Als chronisch zieke mama is mijn leven allesbehalve spannend en glamoureus, maar er zijn wél gouden randjes. In deze reeks bied ik een kijkje op hoe de dingen gaan zoals ze gaan, zonder filters of verbloemingen. Ik zoek mijn weg, met vallen en opstaan. Dit was onze week!  

Vorige week 

Ons weekoverzicht sloeg een editie over. Manlief had een paar dagen vrij, en ik mijn handen vol. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om twee nieuwe filmpjes op te nemen over wasbare luiers. Verder werd er in de tuin gewerkt en zochten we naar traphekjes. Missie nog niet geslaagd, helaas! 

Hoogtepunt van de week was het uitstapje naar Planckendael. We namen ons nichtje mee en het was voor ons allemaal een geweldige dag. Nu ja, Ella was door gebrek aan slaap niet in haar element. Gelukkig hadden we de draagzak bij, want de buggy, daar was ze met geen stokken in te krijgen. 

Maandag 

Het is zo schattig: Ella danst! Onlangs stond ik onnozel te dansen en met mijn armen te zwaaien terwijl er een goeie ouwe nineties plaat opstond. Sinds dat moment begint Ella ritmisch mee te bewegen en wipt ze met haar handjes in de lucht, bij elk streepje muziek dat ze hoort. De radio, een tv tune, zang en zelfs ritmisch snijden van de groenten voor het avondmaal. In alles hoort ze muziek en dan danst ze erop los. 

Dinsdag 

Gisteren was ons meisje tien maanden oud. Om dat te vieren trekt ze zich plots recht aan de zetel. Die kleine uk staat op haar eigenste voetjes! Tja, het ging natuurlijk niet stoppen bij kruipen. Hoe leuk om te zien. 

Woensdag 

Ik heb nog eens een Fitbit aan, die ook mijn slaap vastlegt. Helaas beweert hij dat ik slaap op momenten dat ik rustig borstvoeding lig te geven, dus helemaal betrouwbaar is het niet. Maar ik tel wel maar liefst 32 streepjes in de rubriek “wakker”. Zucht. Ik vraag me af wanneer en hoe die nachten gaan beteren. En wat als we nog een tweede kindje zouden willen? Ofwel ben ik tegen dan gesloopt, ofwel durf ik het niet meer aan. Nu ja, dat is nog toekomstmuziek. En toch houdt het me soms al bezig. Hopelijk kan ik ooit die slaap een beetje inhalen. 

Donderdag 

We kabbelen een beetje voort. Ik probeer hier en daar wat op te ruimen en een blogje voor te bereiden. Een wandeling om Ella te doen slapen, brengt niks op, en daarna moet ik dus nog beginnen met een nieuwe poging: wiegen. Pff, ik tel af naar het weekend.

Vrijdag 

Ik heb een dipje. Het lijkt soms alsof niks vanzelf gaat voor deze mama. Het slapen, het eten, ik moet er allemaal zo hard voor werken en met weinig resultaat. Bovendien heeft Ella de laatste tijd ook echt veel driftige momenten. Ze wil niet meer in haar eetstoel, in de auto, de buggy. Luiers verschonen is een ramp. En de nachten ook. Gelukkig vind ik veel herkenning in een Facebookgroepje met andere thuisblijfmama’s. Er blijken best veel kindjes te zijn die hun mama’s (en hun borsten, laten we eerlijk zijn ;-)) zo nodig hebben ’s nachts. De dagen duren lang, als de nachten ook lang (of kort) zijn. En zeker als je 24/7 bij je kind bent. Het is een geschenk, maar ook verdorie moeilijk soms!

Zaterdag 

Een kijkje in het boek van “Oei, ik groei” geeft me weer wat moed. Ik weet dat niet iedereen gelooft in de theorie van de sprongetjes. Maar als ik lees wat het boek vertelt bij de periode van bijna 11 maanden, herken ik letterlijk alles van het gedrag van mijn klein popje momenteel. Zou het dan toch een fase zijn? Natuurlijk, en dat weet ik ook. Maar vele fases volgen mekaar op. En ik kan wel even wat ademruimte gebruiken.

Als Ella weer niet kan slapen neem ik er een boekje bij. Het heeft een knop met een geluidje, van een kikker. Kwaak, kwaak, zegt de kikker. Het kleine krullenkopje op mijn schoot draait zich om. Ze kijkt me stralend aan. En ik kan niet anders dan haar plat knuffelen.

Zondag 

De plannen voor vandaag worden gecanceld. Ik ben echt op na alweer een keislechte nacht. En de komende periode staan er hele drukke weekends op ons te wachten. Ik ben wel blij dat we gisteren eindelijk op pad konden voor enkele traphekjes. Dat is al een ding minder op de to do lijst.

Het is heerlijk weer en we eten buiten. Nog heel even en onze Japanse kerselaar staat weer te pronken met zijn uitbundige bloesem. Ik kijk er naar uit! 

De vorige dagboekjes kan je hier vinden.

Sofie

Hoi! Ik ben Sofie en schrijf hier met veel goesting over mijn groene lifestyle, eerlijk en bewust ouderschap en hoe het is om chronisch ziek te zijn. Vragen of opmerkingen? Laat hieronder iets van je horen, vind ik leuk!

8 Comments

  1. Ik herken het wel. Rond elf maanden had Amélie ook zo’n buien. Dingen willen doen, maar nog niet kunnen. En dan de dingen die ik wil die ze doet, ook niet meer willen. ‘Het is een fase,’ is een mantra die mij door heel wat moeilijke periodes heen heeft geholpen…
    Ik denk eigenlijk dat thuisblijfmama zijn soms nog zwaarder is dan werkende mama zijn. Ik had echt dagen dat ik blij was dat ik op mijn werk zat. Want daar was het rustig, zo zonder kind… Erg hè?

    1. Dat probeer ik ook te denken :-). Erg? Nee, je bent zeker niet alleen. Ik heb dat nog al gehoord van verschillende mama’s, die een weekje verlof met hun kindje veel zwaarder vinden dan gaan werken, bijvoorbeeld.

  2. Ik herken dat wel. Slopend kan dat zijn. Tropenjaren zijn het letterlijk. Misschien wat minder haar daarvoor ‘werken’ en het wat meer accepteren zoals het loopt? Ongevraagde tip, maar het heeft mij indertijd wel veel geholpen. En nu nog 😉 Het kan allemaal zo uitputtend zijn. Fijn dat je steun hebt aan dat Facebook groepje. Dikke knuff xxx

    1. Inderdaad, en ik heb best al veel losgelaten (bv accepteren dat ze op mij dut en niet wegleggen). Maar als ze niet slaapt is ze ook oververmoeid op de duur en dan daar ook lastig van. Dus dat maakt dat ik toch telkens begin te proberen. Dankjewel! Xxx

  3. Het boek ‘Oei, ik groei’ had ik pas toen Juliette 4 maand was, en ik had het zo graag van bij haar geboorte willen hebben. Het had me veel onzekerheid bespaard, denk ik. Maar alles is een fase, en ik denk dat dat nog wel enkele jaren doorgaat…
    Momenteel is het hier van ‘wil niet’. En potjestraining. Vaak dus een combinatie van beide.
    Deze week heb ik vakantie, maar ik weet al dat ik aan het einde van de week gesloopt zal zijn. Tonnen respect dus voor thuisblijfmama’s!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.