Toen wij begonnen met het aanbieden van vaste voeding aan onze zes maanden oude baby, liep dat niet van een leien dakje. Niet erg, want tot één jaar blijft melk de hoofdvoeding. Maar ook na Ella’s eerste verjaardag kwam er van eten niet veel in huis. Het maakte mij als mama soms best wel onzeker, maar we waren het er over eens dat we onze dochter nooit zouden dwingen om te eten. Ook van trucjes om toch maar wat in dat mondje te proppen ben ik geen fan. Intussen zijn we een dik jaar verder. Ella is nu twintig maanden oud. Hoe gaat het met de vaste voeding van onze moeilijke eter?

Vaste voeding tussen zes maanden en één jaar

Zoals je kon lezen in mijn vorige update, was het aandeel van de vaste voeding bij onze dochter in de eerste kennismakingsperiode verwaarloosbaar. Papjes of stukjes, niets ging echt vlot. Ze moest bij alles kokhalzen en eigenlijk was dat het teken dat haar lijfje er nog niet klaar voor was, weet ik nu. Gelukkig kwam ze wel goed bij dankzij de borstvoeding op vraag. Daarom heb ik me nooit echt grote zorgen gemaakt. Ik wist dat melk tot één jaar de hoofdvoeding blijft. Food under one is just for fun.

Vaste voeding tussen één jaar en anderhalf jaar

Toen werd de magische kaap van één jaar gehaald. Volgens de theorieën zou vaste voeding nu dus hoofdvoeding moeten worden. Maar mijn dochter bleef vooral melk drinken. Eten zei haar niet veel. Af en toe een hapje, hier en daar. Maar vooral veel weigeren. Het interesseerde haar gewoon niet echt zo. Hoewel ze best veel proefde, gewoon uit nieuwsgierigheid. En de grootste successen boekten we door haar gewoon zelf te laten kliederen en proberen met handen en lepels. Zelluf doen, weet je wel.

Maar de hoeveelheden waren altijd héél erg miniem tegenover andere kinderen van haar leeftijd. Intussen bleef ik borstvoeden op vraag, ook al kreeg ik soms adviezen om daar maar gewoon mee te stoppen en mijn kind uit te hongeren zodat ze wel moést eten. Nee, daar voelde ik mij persoonlijk niet goed bij. Ik ben gewoon doorgegaan met het aanbieden van eten, in papjes en in stukjes. Ze kon altijd uit verschillende dingen kiezen: er stond een bordje klaar. Meestal werd dat integraal ook weer opgeruimd. Behalve als er frambozen waren, haha. Bewust maakte ik daar geen spel van, hoewel het natuurlijk soms frustrerend was om toch altijd die moeite te doen voor niks. Dat liet ik niet merken. Eten moest gezellig blijven, en ongedwongen. Zeker geen machtsspelletje.

En nu? Vaste voeding na anderhalf jaar

De laatste tijd zat er plots wel wat vooruitgang in. Ella at opeens met smaak van bepaalde dingen. Vlees. Andere soorten fruit. Af en toe een korstje droog brood. Pasta en rijst. Maar nooit groenten. De hoeveelheden waren nog niet enorm, maar wel al meer dan vroeger.

Waar ik het eerst heel belangrijk vond om alleen eten te geven aan tafel, heb ik dat op den duur losgelaten. Ik merkte dat mijn dochter makkelijker heel vaak een klein beetje at, dan veel in één keer. Ik zette dus vaak een monkey platter klaar op Ella’s ooghoogte. Dat is een bordje met stukjes van verschillende soorten voedsel. Je kind kan dan zelf kiezen wat het opeet en wanneer. Op mijn vaste eettijden zette ik haar zoals altijd mee aan tafel en kreeg ze ook wat voorgeschoteld. At ze, dan at ze. At ze niet, dan at ze niet.

Ik geef toe dat ik me af en toe wel zorgen maakte of het wel goed zou komen met die voeding. Maar kijk: sinds vorige week eet Ella opeens terug groentepuree. Het verschil met vroeger? Nu is het met smaak. Ze geniet er soms echt van en neemt grote happen. Vlees blijft haar favoriet, maar er gaan nu toch weer wat meer dingen naar binnen. En de hoeveelheden nemen opeens toe. Met die borstvoeding had het dus niets te maken, want die geef ik nog steeds wanneer ze wil. Het was gewoon een kwestie van wachten tot mijn meisje er echt klaar voor was. Ik ben blij dat ik haar gevolgd ben. Niet alle maaltijden gaan even vlot, en het is belangrijk om haar ruim de tijd te geven. Soms wil ze zelf eten, soms vraagt ze gevoerde hapjes. Soms eet ze met bestek en dan weer met haar handen (of met die van ons).

Het is allemaal oké. Zoals met alles: op haar eigen tempo en op haar eigen manier groeit ze er wel in. Wie weet is het morgen weer anders, en gaat het terug minder vlot. De laatste week is in elk geval een reminder van mijn meisje geweest, dat ik best op haar mag vertrouwen.

Sofie

Hoi! Ik ben Sofie en schrijf hier met veel goesting over mijn groene lifestyle, eerlijk en bewust ouderschap en hoe het is om chronisch ziek te zijn. Vragen of opmerkingen? Laat hieronder iets van je horen, vind ik leuk!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.