Het leven zoals het is #26 – Coronabubbel

Als chronisch zieke mama is mijn leven allesbehalve spannend en glamoureus, maar er zijn wél gouden randjes. In deze reeks bied ik een kijkje op hoe de dingen gaan zoals ze gaan, zonder filters of verbloemingen. Ik zoek mijn weg, met vallen en opstaan. Vandaag een overzicht van de afgelopen weken in volle Corona-isolatie.

In de coronabubbel

Op de een of andere manier had ik niet het gevoel dat ik veel te vertellen had. De dagen lijken allemaal op elkaar en we doen niet meer dan binnen en buiten spelen, eten en slapen. En toch… toch verandert er heel wat momenteel. Daarnet werd ik gewekt door een luid geroep. “Onderbroek uit! Onderbroek uuuuiiiitttt!”, klonk het naast mij in het donker. Yep, Ella is begonnen aan de zindelijkheidsfase. En de nachten zijn weer een pak onrustiger.

Ik durf het bijna niet zeggen maar eigenlijk vind ik onze bubbel soms wel fijn. In tegenstelling tot de meeste mensen heb ik juist meer gezelschap dan voor de hele Coronatoestand. Jense werkt thuis, en hoewel hij boven een bureautje heeft ingericht – de kinderkamer stond toch leeg – kunnen we wel elke dag samen een half uurtje lunchen. Dat kleine moment breekt mijn eentonige dagen enorm. En voor Ella is het ook heel leuk dat ze haar papa meer ziet. Dat merk ik aan hoe ze nog veel meer vraagt naar hem op een dag.

Toch hoop ik dat de toestand ook snel weer voorbij is. Gewoon voor alle ellende die andere mensen door moeten, of ze nu ziek zijn of juist zieken moeten verzorgen. Of het lastig hebben met de combinatie werk en kinderen. Of gewoon verdrietig worden van de uitzichtloze situatie, van eenzaamheid. Het maakt niet uit. Veel mensen zitten op hun tandvlees.

Zelf mis ik vooral het sociale contact buiten ons gezinnetje, ook al was dat niet heel uitgebreid. Vooral onze familie zien we nu beduidend minder. Mijn mamahart breekt telkens Ella naar hen vraagt. Ze is al dat bellen beu en wil eindelijk weer eens echt spelen met iemand anders dan mama of papa. En ze is te jong om er iets van te snappen.

Van tijd tot tijd schiet ik zelf ook even in de stress. Wat als iemand van mijn familie besmet raakt? Of ikzelf? Wat met Ella en Jense als ik naar het ziekenhuis zou moeten, stel? Of andersom, als Jense geveld zou worden? Of ons kleine meisje?Als ik daaraan denk, breekt het angstzweet me wel uit. Maar die gedachten probeer ik opzij te zetten. Meer dan de maatregelen volgen en hopen op het beste kunnen we niet doen.

Wat doen we hier wel?

Omdat ik sowieso thuisblijfmama ben, doen we hetzelfde als anders. Ik ben heel blij dat we weer in de tuin kunnen. Al is ook dat soms een uitdaging, als Ella op haar manier weigert om zich te laten insmeren met zonnecrème. Lees: krijsen, spartelen, overstrekken. Tegenwoordig zegt ze bij zowat alles dat het “niet leuk” is. En dan kruist ze boos haar armpjes. Het fulltime leven met een peuter is niet altijd rozengeur en maneschijn. Maar waar is dat wel zo hè?

Ik merk wel dat we soms toe zijn aan iets nieuws. Ik probeer al eeuwenlang zand voor de zandbak te bestellen, maar het is overal uitverkocht. Een fietshelm voor Ella is ook nodig, als we eens op de fiets willen stappen. Ik bestelde voor het eerst schoenen online, wat ik heel lastig vond. Maar het werd echt tijd voor iets frissers.

We hebben klusjes genoeg die nog wachten, alleen geen materiaal in huis. Dat is deels ook online besteld en dan kan Jense zich laten gaan, haha. Ik wil graag nog opruimen (en ontspullen) op de zolder, maar dat is lastig met een peuter erbij. Video’s over wasbare luiers maken staat ook altijd op de planning, net als dat mijn blogwerk gewoon doorloopt. Ik heb wel een opdracht verloren door de Coronatoestand, maar er ook wat bijgekregen. Het blijft een uitdaging om dat telkens tussen de soep en de patatten in te plannen. Maar zo is het momenteel voor zo wat alle thuiswerkers met kinderen, denk ik.

Jaarlijks hoogtepuntje: we hebben weer genoten van de bloesem in onze tuin en Ella ook van de “sneeuw” achteraf.

Videobellen voor verjaardagen

FaceTime draait hier overuren. Zo ook op de dertigste verjaardag van mijn zus. Haar cadeautje pakte ze uit voor de camera en zo konden we toch meegenieten. Ik maakte voor haar een fotoboek met foto’s van dertig verjaardagen op een rij. Dat deed ik voor Jense ook al eens, maar dan in een grote fotolijst. Een hele klus om uit te zoeken, maar het resultaat is zo leuk!

Pasen met zijn drie

Nog zo’n event dat we normaal met familie vieren is het paasfeest. Nu dus niet. We verstopten zoals altijd eitjes in onze woonkamer. Ella had het meteen door en de moeilijkheidsgraad had zelfs nog een niveautje hoger gemogen, haha. We moesten daarna nog heel vaak alles opnieuw verstoppen. En de volgende ochtend was een groot drama omdat er toen geen eitjes meer te bespeuren waren.

Jense kookte superlekker en we aten ook ons traditionele ontbijtje met zachtgekookte eitjes, soldaatjes (ken je dat?) en sinaasappelsap. Ik was zo slim om Ella ook een eierdopje te geven dat ze natuurlijk tien keer omver stootte. Eigeel overal!

Hoe gaat het met jullie?