Als chronisch zieke mama is mijn leven allesbehalve spannend en glamoureus, maar er zijn wél gouden randjes. In deze reeks bied ik een kijkje op hoe de dingen gaan zoals ze gaan, zonder filters of verbloemingen. Ik zoek mijn weg, met vallen en opstaan. Dit was onze week!  

Maandag 

Vorige week ging Ella weer met sprongen vooruit. Ze leerde om zelf rechtop te gaan zitten vanuit lig. Ze maakte ook haar eerste echt kruipjes vooruit. Het zal niet lang meer duren voor ze echt de hele woonkamer gaat ontdekken, dat is ook vandaag duidelijk. Niets is meer veilig! Zo leuk om te zien, en weer een hele mijlpaal. 

Dinsdag

Er staat een nieuwe auto op de oprit, en dat betekent: meer plaats! We blijven lekker duurzaam bezig, met een compact model dat we tweedehands overkopen van mijn ouders. Compact of niet, het onderstel van de kinderwagen past nu zonder moeite in de koffer. Joepie! Het maakt ons leven weer ietsje makkelijker. 

Woensdag

Over de auto gesproken: als ik met Ella op de weegschaal ga staan, blijkt dat ze nu tien kilo weegt. Dat wil zeggen dat we vaarwel mogen zeggen aan de draagbare babykuip van onze autostoel. We kozen destijds voor een model dat alles in één heeft: draaibaar, meegroei én een draagbaar stoeltje voor de eerste maanden. Fase één is nu dus achter de rug. Als we haar in de grotere autostoel plaatsen, is het duidelijk dat ze daar echt aan toe was. Ons dametje groeit als kool! 

Donderdag

Zucht. De nachten, die eindelijk wat meer de vorm van aaneengeregen kleine blokjes leken aan te nemen, versmelten weer tot één grote mengelmoes van aanhappen, woelen, wegrollen, terug mama zoeken en nog een slokje drinken. Maar wat meer is, ons meisje huilt. Ze huilt in haar slaap, ze heeft nachtmerries en ze wordt zelfs wenend wakker. Normaal huilt ze nooit ’s nachts. Zouden het weer tanden zijn? Verwerken van nieuwe vaardigheden? Gewoon een slechte nacht? Of krampen? Ik vind het soms zo lastig dat het altijd gokken is naar de oorzaak. 

Vrijdag 

Waar ik vorige week nog metaforisch sprak over een motor die soms sputtert, is het nu echt zo. Mijn hart maakt enkele overslagen na elkaar en het wordt zwart voor mijn ogen. Ik moet mijn mama bellen en ze komt even langs voor wat hulp.

Het lichtpunt van de dag volgt ’s middags. Er is een wonder gebeurd, lijkt het wel. Opeens smult Ella gretig van haar groentenpapje. Ze eet een goeie 100 gram op, dat is een primeur. Meestal blijft het namelijk bij enkele muizenhapjes. En alsof het nog niet mooi genoeg was: ook bij het avondmaal eet ze van de lepel. Spinaziepuree, net als mama en papa. Zou ze de klik naar vaste voeding maken, nu ze negen maanden oud is?

Zaterdag

Mijn mama is jarig. Na Ella’s dutje schuiven we aan voor taart en glutenvrije pannenkoeken. Ella krijgt fruitpap van haar 87-jarige overgrootmoeder en eet een paar mooie hapjes. Ze is terug minder enthousiast dan gisteren, maar het is toch een moment om te koesteren! 

Wanneer Ella moe en hongerig wordt, moet ik me uiteindelijk met haar boven op bed leggen. Van de borst drinken wordt steeds moeilijker als er veel afleiding is, en het flesje neemt ze vandaag weer niet. In de rust van de aparte kamer lukt het wel, en valt mijn meisje in een ontspannen slaap. Zelf baal ik een beetje. Ik heb het gevoel dat ik alweer een feestje mis. Soms lijkt het alsof mijn dochter de enige is die zich niet in een bedje laat leggen, en ik de enige mama die daar “aan toegeef”, zoals anderen dat zo oordelend kunnen zeggen. Maar ik weet dat dat niet zo is, en ik sta voor honderd procent achter onze manier van aanpakken. Het is alleen niet altijd voor honderd procent wat op dat moment het leukste of handigste uitkomt.

Zondag 

De vierde dramatische nacht op rij. Ik voel me leeg en lig ’s ochtends te huilen na de honderdste “voeding”. Jense schuift in het donker naar me toe en aait troostend door mijn haar. We lezen elkaars gedachten. Hij neemt Ella voor het eerst een paar uurtjes mee naar zijn ouders. Zo kan ik even bekomen. Ik mis mijn schatjes, maar de tijd in mijn eentje doet wel deugd. Het gezichtje van die kleine meid die zo blij is om mij terug te zien, is goud waard. Hopelijk is me straks wat meer slaap gegund en kan ik iet of wat opgeladen de nieuwe week in! 

Sofie

Hoi! Ik ben Sofie en schrijf hier met veel goesting over mijn groene lifestyle, eerlijk en bewust ouderschap en hoe het is om chronisch ziek te zijn. Vragen of opmerkingen? Laat hieronder iets van je horen, vind ik leuk!

4 Comments

  1. Courage! Fijn dat ze zoveel aan het leren is op korte tijd. Ik denk dat dat de slechte nachten en het huilen wel kan verklaren. Dat betekent ook dat het snel weer beter zal gaan volgens mij 🙂

  2. Als ik lees over dat huilen enzo dan denk ik ook meteen aan nieuwe vaardigheden en misschien verwerken van de dagen (dromen ze dan al?) Het zijn fases, ze gaan over en dan gaat het weer beter. Je bent zeker niet de enige mama die wel eens huilend aan de dag begint. Je bent ook niet de enige mama die op deze manier met haar kindje omgaat.

    Ik vind dat je supergoed bezig bent!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.