De wereld is klein, maar ook zo groot. Door moderne technologieën krijgen onze kinderen beelden te zien van over de hele wereld. Tieners gamen met leeftijdsgenoten vanuit alle landen en in verschillende talen. Mensen emigreren en dankzij videobellen kunnen we toch een levensecht contact houden met elkaar. Ook in ons eigen dorp wonen families uit de hele wereld. En de maatschappij verandert: naast het klassieke gezin bestaan er nu ook openlijk veel meer verschillende familievormen. Sommige kinderen hebben twee mama’s, twee papa’s of maar één van de twee. Genderidentiteit is voor de jeugd van tegenwoordig geen exotisch begrip, maar iets dat openlijk besproken kan worden. Of dat hoop ik toch. Ik geloof er sterk in dat iedereen moet kunnen zijn wie hij of zij is. Ik wil dat alle mensen zich aanvaard voelen, dat eenzaamheid en pesterijen verdwijnen. Als mensen minachtend doen over iemand, gewoon omdat die anders is, daar kan ik niet tegen. Verschillen zullen er altijd zijn, tussen iedereen. Maar een verschil zou geen verschil mogen maken. Een verschil is doodgewoon. En ik hoop dat ik die waarde kan doorgeven aan mijn kind. Voorleven blijft nog altijd de beste manier om dat te doen. Van jouw eigen goede voorbeeld leren kinderen het meest. Ik merk het elke dag, dat onze invloed als ouder enorm is. Maar ook via speelgoed en spel geven we ongemerkt veel van onze eigen ideeën door. In dit artikel laat ik zien hoe ik via spel en speelgoed het wereldbeeld van mijn kind zo ruim en open mogelijk laat zijn.

Diversiteit in het poppenhuis 

In de poppenwereld kan alles. Bij ons passeren alle soorten baby’s, mama’s en papa’s de revue. Soms zijn Ella’s baby’s kikkers of konijnen. Sommige baby’s drinken aan de borst van papa, en anderen krijgen melk uit een beker. Er zijn baby’s met veel te grote kleren en baby’s die altijd naakt zijn. Baby’s met en zonder luiers. Baby’s met een bril. Baby’s met blonde steile haren, en baby’s met donkere kroezelharen. Ella ziet ze allemaal even graag. Fijn ook dat sommige poppenmerken tegenwoordig kiezen voor meer diversiteit in huidskleuren of lichaamsvormen, zoals bij deze Corolle pop.

speelgoed diversiteit

Is dat iets voor meisjes? 

Ik sta altijd te juichen als een speelgoedwinkel expliciet kiest om geen stereotype opdeling in jongens- of meisjesspeelgoed te maken. De tijd dat alleen meisjes met poppen of prinsessen mochten spelen, en jongens enkel met brandweerauto’s, is wat mij betreft echt wel voorbij. Ella krijgt voor haar tweede verjaardag een stoere houten treinbaan (die hebben we trouwens weer op een gepersonaliseerd lijstje gezet zoals toen met haar tweedehands geboortelijst). Ik ben zeker dat ze daar even graag mee zal spelen als met haar poppen.

Een jongen in een roze jurk 

Wat bij veel ouders en grootouders toch nog moeilijker ligt, is het aantrekken van bepaalde kledij. Dat een jongen af en toe met de poppen speelt, oké. Maar een roze jurk aandoen, nagels lakken en lange haren met glitterspeldjes? Voor velen gaat het toch te ver, en bewust of onbewust worden jongens in de richting van stereotiepe kleding gestuurd. Ik heb ook de indruk dat meisjes die stoer zijn, sneller geaccepteerd worden dan jongens die hun zachte kant laten zien. Jongens dragen blauw. Roze is voor meisjes. Wel, als ik ooit een zoon heb, dan mag hij van mij dragen wat hij wil. Gelukkig zijn er tegenwoordig ook boekjes die met dit thema werken, zo kunnen we ook aan kinderen laten zien dat het dik oké is om die vastgeroeste beelden te laten varen.

Gezinnen in alle vormen en maten 

Ook nog op mijn verlanglijstje: een boekje waarin de diversiteit van gezinnen aan bod komt. Twee mama’s of twee papa’s. Twee papa’s en een draagmoeder. Adoptie- of donorouders. Plusmama’s, pluspapa’s, halfzussen en pleegbroers. Een papa die een mama wordt of andersom. Ondanks dat wij een zeer klassiek gezin vormen, wil ik graag dat mijn dochter weet dat dit gewoon een van de vele mogelijkheden is om een familie te zijn.

Samenwerken is ook een optie

Individualiteit is in onze maatschappij heel gewoon. We leven allemaal op ons eigen eilandje en proberen allemaal te streven naar meer welvaart. Dingen bereiken. Steeds een stukje hoger op de ladder. Dat vastgelegd traject begint al op school, waar we vooral gestimuleerd worden om het individueel zo goed mogelijk te doen en zoveel mogelijk punten te halen. Scoor jij beter of slechter dan de gemiddelde leerling? Wie is de eerste van de klas? Zelfs in de wereld van het spel draait het vaak om de beste zijn. Wie wordt de winnaar? Een superleuke ontdekking vind ik dan ook coöperatieve spelletjes zoals die van Haba. In plaats van mekaar te beconcurreren om te winnen, moet je samenwerken om een gezamenlijk doel te halen. Natuurlijk is helemaal zelf winnen ook leuk, en vind ik het ook belangrijk om te leren omgaan met verlies. Maar af en toe eens laten zien dat je ook samen veel kan bereiken, ja, dat lijkt me wel tof.

Ga jij bewust om met stereotypen en diversiteit thuis?

De Corolle pop heeft Ella gekregen van Speelgoed Kiki, zo’n toffe winkel zonder opdeling in meisjes/jongens :-).

Sofie

Hoi! Ik ben Sofie en schrijf hier met veel goesting over mijn groene lifestyle, eerlijk en bewust ouderschap en hoe het is om chronisch ziek te zijn. Vragen of opmerkingen? Laat hieronder iets van je horen, vind ik leuk!

3 Comments

  1. Ik merk dat de papa het lastiger vindt dan ik. Een zoon die diadeems draagt en een rokje wil.
    Ik maak er geen probleem van en zorg ervoor dat er vanalles in huis is om te experimenteren.

  2. Hanne Luyten brengt eind deze maand een prentenboek uit over een gezin met twee mama’s. Ik dacht dag de titel was: “Het huis met de gele deur.”.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.