We zitten hier in België nu een goeie week in quarantaine. Een softe lockdown, zoals dat heet. We mogen niemand zien behalve onze eigen huisgenoten. Enkel essentiële verplaatsingen, zoals naar de winkel gaan voor voeding, zijn toegelaten. Gaan werken mag alleen nog buitenshuis als dat niet anders kan. Scholen zijn semi-gesloten en voorzien alleen nog opvang voor wie geen andere optie heeft. Wandelen in gezinsverband wordt aangemoedigd.
Ook wij blijven thuis. Gezien ikzelf ook tot een risicogroep behoor, zijn we daar heel strikt in. Mijn man is de enige die zich nog in het openbare leven begeeft, en enkel om de hoogstnoodzakelijke boodschappen te doen. Nee, dat is niet leuk.
Ik zie op social media heel veel mensen balen, vanwege deze plotse beperkte vrijheid. Sommigen kunnen of willen zelfs niet in hun kot blijven, ook al riskeren ze daarmee de gezondheid, zelfs het leven, van anderen en ook van zichzelf.
Ik begrijp het gemis, ik begrijp het zo goed. Ook wij missen het om af en toe iets kleins te doen. Even naar de winkel. Een wandelingetje naar oma en opa. Een bezoekje bij de schoonfamilie. Ons uitleven in de speeltuin. Een tripje naar de Zoo. Dat missen is niet leuk.
En toch. Toch steekt het soms een beetje.
Want dit is maar tijdelijk. Met wat geluk is iedereen in huis nog gezond en wel. Met wat geluk is de grootste uitdaging het combineren van telewerk en continu aandacht vragende kinderen. Een uitdaging, dat wel. Maar met wat geluk, is het ook alleen maar dat. Met wat geluk, zet je straks een dikke streep onder deze vreemde, geïsoleerde periode, en keer je terug naar waar je was gebleven.
Wanneer je chronisch ziek bent, is dit kluizenaarsleven vaak heel erg standaard. Met dat verschil, dat je niet eens de keuze hebt om je dagen nog ietwat nuttig, of zelfs plezierig, te vullen. Wanneer een ziekte je veroordeelt tot een keiharde lockdown, dan is soft zijn er niet bij.
Terwijl het leven rond je gewoon doordraait, lig jij in de zetel. Te wachten. Hobby’s vallen weg. Vakanties in het water. Geen massale vertraging van de maatschappij, geen gevoel van samenhorigheid, want jij zit alleen in jouw schuitje. Geen steunmaatregelen om leningen en energiefacturen te kunnen blijven betalen bij brute pech. Geen hartverwarmende stroom van solidariteitsacties. Vaak zelfs geen telefoontje, geen aanbod voor extra hulp.
Wanneer je chronisch ziek bent, ben je ook aan je huis gekluisterd. Met dat verschil dat je ziek bent, en uitgeput. Dat je pijn hebt. Dat je geen blijf weet met jezelf, met je eigen lichaam. Geen speciale knutselprojecten, geen grote kuis in huis. Zelfs niet die wandeling in gezinsverband.
Dagen en jaren die in mekaar overvloeien. Vele zomers moeten missen.
Het is overleven, vaak alleen. Niet een week lang. Zelfs niet drie, of acht. Voor onbepaalde tijd.
Ik weet dat ik geluk heb. Dat ik toch de liefde vond. Dat ik verbeterde, en een dochter kon toevoegen aan ons gezin. En dat ik haar soms zelfs meer kan laten zien dan de binnenkanten van ons huis. Dat ik ondanks alles, opnieuw een beetje leef.
Ik weet dat ik geluk heb. Maar, als er een nationale noodsituatie uitbreekt en het leven op zijn kop staat, terwijl er bij mij eigenlijk niet zo veel verandert…
Sterker nog: als het stiekem een cadeautje is dat ik nu een half uurtje per dag extra gezelschap heb van mijn thuiswerkende man…
Als het deugd doet om te kunnen stilstaan, als er geen uitjes en sociale bezoekjes zijn die ik moet bekopen met extra pijn en last…
Dan weet ik weer dat ik nog steeds een overlever ben.
Vaak gelukkig, en verbonden. Soms ook eenzaam, en eerlijk?
Misschien een tikkeltje jaloers, op iedereen die straks de hernieuwde vrijheid uitbundig kan verwelkomen.
Ja raar he, deze toestanden. Het smijt mij ook terug in de tijd, toen ik tegen mijn zin, mijn job verloor om medische redenen. Ik had nochtans een hele zoektocht ondernomen naar oplossingen. De jaren die volgden brachten nog meer tegenslag en er restte niets dan therapieen volgen, als een zombie rusten, wachten op de zetel op betere tijden. Jij beschrijft heel goed hoe deze lock down aanvoelt voor chronisch zieken die het al zolang moeten volhouden in hun kot en in hun lijf.
Snap jouw gevoel volledig. Ik voel de confrontatie soms ook, dat tikkeltje nijd.
Gelukkig schijnt de zon, dat maakt zo veel goed.
Je hebt gelijk. Als iemand die nooit chronisch ziek geweest is, vergeet ik weleens te denken aan mensen die niet alles kunnen en daardoor veel thuis zitten. Het lijkt me heel moeilijk, ik zou me erg gevangen voelen. Goed dat je ons herinnert, zodat we jullie niet vergeten. Wat fijn dat je zelf wel weer meer kunt, dan zul je je vast alweer een stuk vrijer voelen. En zo’n heerlijk klein zonnetje om je heen zal je dag ook vaak weer mooi maken (ondanks de drukte die het meebrengt).
Ja, dat dus.
Hoi Sofie, met jouw stukje sla je de spijker op zijn kop. Mensen die chronisch ziek zijn, een zichtbare of onzichtbare aandoening hebben, leven vaak al in een lockdown. Elke dag, elke week, elke maand, elk jaar. Voor hen worden geen luisterlijnen geopend of liefdadigheidsacties georganiseerd. Uit ervaring weet ik dat het soms heel eenzaam kan zijn wanneer je als chronisch zieke door een periode heen gaat waardoor je even pas op de plaats moet maken en veel thuis bent en niet vooruit kunt. Het steekt mij af en toe zelfs een beetje dat mensen die nu drie weken een lockdown meemaken vanwege de corona daar nu al over zitten te piepen. En ook nu dat astronauten tips geven hoe om te gaan met eenzaamheid en het niet naar buiten kunnen als je dat wil. Zij hebben daar nog voor getraind. Maar niemand in nieuws -en medialand denkt eraan dat chronisch zieken die altijd aan huis gekluisterd zijn, ook meer dan prima tips kunnen geven hoe met de plotse bewegingsvrijheid om te gaan. Voor hen is het niet na een maand over of na twee maanden. Fijn te lezen dat jij positief in het leven staat ondanks je aan huis gekluisterd zijn. Dank voor je mooie woorden op papier hier.
Helemaal zoals ik het aanvoel , ik heb er geen moeite mee om thuis te zijn , ik ben namelijk al 5 jaar thuis omdat ik chronisch pijnpatient ben , ik moet ook vele dingen laten , een restaurantbezoek , een lange wandeling , boodschappen doen enz …. ik begrijp dat vele gezonde mensen daar moeite mee hebben maar ik hoop alleen dat ze nu beter begrijpen wat wij iedere dag moeten doen : aanpassen van uur tot uur , off -days hebben , gewoon stil staan ! veel liefs aan iedereen !
Bedankt voor de vele herkenbare reacties allemaal! Veel liefs!