Als chronisch zieke mama is mijn leven allesbehalve spannend en glamoureus, maar er zijn wél gouden randjes. In deze reeks bied ik een kijkje op hoe de dingen gaan zoals ze gaan, zonder filters of verbloemingen. Ik zoek mijn weg, met vallen en opstaan. Dit was onze week!
Maandag
De eerste nacht met cosleeper viel nog mee. Het duurde wel drie keer zo lang om Ella in slaap te krijgen. Ze bleef maar turnen aan de spijlen van het bed. Voor mij is het nog aanpassen. Het ligt net wat minder comfortabel, half in de cosleeper voedend. En ik word nu ook wakker van de nachtelijke geluiden van manlief. Maar ik kon me ook wel weer aan hem verwarmen toen ik het koud had. Veel gezelliger!
Dinsdag
Het sneeuwt. Dat is een primeur voor ons meisje. Wij blijven knus thuis. ‘s Avonds neemt Jense een handje vlokken uit de tuin mee naar binnen zodat ze eens kan voelen. Ze trekt een gekke snoet.
Woensdag
De zon schijnt, tijd voor een winterwandeling. De buggy is wel een stuk zwaarder, als je hem moet voortduwen door hoopjes sneeuw. Het zonnetje en de frisse lucht doen deugd. Ella krijgt er een mooi blosje van. En ik misschien ook, want ik krijg ’s avonds een complimentje van mijn ventje.
Donderdag
Ella speelt steeds vaker een paar minuten zelfstandig. Ik neem er snel de laptop bij maar van echt iets gedaan krijgen kan ik nu ook weer niet spreken. Ach, dat komt wel weer. Op een dag.
Vrijdag
Samen met mijn mama gaan we naar de kringloopwinkel. Even snollen, noemen we dat. Ik koop onder andere een boek over borstvoeding. Wie weet valt er na 8 maanden nog wat te leren :-). Het is echt zó handig dat Ella nu in een winkelkar kan zitten. Om de middag af te sluiten zetten we koers naar mijn oma voor een kopje thee. Al voel ik me niet zo lekker, het was leuk!
Zaterdag
Vandaag staat het jaarlijkse nieuwjaarsfeest van de schoonfamilie op de planning. Het is altijd een grootse bedoening want Jense heeft maar liefst 10 nonkels en tantes, en daarbij horen ook de nodige nichten, neven en al hun kinderen.
Een uurtje na aankomst wordt het Ella te veel. Ze begint wat te zeuren en wanneer ik me met haar wat afzonder, komt alle opgebouwde spanning er opeens uit. Ze huilt, krijst, stikt en snikt onbedaarlijk en mijn mamahart breekt. Ik knuffel, Jense zingt en uiteindelijk wil ze een beetje drinken. Met ons gekalmeerde meisje dichtbij schuiven we uiteindelijk toch aan tafel.
Ella kijkt haar ogen uit want er zijn kindjes. Die hebben op haar altijd een magische aantrekkingskracht. Het lijkt ok te gaan, tot ik haar meeneem voor een nieuwe luier. Vanaf dat we alleen zijn, barst ze weer in snikken uit. Voor mij is het duidelijk: mijn meisje kan niet praten, maar communiceert haar gevoel en dat is dat dit te veel is voor haar. Ik zoek Jense, hij pakt in, neemt afscheid en we gaan naar huis. Jammer voor ons, maar Ella is prioriteit.
Zondag
Wat een nacht. Dat bedoel ik niet in de goede zin. Ella had duidelijk wat te verwerken en dat doet ze door nog intenser dan anders de hele nacht mama’s veiligheid op te zoeken. Ik mocht geen centimeter verschuiven of ze wordt wakker. Gelukkig is onze meid na een nachtje mamatanken weer helemaal de oude. Ik daarentegen ben geradbraakt. De plannen voor vandaag worden geannuleerd. Eerst even bekomen met zijn drie.
Hoe was jouw week?
Ik denk dat jullie een heel gevoelig meisje te pakken hebben hoor! Goed dat ze zo lekker bij haar mama kan bijtanken en tot zichzelf komen. Ik hoop ook dat het met ouder worden wat beter gaat. Dat is zowel voor jullie als voor haar veel fijner (ik denk misschien al heel ver vooruit, maar ooit moet ze naar school…) Maar ik geloof ook dat met de manier waarop jullie ermee omgaan, je haar alvast een heel goed basis geeft. En daarmee bedoel ik diepe wortels waar ze altijd op kan steunen.
Hoe mijn week was, lees je op mijn blog 😉
Hier ook een gevoelige dochter, die veel indrukken moet verwerken nu ze naar school gaat. Na schooltijd is het ook van mamatanken (niet letterlijk, maar onder de vorm van knuffels en stilte). Het is soms zo moeilijk, dat je niet wat zorgen of indrukken kan wegnemen. Maar één-op-één-tijd is en blijft heel belangrijk 🙂
Kan ik begrijpen! Heel benieuwd hoe Ella op school zou zijn. Ze kan er nu gewoon ook niet tegen dat iedereen rond haar komt hangen, haar aanraakt etc. En dan in combinatie met Keiveel lawaai, uit het ritme qua slapen enzo…
Ik vind het zo mooi dat je ervoor kiest om de gouden randjes te zien! Niet altijd even makkelijk, dus knap van je!