Als chronisch zieke mama is mijn leven allesbehalve spannend en glamoureus, maar er zijn wél gouden randjes. In deze reeks bied ik een kijkje op hoe de dingen gaan zoals ze gaan, zonder filters of verbloemingen. Ik zoek mijn weg, met vallen en opstaan. Dit was onze week!

Voor het eerst koorts

Het is niet de allereerste keer dat Ella ziek is, want we kregen toen ze zes maanden was al eens een milde RSV op bezoek. Dit is wel de eerste keer dat ze duidelijke koorts heeft. Ik voel het tijdens een nacht waar ze letterlijk aan mijn borst vastgezogen slaapt. Haar hoofdje voelt duidelijk warmer dan normaal en ze is onrustig. Om vijf uur zijn we met zijn allen wakker, ook niet van Ella’s gewoonte. Zo lang ze regelmatig mag bijtanken bij mama slaapt ze ’s ochtends makkelijk tot een uur of acht of negen. De uitdaging? Haar temperatuur meten. Onze temperamentvolle meid maakt het onmogelijk om dit rectaal te doen, maar ook wanneer we met de oorthermometer in de buurt komen spartelt ze zo dat een meting niet lukt. Gelukkig had ik onlangs een gesprek met mijn schoonzus, die werkt op neonatologie. Die raadde aan om het dan gewoon onder de oksel te meten. Ella spartelt en protesteert nog steeds, want ook dat haat ze (ja, ’t is echt een felle hé? Of is dat standaard?). Maar in een stevige knuffelhouding lukt het zo wel. De koorts is bij deze dan toch bevestigd.

Als ze na een redelijk vrolijke en speelse dag toch echt inzakt als een pudding, geef ik haar een koortsmiddel. Of dat was toch het plan. Zoals steeds is Ella wantrouwig vanaf dat ik in de buurt kom met het goedje. Vrijwillig zal ze dit nooit innemen, dus ik probeer zo goed als het gaat de siroop in haar mondje te krijgen met een spuitje. “In het wangetje spuiten”, is het advies. Ja, probeer dat maar eens met een kind dat zo in paniek is dat het zich in duizend bochten wringt. Als ik dan toch een deel van de siroop heb binnengekregen, moet mijn meisje overgeven. Ze krijgt het echt niet binnen, en ik staak de poging. Ik probeer het hysterische hoopje ellende op mijn schoot te troosten, terwijl we beiden vol hangen. Mijn moederhart breekt. Het voelt echt alsof ik haar vertrouwen breek. Nu snapt ze natuurlijk nog niet dat ik haar probeer te helpen…

Naar de dokter of niet?

Ik vind het altijd zo’n dilemma: wanneer moet je met een ziek kind naar de dokter? Ik raadpleeg de website van Kind&Gezin en concludeer dat ik het nog eventjes aankijk. En toch blijf je als mama dan ongerust hé. Herkenbaar? Gelukkig herken ik mijn meisje op het einde van dag twee al weer. En peuterstreken waar ik me normaal lichtjes aan erger, vind ik nu heerlijk om te zien. Zo ken ik Ella weer! Hoera!

Terug naar buiten

Na nog een dagje uitzieken is Ella weer helemaal beter. Dat merk ik ook ’s nachts: in plaats van de hele nacht als een magneet aan mij te plakken, rolt ze na elke voeding weer van mij weg. Gelukkig, dan kan ik me ook een beetje lekker leggen en wat slaap pakken.

We gaan eten bij mijn ouders en Ella is door het dolle heen met al die speelkameraden in de vorm van grootouders, tante en nonkels.

Nieuw filmpje voor Klein Spook

Tussen de soep en de patatten maak ik op zondag een video over wasbare nachtluiers. Yes! Ik ben altijd blij als dat lukt want het is meer werk dan ik dacht. Bedenken wat ik ga vertellen, het materiaal klaarleggen, het statief opstellen, opnemen en dan nog monteren en alles online zetten. En intussen houdt Jense Ella bezig, maar die is niet altijd akkoord ;-).

Het filmpje over wasbare luiers dat ik maakte, zie je in dit overzicht.

De mooiste dag van de week

We zitten precies al zo lang binnen. In een opwelling gaan we samen met oma naar de Zoo. Het is stralend weer en alles is heerlijk tot mijn moeder merkt dat ze haar handtas kwijt is. In een rotvaart ren ik met de buggy de halve dierentuin door. Mijn moeder doet intussen de andere helft. Gelukkig vind ik haar tas dankzij de tracker op haar smartphone snel terug. Maar al mijn kracht is weggesijpeld. We besluiten om huiswaarts te keren. Tot overmaat van ramp heb ik verkeerd gekeken naar de treinuren. Het duurt nog een uur voor onze trein er is. Terug naar de dierentuin dan maar, voor een snelle hap op een bankje. Wat een gedoe zeg! Het is wél mijn eerste broodje dat ik haal in een stoffen servet in plaats van in wegwerpverpakking, hoera! Ik gebruik de zero waste kit voor onderweg dus echt ;-). Al bij al was het toch een mooie uitstap.

Lange dagen

De rest van de week is slopend, want Jense maakt lange dagen en daarmee ik dus ook. Het wordt telkens zo laat dat ik zelf moet koken om Ella op tijd in bed te krijgen. Ik ben alweer enorm blij met onze zelfgemaakte leertoren, dat scheelt zo veel drama! Als het weekend eindelijk aanbreekt, slaak ik een zucht van verlichting. De komende twee dagen moet ik het niet alleen bolwerken!

Sofie

Hoi! Ik ben Sofie en schrijf hier met veel goesting over mijn groene lifestyle, eerlijk en bewust ouderschap en hoe het is om chronisch ziek te zijn. Vragen of opmerkingen? Laat hieronder iets van je horen, vind ik leuk!

2 Comments

  1. Gelukkig is ze alweer beter. Soms is het ook niet nodig om exact het cijfer op de koortsthermometer te kennen hè. Een kus op het voorhoofd vertelt vaak al genoeg.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.