Drie maanden geleden startten we met het aanbieden van vaste voeding. Het plan was om eerst groentenpuree te introduceren. En af en toe ook stukjes te geven à la Rapley of Kleintjes. Ik verwachtte een vlotte start, maar dat viel toch een beetje tegen. Hoe gaat het intussen?
Starten met vaste voeding: papjes of stukjes?
Kortweg zijn er twee manieren om je baby te laten kennismaken met de eerste vaste hapjes. De meest gebruikte methode is die van de fijngemalen papjes met de lepel. Minder bekend, maar wel in opmars is het geven van stukjes, waarbij het kind zelf bepaalt wat en hoeveel het eet. Grondlegger van die methode is Rapley, en in ons taalgebied staat vooral Stefan Kleintjes erom bekend. Zijn boek staat nog op mijn leeslijstje.
De eerste probeersels
Toen onze dochter zes maanden was, startten we met vaste voeding. Sommige mensen vonden dat aan de late kant, maar bij borstvoeding wordt door Kind & Gezin sowieso geadviseerd om te wachten tot die zesde maand. En ook hierom en hierom wilde ik niet vroeger starten.
De eerste keer groentenpap was geen succes. Ella moest zo hard kokhalzen dat ze ook echt moest overgeven. Oei. Ik besefte dat het niet vanzelf zou gaan. Toch ging het een klein beetje beter na twee weken aanbieden. Als in: ze moest nog steeds kokhalzen, maar al een ietsje minder.
Steeds vaker de lepel weigeren
Ik had al veel gelezen over het geven van stukjes. Iets in mij zei ook dat dit misschien beter bij ons meisje paste, zeker omdat het een dametje is dat graag alles zelf zou doen. (Ja, nu al. Dat belooft.)
Toch was ik ook een beetje bang voor het onbekende, en voor verslikken. Hoewel de theorie zegt dat je daar juist met stukjes minder kans op hebt.
Het feit dat Ella steeds vaker de lepel weigerde en er echt niet gelukkig uit zag als ik af kwam met een groentenprutje, deed mij toch de stukjesmethode uittesten. Ze moest nog steeds veel kokhalzen en trok even vieze gezichten als bij de papjes. Maar ze bracht het eten wel steeds opnieuw naar haar mond. Ze bleef van nature proberen.
Ik vond het prachtig om haar zo zelf te zien ontdekken. Ik had niet meer het gevoel haar iets op te dringen. Voor de duidelijkheid: ik heb haar ook met de lepel nooit geforceerd of eten naar binnen gewerkt met allerlei trucjes, want dat voelt voor mij niet goed, niet natuurlijk. Ik blijf wél elke dag aanbieden. Ook al is het vaak vergeefse moeite.
Zelf bepalen wat ze eet
Intussen is Ella negen maanden. We zijn dus drie maanden ver met het elke dag aanbieden van vaste voeding. ‘s Middags geef ik haar tijdens mijn lunch een groenten- of fruitpapje. Daarvan eet ze sinds halverwege de achtste maand vrijwillig wat hapjes die ze zelf mee met de lepel naar haar mond brengt. Ze laat het duidelijk merken als ze genoeg heeft, en dat respecteer ik. Soms wil ze helemaal niets.
‘s Avonds eet ze wat stukjes (of eerder stukjes van stukjes) mee van de pot. Komkommer, aardappel en een korstje brood zijn favoriet. Maar er is nog niks waar ze geen vies gezicht bij trekt. Op appel uit het vuistje is ze echter wel gek.
Ze eet nog maar heel weinig, maar het gaat al stukken beter dan in het begin.
Help, mijn kind heeft geen interesse in vaste voeding. Wat nu?
Ik zou zeggen: laat het los. Dat probeer ik ook te doen. Food under one is just for fun. Melk blijft hoofdvoeding tot 1 jaar. Mijn focus heeft altijd gelegen op het laten ontdekken en experimenteren. Naast de vaste voeding blijf ik borstvoeden op vraag. Ik weet dus zeker dat mijn dochter voldoende voedingstoffen binnenkrijgt. Ze volgt perfect haar curve en ontwikkelt prachtig. (Ter info: als je kindje te weinig zou bijkomen is het beter om melk bij te geven dan vaste voeding. Melk bevat 70 kcal per 100 gram, tegenover 35 kcal bij een standaard groentenpapje.)
We vinden het belangrijk om samen aan tafel te zitten. Dat werkt voor Ella ook het best. Zij wil alles doen wat mama en papa doen. Zien eten doet eten. Het is meteen ook mijn favoriete moment van de dag, zo met zijn drieën aan tafel.
De kleine beetjes vaste voeding die Ella binnenkrijgt, zijn voorlopig genoeg om aan te vullen. Door haar op haar eigen tempo te laten ontdekken, krijgt ze geen aversie van vast eten. Er zit vooruitgang in, en ook al gaat het misschien trager, ze volgt haar eigen natuurlijke tempo. Het komt vanzelf. Of dat hoop ik toch. Want dat ik soms toch weer even onzeker wordt, dat geef ik gerust toe.
Heb jij ervaring met een baby die niet meteen staat te springen voor vaste hapjes? Is het vanzelf goedgekomen? Ik ben benieuwd!
Ervaring met een baby die hapjes weigerde: zeker! Amélie at niet, maar dan ook helemaal niets qua vaste voeding toen we er rond zes maanden mee begonnen. Ik gaf het op een bepaald moment zelfs helemaal op om haar papjes aan te bieden en schakelde volledig over op stukjes. Ik heb tussen zes en acht maanden volledig de Rapley methode gevolgd (uit gemakzucht, want dan kon ik gewoon wat van mijn bord geven 😝)
Rond acht maanden viel het mij ineens op dat Amélie haar korstje brood echt opat en niet gewoon eraan sabbelde om het daarna aan de honden te geven. Dat was het moment waarop ik weer papjes begon aan te bieden. Maar altijd grof geprakt, nooit gemixt. Ze at eerst een paar hapjes, maar had de smaak duidelijk te pakken en is toen al gauw meer gaan eten. We zijn toen de papjes en Rapley gaan combineren. Op de opvang kreeg ze groentenpap, thuis deden we zoveel mogelijk Rapley. Toen ze één was at ze makkelijk de aanbevolen 350 gram groentenpap op en at met veel enthousiasme stukjes fruit. Twee maanden na haar eerste verjaardag zijn we volledig over gegaan op mee-eten van tafel en onze kleine meid is een van de beste eters (als we de opvang mogelijk geloven 😉)
Ik ken ook ouders met kindjes bij wie de overschakeling later gebeurde, maar bij de meeste is het wel goed gekomen. Geen stress dus. Geniet maar lekker verder van jullie eetmomentje. Ongedwongen aan tafel zitten, helpt om kindjes te leren houden van eten. Want eten is meer dan wat voedingsstoffen binnen proppen.