Ken je dat, als iemand met brute pech een been breekt, of een keer een flinke griep te pakken heeft? Dat die persoon plots thuis moet blijven, veel rust moet pakken en opeens afhankelijk is van anderen? Dat die pechvogel dat met iemand wil delen, en wie is daar geknipter voor dan jij, diegene die óók ziek thuis zit?
Ik ken dat. Vaak wordt er dan tegen mij geklaagd dat dit echt niets voor hem of haar is. “Ik ben écht niet gemaakt om altijd thuis te zitten. Wat is dat saai op den duur zeg. En eenzaam bovendien. Ik loop de muren op. Ik ben niet gemaakt om alleen maar tv te kijken.”
Als jij, de gesprekspartner, dan ook nog chronisch ziek bent, wordt het relaas nog aangevuld met “Ik weet niet hoe jij het doet hoor. Knap, petje af. Maar het is niets voor mij”.
Tja. Ergens ben ik blij dat er eens een keer bij stilgestaan wordt. Soms deelt men dit gevoel met mij uit oprecht inlevingsvermogen. Maar niet altijd. In gedachten frons ik dus ook wel eens mijn wenkbrauwen. Alsof ik er wel voor gemaakt ben? Alsof ik een speciale karaktereigenschap heb die het me makkelijker maakt om dit leven tussen vier muren te aanvaarden. Alsof ik er voor in de wieg gelegd ben om glansrijk de rol van patiënt te vervullen. Alsof ik geen verdere ambities of dromen voor mezelf had. Alsof ik denk: oh, dit plaatje past perfect bij mij.
Nee, met mij wil niemand ruilen. Of toch, in eerste instantie, wanneer er nog gedacht wordt dat dag in dag uit op de bank hangen gelijk staat aan heerlijk ontspannen. Wanneer die illusie doorprikt wordt, en zelfs Netflix gaat vervelen, dan is er opeens niet veel meer om jaloers op te zijn.
Terwijl ik nadenk over een gepaste repliek, hoor ik de ander nog mompelen: “Ik zou het niet kunnen”.
Plots weet ik weer wat gezegd. Deze mythe moet de wereld uit. Als chronisch zieke heb je nu eenmaal niet de keuze. Ziek ben je, dealen zal je. Ik kon het ook niet maar het moest.
Niemand kiest voor een leven met beperkingen, om beknot te worden in zijn vrijheid of om de ene na de andere droom te moeten laten varen. Maar soms krijg je gewoon iets op je bord en moet je daarmee omgaan. Zo goed en zo kwaad als het kan. Ook al ben je er niet voor gemaakt. Ziek zijn, daar is namelijk niemand voor gemaakt.
Meer lezen:
Heel herkenbaar Sofie, en zeer treffend geschreven! Je kiest je woorden zo goed dat ik er zelf een beetje kriegel van wordt. 😉 Ook zoiets: Ik zat een keer bij de apotheek van het ziekenhuis en toen hoorde ik een man klagen: “Ik ben nu 65 en ik heb nog nooit wat gehad. Nu heb ik mijn been gebroken en moet ik wel 6 weken thuis zitten!” Hij vond zichzelf de zieligste persoon in de hele ruimte.Wat naief eigenlijk, hè?
Oh ja, dat vind ik ook herkenbaar. Tuurlijk is dat balen voor die persoon, maar het kan wel flink steken als een bejaarde dat tegen een jonge vrouw/jong meisje zegt die amper het bed uit kan.
“Ik zou het niet kunnen”, ik word razend vanbinnen als ik zo’n opmerking hoor. Ik wil dan graag met hand en tand uitleggen dat je geen keuze hebt als je ziek bent. Mooi artikel, pijnlijk, maar mooi.
Inderdaad, slaagt eigenlijk op niks… je hebt geen keuze hè. Dankje!
Mooi verwoord! Weer eens een inkijkje in een wereld die zo onbekend voor me is…
Dankjewel!
Niemand wil ziek zijn, en helemaal niet chronisch ziek, als je de keuze niet hebt, zul je het moeten doen met de inzet en de kracht die je die dag hebt, je leeft als het ware dag voor dag,ik maak nooit geen afspraken over morgen, want morgen kan ik misschien wel niet meer van mijn bed afkomen van de spierpijn en vermoeidheid. Aanvaard de dag zoals ie is, en bedenk je een ding…..er zijn altijd nog ergere dingen in de Wereld, dus gewoon doorgaan. Veel kracht en doorzetting voor iedereen die iedere dag geen keus heeft, maar gewoon zal roeien met de riemen die ie heeft!
Niemand wil ziek zijn, en helemaal niet chronish ziek, maar soms dan heb je helaas de keuze niet in je Leven. De Wereld van ons ziet er zo anders uit, niets vooruit kunnen plannen, want je weet niet of je morgen je bed wel uit kan komen, en altijd moe zijn van de pijn is ook niet prettig, want energie is iets wat ik allang niet meer bezit. De wil om door te gaan en te genieten van de kleinste dingen, daar doe je het voor, maar ik denk altijd nog, het kan altijd nog erger, dus vooral Doorgaan !
Herkenbaar!
Erg goed geschreven! Mensen hebben soms echt geen idee hoe kwetsend een opmerking kan zijn. Mooi dus dat jij het beschrijft en zo misschien weer wat ogen opent.
Dankjewel!
Nog niet zo lang geleden werd een goede vriendin flink ziek, ze was een aantal maanden aan huis gekluisterd. Ze heeft me vaak geappt, gevraagd hoe ik dat deed, maar ook eerlijk toegegeven dat ze nooit heeft beseft wat het betekent om langdurig ziek thuis te moeten zitten.
Op die manier kan het dan wel weer fijn zijn. Een kleine eye opener…
Zelf heb ik die reactie nog niet gehad in de bijna 4 jaar dat ik thuis ben. Wel dat mensen klagen over hun pijntjes of ongemak en dan durf ik wel eens zeggen dat het voor mij dagelijkse kost is. Wat ik niet meer kan horen is : maar je ziet er goed uit en men ziet niets aan je. Dan antwoord ik, wat mijn buurvrouw ooit eens tegen me zei : ik kom ook alleen buiten wanneer ik me redelijk voel. En dat is de waarheid, als we niet goed zijn blijven we thuis. Enkel mensen met chronische gezondheidsproblemen begrijpen meestal hoe het voelt. Alhoewel ik en mijn vriendin, die reeds 2x borstkanker heeft gehad, hebben moeite met een gemeenschappelijke vriendin. Ze heeft zolang we haar kennen gezondheidsproblemen, een 10 tal jaar. Haar diagnoses zijn al dikwijls gewijzigd, maar ze volgt meestal maar tijdelijk de adviezen op omdat het te zwaar is en dan vraagt ze ons hoe wij het doen. Wij moeten ook onze moed bij elkaar rapen om naar de kinde of revalidatie te blijven gaan en regelmatig onze rust nemen, activiteiten en rust inplannen is noodzakelijk. Het is een heel proces om je beperkingen en veranderd leven te aanvaarden en regelmatig komen de frustraties naar boven, maar het leven gaat verder en je moet proberen er het beste van te maken rekening houdend met wat wel of niet werkt voor je. Ik wens iedereen veel moed om te blijven doorgaan. Sofie, bedankt voor je blog want het is bij momenten van twijfel een steun dat ik niet alleen ben ….
Zo probeer ik het ook aan te pakken. Dankjewel voor de lieve woorden Christine! Veel moed!