Het leven zoals het is #7 – Net ietsje anders feesten

Als chronisch zieke mama is mijn leven allesbehalve spannend en glamoureus, maar er zijn wél gouden randjes. In deze reeks bied ik een kijkje op hoe de dingen gaan zoals ze gaan, zonder filters of verbloemingen. Ik zoek mijn weg, met vallen en opstaan. Dit was onze week!

De drukte van de feestdagen 

Of nu ja, inmiddels zijn er alweer twee voorbij. De laatste week van het jaar is altijd zo druk en haastig dat er voor bloggen geen tijd is. En geen energie.

Ook dit jaar hadden we de traditionele plannen voor kerst. Een feestje bij mijn schoonfamilie, een feestje bij mijn ouders. Tussendoor thuis wat uitblazen. Op oudejaarsdag ben ik jarig en vieren we dat met bezoek. Met zelfgebakken wafels, als het lukt. De avond sluiten we dan gezellig onder ons af. Dit jaar kozen we voor een picknick op het tapijt in de woonkamer. Ella kon spelen, wij hapjes eten. Véél hapjes. Ze moesten tenslotte een uitgebreid diner vervangen. Om tien uur lagen we in bed.

Net ietsje anders 

Dat de feestdagen net ietsje anders verlopen met onze kleine meid erbij, hebben we geweten. Vroeger miste ik regelmatig enkele uren doordat ik me te ziek voelde van de drukte. Dan moest ik gaan uitblazen op de zetel, of in het bed van mijn schoonouders. De laatste jaren kon ik de avonden wat beter volhouden en kwam de crash pas thuis.

Deze editie bracht voor mij een flashback naar mindere dagen. Maar het was niet ik, die de rust moest opzoeken.  Natuurlijk was ik uitgeput, maar ik had in principe nog verder kunnen genieten van lachen in gezelschap, kroketten op mijn bord en het uitpakken van cadeautjes.

Koffietje?

En toch gaf ik het op, voor mijn dochter. Zij was door de drukte zo overprikkeld en vermoeid, dat ze echt nood had aan een slaapje zonder mensen om ons heen. En slapen, dat doet ze met mamatut. Dus lag ik daar weer, in bed, terwijl enkele kamers verderop het feestje doorging. Jammer, dat wel. Maar deze keer was het niet zo zeer een straf als toen.

Het had een goede reden, een geweldig mooie reden. Ziek zijn is zo nutteloos en eenzaam. Mama zijn is dat allerminst. Ik gaf mijn meisje wat ze nodig had. Een blik op haar slapende gezichtje was genoeg om mij net zo te verwarmen als de koffie bij het dessert dat op mij wachtte.