Als chronisch zieke mama is mijn leven allesbehalve spannend en glamoureus, maar er zijn wél gouden randjes. In deze reeks bied ik een kijkje op hoe de dingen gaan zoals ze gaan, zonder filters of verbloemingen. Ik zoek mijn weg, met vallen en opstaan. Dit was onze week!
Maandag
Het weekend is voorbijgevlogen. Het lijkt wel alsof het geen weekend is geweest. Dat heb ik altijd als we niet veel thuis zijn geweest. De zon breekt door en ik krijg zin om buiten te gaan, maar het komt niet uit met Ella’s slaapje. We kunnen even later wel een prachtige regenboog bewonderen! Ik zing zoals altijd dit liedje van Bert en Ernie.
Jense wordt er gek van maar nu heb ik een perfect excuus: een dochter!
Ik voel me eigenlijk niet zo blij vandaag. Ik mis af en toe wat meer uitdaging, wat afwisseling. 24/7 aandacht geven aan een kind, dat is mentaal ook heel vermoeiend. En vanaf dat ik zo’n dingen denk, voel ik me al schuldig. Want komaan, zo’n lief klein prachtig meisje, ik zou verdorie dankbaar moeten zijn dat ik de hele dag bij haar kan zijn.
Dinsdag
Vandaag kies ik voor die afwisseling. Met mama en dochter ga ik op pad, gewoon naar de supermarkt om de hoek. Later stoppen we nog bij oma en opa voor een kopje thee. Daar gaat mijn voornemen om niet meer te snoepen. De moeilijke situatie van deze thuisblijfmama wordt al snel duidelijk. Mentaal doet het deugd om een uitstapje te maken. Fysiek ben ik kapot. Op dat vlak is er nog niet veel veranderd. Maar goed, het was een fijne dag.
Woensdag
Eentje waar ik vandaag spijt van heb. Want in tegenstelling tot vroeger valt er niet te recupereren. Ik heb een megaslechte nacht en straks een afspraak op het gemeentehuis. Jense komt ook pas na tienen thuis. De dag begint met tranen en eindigt ook zo. Gebroken, ben ik. Maar tussenin was het wel erg gezellig en werd ik verwend door mijn eigen mamaatje.
Donderdag
Vandaag blijven we thuis. Ik kan voor de tweede dag op rij niet douchen. Daarmee spaar ik wel wat energie om er voor Ella te zijn. Het is toch nog een leuke dag met zijn tweetjes.
Vrijdag
Ella zat voor het eerst in een winkelkar! Alweer een stap vooruit: niet meer sleuren met de autostoel of de buggy voor een snelle winkeltrip. Ze glunderde van begin tot einde en keek haar ogen uit. Mama zag ze totaal niet meer staan. Het was geweldig om die druk trappelende beentjes en blinkende oogjes te zien. We kochten een iets dikker speeltapijt voor onze wildebras. Dat scheelt hopelijk wat tranen van alweer een gestompt hoofd.
Zaterdag
De speelmat vond ik niet tweedehands, de koopjes van vandaag gelukkig wel. Mijn zus haalt voor ons een meeneembare eetstoel op voor onderweg. Die betalen we 5 € in plaats van 15. Mijn papa helpt mij om een kinderbedje te scoren voor 30 € in plaats van 100.
’s Avonds eten we met het hele gezin bij mijn zus en schoonbroer. Het is heel gezellig en Ella is supervrolijk in haar nieuwe stoel.
Zondag
We willen graag proberen om weer met zijn drieën samen te slapen in plaats van hoe het nu gaat. Jense bouwt het tweedehands babybedje dus om naar een grote co-sleeper. Ik ben benieuwd wat de nacht brengt!
Je zeker niet schuldig voelen, soms eens andere dingen willen en een andere uitdaging, daar is niets mis mee, maar eerder gewoon menselijk :-).
En mama’s zijn ook maar mensen hè 😉
Dat wilde ik ook net zeggen. Ben niet te streng voor jezelf!
Mama’s zijn inderdaad ook maar mensen. Ik was zo blij na drie maanden dat ik kon gaan werken. En tegelijk stond ik ook tranen met tuiten te huilen omdat ik mijn meisje moest achterlaten. Ik kan me dus inbeelden dat jij na meer dan een half jaar nood hebt aan een uitdaging. Is er geen mogelijkheid om Ella een dagje per week ergens anders heen te brengen? Zodat jij eens een dagje tijd hebt om iets te doen voor je blog of iets anders wat jou uitdaagt? (of om eens te recupereren?) Werkende mama’s doen het ook en uiteindelijk heb jij een bedrijf. Dat is ook werk.
Da’s waar. Maar het is inderdaad dubbel hè. Aan de ene kant wil je eens iets doen, aan de andere kant ben ik gelukkig dat ik mn meisje elke dag bij mij heb en dat ik haar die luxe kan bieden door mijn situatie. Het zou ook zo raar voelen dat ik ze wegbreng terwijl ik thuis zit. Maar wie weet op een dag 😄
Terwijl jij thuis voor jezelf zorgt. En dat is ook belangrijk, lieve Sofie. Echt wel 😉