Met een goed gevulde maag trek ik de voordeur van mijn ouders na de lunch dicht. Terwijl ik Ella in slaap wandel, rinkelt achter mij een fietsbel. Ik stap nietsvermoedend verder tot ik mijn naam hoor. Mijn moeder is ons achterna gefietst. “Zeg, ik zal wel gaan wandelen, dan kan jij thuis even rusten!”, klinkt het.
En zo komt het dat ik onverwacht op de fiets van oma naar huis vlieg, met een theetje in de zetel plof en straks een uitgeslapen dochter aan de deur geleverd krijg. Een beetje zelfzorg, gratis en voor niets.
Of hoe oma’s ook nog altijd mama’s zijn. ❤️
Wat een fijn, klein, liefdevol bericht.
Dankjewel. Het hoeft niet altijd een heel epistel te zijn 🙂
Zo lief van je mama! 🙂