Als chronisch zieke mama is mijn leven allesbehalve spannend en glamoureus, maar er zijn wél gouden randjes. In deze reeks bied ik een kijkje op hoe de dingen gaan zoals ze gaan, zonder filters of verbloemingen. Ik zoek mijn weg, met vallen en opstaan. Lang geleden zo’n doodgewoon dagboekje ? Dit was onze week!

Maandag

Een krant komt me deze ochtend interviewen en net nu slaapt Ella superlang uit. Gelukkig kan ik tegenwoordig al even uit bed sluipen om mezelf al aan te kleden. We zijn nét klaar als de bel gaat.

Door het gesprek met een overigens hele lieve dame merk ik weer dat het me bizar veel energie kost om te focussen. En om een min of meer samenhangend verhaal te vertellen. Intussen hing Ella natuurlijk ook aan mijn trui te trekken omdat ze zich niet op haar gemak voelt met die vreemden in huis. Waardoor ik uiteindelijk met peuter drinkend aan de borst mijn verhaal probeerde te doen. Dat hielp dus ook niet qua concentratie 🙈, maaaaar het ligt toch vooral aan dat restje symptomen dat er toch nog steeds is. Na elke extra inspanning loop ik nog altijd leeg. Ik ben nog steeds beter dan vroeger en hou me wonderbaarlijk staande (die mamamotor, weet je wel). Maar het ligt op de loer, dat monster, altijd ergens. Ik hoop dat het me nooit meer zo stevig te pakken krijgt.

Het artikel gaat trouwens over onze uitgaven. Ik wilde hier wel aan meewerken omdat ik het belangrijk vind om te tonen dat het ook met minder kan. Binnenkort krijgen jullie het resultaat natuurlijk ook te zien!

Dinsdag

‘S Ochtends schijnt de zon en Ella wil graag naar oma stappen. We gaan op pad, spelen met oma, eten een boterham ter plekke en keren weer huiswaarts.

Woensdag

Het gaat niet zo geweldig met mijn oma. We brengen haar een bezoekje en als ze Ella ziet, fleurt ze toch wat op. Ze zingt zelfs een liedje voor haar. Terwijl mijn moeder voor oma boodschappen haalt, ga ik wandelen met Ella in de hoop dat ze haar middagdutje in de buggy doet. Maar nee hoor. Ik ben al kapot gewandeld als ze boos “uit, uit!” roept. Maar stappen wil ze ook niet, of toch niet aan de hand. Geen optie voor mij, dus neem ik mijn driftige dochter weer mee naar oma’s huis voor een kopje thee en een plak cake. Voor mij, welteverstaan ;-). Ella snoept ook een beetje en eens we thuis zijn komt het slaapje, in haar vertrouwde nestje: mama’s armen.

Jense heeft een etentje met klanten voor zijn werk, dus we eten bij mijn ouders. Na een lange dag kruip ik doodmoe met mijn dochter in bed.

Donderdag

Mijn schoonmama is jarig en dus ga ik naar het winkelcentrum voor een cadeautje. Ella zit geen seconde in de buggy en stapt zomaar eventjes 3,8 kilometer (dat vertelt mijn smartphone mij). Ook de kleine speeltuin vliegt ze in met veel enthousiasme. Op het eind van de middag doen al mijn spieren pijn en ben ik misselijk. Die grenzen laten zich duidelijk voelen. Maar luister ik ernaar?

Vrijdag

Nee. Om mij te laten bekomen van de extra lange dagen zonder hulp, neemt Jense een dagje vrij. Door een misverstand denkt hij dat we naar de dierentuin gaan, terwijl ik dacht dat die plannen niet doorgingen. Nu heb ik terug zó’n zin om te gaan… dus weg zijn wij. Ella breekt weer alle records en stapt 5 kilometer op haar kleine beentjes. Je zou denken dat ze met al die beweging extra goed slaapt. Maar nee hoor, haar gewone patroon blijft stand houden. Ik tel 7 wakkere momenten deze nacht. Deze mama is zooo moeeee…

Zaterdag

We eten taart en uithaalchinees bij mijn schoonouders met een deel van de familie. Ella amuseert zich echt te pletter. Ik houd zo goed mogelijk stand met een hoofd dat ontploft van de migraine. Het is ook gezellig hoor, maar ik voel dat ik deze week echt te ver ben gegaan. Wat was dat ook alweer van die ezelin?

Zondag

Tot overmaat van ramp ben ik deze nacht al weer wakker geweest van tien voor twee! Niet door Ella. Het was mijn eigen overprikkeling en de last van mijn maag en darmen die voor insomnia zorgde (verdorie, ik moet echt terug op de gluten en suikers letten. Wie dit leest, hou mij tegen!).

Ik zeg de plannen voor vandaag af. Komende week doe ik rustiger aan, voor zover dat kan. Lesje geleerd? Wellicht nooit helemaal. Ik wil leven, ik wil vrij zijn… En daarom zal ik waarschijnlijk altijd die verdomde grenzen blijven opzoeken.

Sofie

Hoi! Ik ben Sofie en schrijf hier met veel goesting over mijn groene lifestyle, eerlijk en bewust ouderschap en hoe het is om chronisch ziek te zijn. Vragen of opmerkingen? Laat hieronder iets van je horen, vind ik leuk!

2 Comments

  1. Voor het eerst in mijn leven kan ik oprecht zeggen: ik begrijp het! Man, moeilijk hè om die grenzen te respecteren, maar ik heb nu ook gezien wat er gebeurt als je het niet doet (zelfs als kerngezond mens).

    Ik hoop dat je deze week wat kan uitrusten, want leuke dingen die wil je natuurlijk blijven doen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.