Als er iets is dat we in deze tijden van perfecte plaatjes kunnen gebruiken, is het een flinke portie zelfrelativering. We doen allemaal zo ons best, maar lopen ook stiekem de kantjes er wel eens vanaf. Niet alle momenten met kinderen zijn plezant of fotowaardig. En wat we proberen, mislukt gewoon af en toe grandioos. Tijd voor wat helende imperfectie.
De niet zo roze wolk
“Geniet ervan!”, riep zowat iedereen mij toe. Tijdens de zwangerschap, die ik vooral kokhalzend, overgevend en ellendig overleefde. En daarna, toen ik met bloederige tepels mijn kind de borst gaf terwijl ik amper kon zitten door een bevallingsknip in een bloedvat. Mijn gezicht op deze foto zegt alles. Ik moest ook op een harde stoel zitten van de dokter (auw), vandaar het ongemakkelijke bouwsel van kussens. Maar als ik dat klein bolletje daar nu zie liggen, dan snap ik de genieten-opmerking wel.
De speeltoren tijdbom
Eindelijk, na veel bloed, zweet en tranen slaapt ze. Op mijn schoot, dus ik zit wel vast. Niet erg, tot mijn oog op een geweldig stabiel bouwwerk van de papa valt. Het zweet breekt me terug uit.
Waar is je rammelaar nu?
Ofwel: speelgoed dat mee ín baby’s kruippakje wordt opgesloten. Hallo wakker hoofd!
Eentje met mosterd alsjeblieft
Sorry kind, voor alle keren dat ik eten op je slapende/drinkende hoofd liet vallen. Mama heeft ook vaak honger.
Olijk duo
Eindelijk beneden geraakt met een aangekleed kind, applaus voor mezelf! Alleen ben ik weer die verdomde sokken vergeten. Dan maar twee rondslingerende exemplaren die niet noodzakelijk een match zijn. Who cares?
Ik wil ook lachen! Wat zijn jouw typische bloopers?
Ik heb ook meer dan 1x op Felix zijn hoofd gemorst. Of een kledingstuk achterstevoren aangetrokken.
Haha, oh ja!!
Haha, heerlijk en inspirerend! Check wat betreft de rare borstvoedingsposities (de ene helft van mijn tweeling voeden op de grond terwijl ik de andere helft die huilend in de wipper ligt probeer te sussen) en het eten morsen op hun hoofd. Ter aanvulling: ze in een vuile body laten zitten (een miniscule spikkel kak is het gedoe van het omkleden niet waard) en niet door hebben dat ze zo hard liggen te huilen op het verzorgingskussen omdat ze met hun hoofd tegen de opstaande rand zitten. Oeps… 🙂
Ja, de overweging of omkleden de moeite is herken ik ook!
Oh, dat van die roze wolk is zo herkenbaar. Bij mij ontbrak ze ook door gebrek aan slaap en tepelkloven.
Borstvoedingsposities waren er ook genoeg. Mijn favoriet was lezen tijdens het voeden. Kind was de ideale boekensteun 😉
Tegenwoordig heb ik meestal bloopers waarbij ik Amélie troost en vervolgens haar hoofd, voet, hand, … ergens keihard stoot. Oh, en luiers verkeerd aandoen, dat heeft ook voor voldoende hilariteit gezorgd.
Oh ja, arme dutsen die per ongeluk gestoten worden, ook zoiets!
Tandpasta als billenbalsmen gebruiken…oeps
Haha!!
Och die sokjes passen nog mooi bij elkaar 🙂 🙂
Je doet het toch maar he, een kindje grootbrengen!