Het is alweer een hele tijd geleden dat ik nog eens iets schreef over mezelf. Als thuisblijfmama staat mijn leven nu in het teken van een heel nieuw persoontje: mijn dochter. Ik kan wel gaan roepen dat me-time en mezelf niet verliezen ook belangrijk is, maar in de praktijk adem en leef ik nu toch vooral Ella. En dat zie je terug in de onderwerpen op mijn blog. Toch weet ik dat velen van jullie benieuwd zijn hoe het intussen gesteld is met mijn gezondheid. Een update!
De laatste keer bij de dokter
De laatste keer dat ik mijn behandelend arts zag, was op het moment dat wij officieel groen licht kregen. Ik kreeg de keuze tussen nog verder behandelen om te kijken of er nog meer beterschap in zat, of zwanger worden. Ik voelde het toen zelf aan, en de dokter bevestigde dus mijn vermoeden dat ik stabiel genoeg was om een kind te krijgen. Niemand kan in de toekomst kijken, dus het bleef natuurlijk een gok, maar we beslisten toen om ervoor te gaan. Het plan was om na drie maanden borstvoeding terug het medische traject in te stappen.
Euh ja, de praktijk is dus anders uitgedraaid.
Geen fut voor een nieuwe afspraak
Intussen geef ik geen drie, maar vijftien maanden borstvoeding. Je weet op voorhand nooit wat het ouderschap zal gaan betekenen (misschien maar goed ook?), en alle kinderen zijn anders. Ons meisje is best een fel en tegelijk gevoelig karaktertje. Ze is heel normaal hoor, maar we hebben erg pittige periodes doorgemaakt. Ook nu, na meer dan een jaar, word ik nog minstens vier keer per nacht gewekt. Ook nu nog weigert ze tutjes, of andere melk dan die van mij. Ook nu nog heeft ze mijn nabijheid heel erg nodig. Dat had ik op voorhand niet zien aankomen, maar ik wist eigenlijk ook echt niks van baby’s of kinderen krijgen. Ik geef haar met alle liefde alles wat ze nodig heeft, maar ik kom zelf echt wel op de tweede plaats. Dat is gewoon de realiteit. Als ik nu keihard was ingestort op fysiek vlak, dan was dat een regelrecht drama geweest. Maar – hout vasthouden – dat is niet gebeurd.
Neemt niet weg dat ik niet ongelofelijk moe en uitgeput ben. Ik ben al blij als ik een paar keer per week gedoucht geraak of eens een half uurtje kan liggen terwijl iemand anders zich met Ella bezig houdt. Om opnieuw een afspraak bij de dokter te plannen, daarvoor heb ik gewoon geen fut, tijd of energie. Maar het feit dat ik niet genoodzaakt ben om het tòch te doen, zegt misschien wel veel.
Mijn motor sputtert, maar ik sta er
Momenteel sta ik dus niet meer onder medische begeleiding. En ik hou me, ondanks dat ik meer vraag van mijn lichaam dan ooit tevoren, redelijk goed staande. Vind ik het eng, om de natuur zijn gang te laten gaan wat betreft mijn gezondheid? Ja, natuurlijk. Ik zal altijd ergens bang blijven om terug achteruit te gaan. Maar momenteel probeer ik me te focussen op het leven dat ik nu heb.
Ben ik nog steeds beperkt in wat ik doe? Ja. Ik ga elke dag ten laatste om negen uur slapen. Activiteiten zorgen nog steeds voor een terugslag. Heb ik nog steeds dagelijks pijn? Ja. Klaag ik regelmatig dat ik me niet goed voel? Ja.
Maar ben ik achteruit gegaan? Nee, dat nu ook weer niet. Het is eigenlijk nog steeds hetzelfde. Chronisch ziek, maar leefbaar, zolang ik heel selectief ben in wat ik doe. Zolang ik accepteer dat ik pijn en andere klachten heb. Blijft dat moeilijk? Ja.
Zeker als mama doet het soms pijn dat ik niet meer kan.
Zeker als chronisch zieke doet het soms pijn dat ik niet beter voor mezelf kan zorgen momenteel, omdat de nachten nu eenmaal zijn wat ze zijn. Mama zijn is zwaar, maar zo de moeite waard. De dagen zijn soms lang, maar de maanden, jaren en fases zo kort. Mijn meisje wordt snel groot, en ik sta letterlijk op de eerste rij te juichen bij alles wat ze leert. En dat is een groot geluk.
Mijn motor sputtert nog steeds, maar ik blijf staande. Duimen jullie mee, dat dat zo blijft?
Wat zeg je dat mooi: ‘chronisch ziek maar leefbaar’. Natuurlijk duim ik heel, heel hard mee dat dat zo blijft.
Dankjewel!
Het moederschap eist enorm veel van je als vrouw (en als mens). Ik ben kerngezond, maar het eerste jaar dat ik moeder was van Amélie kan ik me maar in een waas herinneren. Ik maak er zelfs een grapje van op het werk. Als er fouten naar boven komen uit het jaar dat ze geboren is, dan geef ik grif toe dat ik zo moe was, dat ik niet wist wat ik aan het doen was.
Ik wil maar zeggen: chapeau dat je met je chronische ziekte je zo goed staande weet te houden. Het moederschap is een aanslag op je lichaam. Slaap is een illusie en de dagen zijn laaaaang. Ik denk dat het dus niet onlogisch is dat je motor sputtert. Maar dat je je staande blijft houden, dat is ergens ook wel een teken dat het best wel goed met je gaat.
Petje af voor het feit dat je fulltime moeder bent, kiest voor natuurlijk ouderschap en boven alles voor je gezin. Lief zijn voor jezelf en kiezen voor jezelf hoeft niet altijd me-time te zijn. Het kan ook, zoals jij bewijst gewoon genieten van je dochter zijn. Je bent trouw aan jezelf in deze en ik geloof dat dat het mooiste cadeau is dat je jezelf kan geven 😉
Wat zeg je dat weer mooi. En lief zijn voor mezelf, even mild voor mezelf als voor mijn dochter, misschien kan ik daar nog wel een beetje extra zelfzorg winnen! Bedankt voor dat inzicht!
ik duim enorm hard voor je!
en daarnaast: die laatste paragraaf, met als titel de sputterdende motor: zo herkenbaar. je schreef al vaak dingen die heel herkenbaar waren voor mij, maar dit stukje… dit klopt alles, ik zie mijn eigen gevoel er ervaring neergeschreven staan. ons meisje is al wat ouder, en het mama-zijn krijgt dan wat anders vorm, maar sommige dingen blijven gewoon hetzelfde 😉
Elke fase heeft weer iets zeker, maar in de basis… dankjewel!
Zo mooi, puur, recht uit het hart. Niet verbloemd, niet dramatisch, maar de realiteit. Ik duim heel hard mee dat de sputterende motor toch blijft verder bollen en dat je extra liefde en energie kan blijven tanken bij wie jou omringt.
Dankjewel Katrien!