar mijn kleine meid, en ook niet naar mijn moedergevoel. Als nieuwe mama wist ik niet beter dan te volgen wat mij gezegd werd. Ik mag mezelf niets verwijten, maar het doet pijn als ik erop terugkijk.
Is mijn kind een slechte slaper?
Ondanks de verbetering was het dagelijkse huilen en krijsen nog niet voorbij. Vooral de avonden waren zeer zwaar en allesbehalve ontspannen. Ella had het moeilijk, en wij waren uren bezig met haar in slaap te krijgen. Wanneer dat eindelijk lukte, en we haar in bed probeerden te leggen, werd ze meteen wakker en begon het spelletje opnieuw.
Doordat ik zo oververmoeid was van de nachten, probeerde ik overdag krampachtig bij te slapen. Jense was nog thuis en hij kwam Ella na elke voeding halen, zodat ik kon proberen bijkomen. Intussen sliep Ella op papa’s arm. Ook al kregen we daar wel eens commentaar op, wegleggen in een bedje lukte niet. We dachten dat ons kind gewoon een slechte slaper was. Hoewel ze dichtbij papa rustig enkele uren aan elkaar reeg, ging er nog geen belletje rinkelen.
Toegeven, of luisteren naar de noden van onze baby?
Op den duur veranderden we van tactiek. Als ik Ella ’s avonds in de zetel de borst gaf, viel ze in slaap. In plaats van dan naar boven te gaan en de strijd met het bed aan te gaan, lieten we haar nu rustig liggen. Wij konden genieten van een avondje tv kijken, en Ella sliep als een roosje. Wanneer het voor ons bedtijd was, legden we haar in haar bedje. Soms bleef ze even slapen, soms niet. Het krijsende meisje veranderde in een meestal rustig kind. Ze had nog lastige momenten met veel krampen en refluxsymptomen, maar was in het algemeen sneller te troosten en ging niet meer zo over de rooie. Ons meisje had blijkbaar veel nood aan de borst van mama of de armen van papa.
Beddendans
Die eerste maanden hebben we met zijn drieën veel slaapopstellingen uitgetest. We hadden een dure co-sleeper (aanschuifbedje) gekocht, en die stond eerst naast mij. Vervolgens schoven we die door naar papa’s kant van het bed. In de kinderkamer stond haar grotere ledikant al klaar, en daarnaast legden we een matras op de grond. Soms sliep ik daar, soms papa, soms met Ella ernaast, soms niet. Omdat het minder vermoeiend was, voedde ik op den duur altijd liggend. Af en toe vielen Ella en ik samen in slaap. Andere keren kwam papa haar halen om dan na een half uurtje in bed weer een wakker kind te moeten troosten.
Het bleek uiteindelijk veel minder vermoeiend om gewoon te blijven liggen. Na (of zelfs al tijdens) het voeden viel ik in slaap. Ella sliep meteen verder nadat ik haar had aangelegd, en huilde nooit meer. En papa kon in de kamer ernaast opnieuw hele nachten doorslapen, wat welkom was in combinatie met zijn werk.
We zijn dus eigenlijk heel geleidelijk aan geëvolueerd van een dagelijks terugkerende strijd met het slapengaan naar rustige nachten – die nog wel heel vermoeiend blijven voor mij, door de frequente voedingen. Maar ik pak nu wel meer slaap tussendoor dan wanneer ik er elke keer uit moest.
Samen slapen met je kind, dat is gevaarlijk?
Momenteel ligt Jense in onze slaapkamer en slaap ik op een grondbed (een hip woord voor een matras met lattenbodem op de grond) met Ella in de kinderkamer. In één bed, met een kleine baby, dat wordt door veel mensen als iets gevaarlijks gezien. Zelf durfde ik het ook eerst niet.
Toen ben ik me gaan inlezen, want er is wel degelijk onderzoek gedaan naar hoe je veilig met kleine kinderen het bed kan delen. Volgens McKenna is dat als:
- Je borstvoeding geeft
- Je in een veilige, zogeheten maternale houding slaapt (de knieën opgetrokken onder de baby en je arm boven baby’s hoofd
- Je geen dekbed gebruikt, maar een ongevuld deken dat goed ingestopt wordt
- Kussens verwijderd worden, of afgeschermd van de baby via de maternale houding
- Je niet drinkt, rookt of verdovende middelen gebruikt
Voor mij gaf het slapen volgens deze richtlijnen net dat beetje extra vertrouwen dat ik nodig had om samen ontspannen in slaap te vallen.
Nooit zelfstandig?
Samen slapen met je kind, daar geraak je toch nooit meer van af?? Het is not done in de ogen van criticasters. Toegegeven, ook ik dacht er vroeger het mijne van toen ik moeders hoorde vertellen dat ze hun kind wel eens mee in bed namen. Tot ik zelf mama werd, en het aparte kinderbedje niet bleek te werken. Nu ben ik allang blij dat ik geen uren meer rond hoef te lopen in het midden van de nacht.
En dat zelfstandig worden? Dat komt vanzelf, als ik meer ervaren samenslapers mag geloven. Er is namelijk geen enkele zestienjarige die nog bij mama in bed wil liggen.
Foto: Carlo Navarro op Unsplash
Ik ben blij om het hier te lezen.
Onze twee kindjes sliepen allebei bij meer of minder bij ons. Met de eerste nog geprobeerd om op te staan en zittend te borstvoeden ‘s nachts maar dat was niet vol te houden aangezien hij 30-45 minuten nodig had om te eten en om de twee uur at. Ik voedde liggend, in de
maternale houding en viel in lichte slaap terwijl hij nog aan’t eten was.
Voor de tweede had ik een co-sleeper gekocht en gebruikte het ook. Zij lag naast mij om te eten en als zij klaar was (zij at maar 10-15 min) schuifde ik haar in de co-sleeper. Vanaf dag een dus.
Beide verhuisden naar hun eigen kamer als wij stopten met borstvoeding ‘s nachts, rond 8-9 maanden.
Ik zou het nu niet anders doen.
Hier precies dezelfde ervaring met dat verschil dat ons kind tussen ons in sliep. Dat gaf rust, ook wij deden het pas na een paar helse maanden zonder slaap en veel gekrijs.
Hele volksstammen van moeders en kinderen slapen zo, ik denk juist met de wijsheid van achteraf dat t best onnatuurlijk is een baby meteen in een wieg in een andere kamer te leggen
Ik was er van in het begin van overtuigd dat samen slapen een goede oplossing was, dus vroeg ik al in het ziekenhuis om Amélie bij mij te leggen. Ik had ook een cosleeper, maar daar sliep ze de eerste maand niet in. Kleine meid sliep veel liever bij mama in bed. Na een maandje kon ze in de cosleeper wel in slaap vallen en dus deden we dat ook. Op drie maanden leek ze door te slapen en ging ze in een kinderbedje in haar eigen kamer. In realiteit begon ze in dat bedje, werd ze ’s nachts wakker voor een nachtvoeding, nam ik haar in bed om liggend te voeden en vielen we daar terug in slaap tot de volgende ochtend.
Als mijn man niet klaagde van plaats tekort in het bed, sliepen we vast nog samen. Maar ik kan wel zeggen dat Amélie met 21 maanden intussen in haar eigen bedje, op haar eigen kamer slaapt zonder echt grote problemen. Dus neen, samen slapen wil niet zeggen dat je kind nooit meer je bed verlaat 😉 De onze slaapt voor haar tweede levensjaar al in haar eigen bedje (uitgezonderd in het weekend ’s morgens vroeg of als ze ziek is :P)
Heel herkenbaar! Mijn meisjes hebben ook de eerste 7 maanden bij mij geslapen. Soms in de co-sleeper, maar na de nachtvoeding meestal gewoon bij mij in bed. Veiliger ik dan toch alweer sliep, haha. Veilig met de maternale houding. Echt, er is niks onveilig aan. Na 7 maanden gingen ze allebei in hun eigen bedjes slapen en verdwenen de nachtvoedingen. Volledig natuurlijk. Ik wou dat er meer vrouwen waren die aan hun gevoel toegaven, en zich niet bang lieten maken door de niet-onderbouwde mening van anderen. Want het geeft zo veel rust!
Ik schreef het volgens mij al eens eerder: lekker doen waar jij en Ella zich het beste bij voelen, en probeer je zo min mogelijk aan te trekken van de wat de rest daar van vindt. Soms is het ook gewoon slimmer om het niet te vertellen als je van tevoren al weet dat men daar commentaar op gaat geven. Het komt vast goed met jullie.
Je hebt groot gelijk dat je je gevoel volgt. Als ik mensen daarover bezig hoor, dat ze samen slapen met hun baby, dan denk ik niet “o my god verwen uw kind niet zo” (want serieus ge doet wat ge wilt hé), maar bedenk ik inderdaad dat ik keiveel schrik zou hebben – moest ik een baby hebben dus – om er bovenop te gaan liggen want ik woel nogal in mijn slaap 😀
Oh ja haha, ik ben juist direct van alles wakker. Vond het ook eerst wel wat eng maar nu helemaal gewend!