Wie meevolgt in mijn Instagram Stories (nooit gedacht dat ik deze zin zou posten, ik vond dat vroeger maar stom, maar kijk!), die krijgt regelmatig een glimp te zien van ons leven zoals het is. Maar hier op de blog is een persoonlijke update alweer bijna een maand geleden. Ik stelde aan jullie de vraag of de weekoverzichten terug moesten komen. En bijna iedereen stemde op JA. Toch kan ik het zelf niet altijd opbrengen, en ik heb snel het gevoel dat ik maar een beetje aan het zeuren ben. Bij wijze van voorlopig compromis: een maandoverzicht! En als ik sneller iets te melden heb, dan zien jullie het wel ;-).
Ademruimte
Dankzij de opgeheven lockdown en de iets uitgebreide contactenlijst, kon ik de zorg voor Ella weer een klein beetje delen met mijn moeder. We hebben geen vaste oppasdag ofzo, maar af en toe komt oma even langs en speelt ze een uurtje met haar kleindochter. De poetshulp is ook terug opgestart, en dat betekent dat wij die vier uren in mijn ouderlijk huis doorbrengen. Als oma thuis is, dan is dat voor mij een fijne gelegenheid om de mentale last van continu aandacht geven aan een tweejarige, te delen :-). Oef, dat geeft weer wat meer ademruimte! Jense neemt Ella in het weekend ook af en toe mee op stap, en dan kan ik lekker ongestoord een uurtje of twee aan mijn blog werken. Yes!
Van veel spelen naar bankhangen en terug
Bekentenis: de dagen dat ik mij een geslaagde, goede moeder voel, zijn die waarop ik A) de energie heb om veel onverdeelde aandacht aan Ella te geven, en B) de dagen waarop het ons lukt om lekker veel te spelen en actief te zijn. Helaas zijn er ook regelmatig momenten waarop ik haar niet in gang lijk te krijgen. Ze wilt dan alleen maar op de zetel hangen met de tv aan, “borstje drinken” en vanaf dat ik een stap van haar weg doe, begint ze om mama te roepen. Hoewel ik het zou kunnen omarmen en zelf genieten van de rust, voel ik mij daar dus eigenlijk niet zo goed bij. Waarom heb ik het daar moeilijk mee? Omdat het niet hoort, om je kind de hele dag op de bank te parkeren? Omdat het niet gezond is, omdat ik vind dat ze moet bewegen? Omdat ik het toch lastig blijf hebben met zo veel schermtijd? Of omdat het zo’n contrast vormt met mijn eigen zin en drive om vooral actief te willen zijn en naar buiten te gaan (los van of ik daar fysiek toe in staat ben)?
Wij hebben zelf ook wel eens dagen dat we niet veel zin hebben om vanalles te ondernemen. Dus kinderen wellicht ook! Moet ik ze dan omarmen, die bankhangdagen, er zelf van profiteren om uit te rusten? Maar wat als ze de overhand gaan nemen omdat het een gewoonte wordt? Wij zijn niet alleen in het weekend samen thuis, maar elke dag… Ik blijf zoeken naar een balans en ben benieuwd of andere ouders die struggle ook herkennen! Laat het gerust weten in de comments.
Op een dag…
Over spelen gesproken: de laatste tijd maakt Ella weer enorme mentale sprongen (dat stopt precies niet). Ze praat soms in zinnen van zes, zeven woorden zoals “Wat heb jij een mooie trein gemaakt!”. Ze zingt tientallen Samsonliedjes mee en herkent ze aan de eerste noot. Haar spel wordt steeds fantasierijker. Wij moeten van haar dan plots doen alsof we aapjes zijn, of ze spreekt ons aan met “mama poes en papa poes” terwijl zij als een kleine kitten rondkruipt en miauwt. Ze speelt lange scenario’s na zoals naar de winkel gaan waarbij ze dan haar winkelzak telkens vergeet (geen idee waar ze dat vandaan heeft, haha) en als ze bang is voor het lawaai van een haan, pakt ze plots de haan denkbeeldig op haar handje en geeft hem door aan een van ons. Ze leest haar boekjes voor, en begint altijd met “op een dag”. En haar emoties zijn ook zeer fascinerend (en stiekem heel schattig). Ze kan zo enorm boos en verontwaardigd zijn en dan volgt er een hele uitleg in sneltreinvaart die we niet altijd begrijpen. Ik vind het echt zot, om te zien wat er allemaal in dat kleine hoofdje rondgaat.
Huishoudelijke klusjes
Tja, en verder gaat het leven eigenlijk zijn rustige gangetje, zonder al te veel uitjes hier. En nu de provincie Antwerpen het qua nieuwe Covid-19 besmettingen zo slecht doet, zal dat wel niet snel veranderen.
Tijdens Ella’s dutjes lees ik boeken, heel veel boeken. Netflix heeft eventjes afgedaan, ik heb mijn liefde voor lezen echt weer opnieuw gevonden. En waar ik mijn dreumes vroeger heel enthousiast mee kon laten helpen terwijl ik allerlei klusjes in het huishouden kon volbrengen, lukt dat nu voor geen meter meer. De boel blijft dus vaak de boel. Al heb ik wel genoten van een opruim- en afstofsessie (met hulp van dit vriendje) in mijn eentje afgelopen weekend. Telt dat ook als me-time?
Wij hebben ook een heel actief kind dat elke ochtend vraagt waar we vandaag naartoe gaan. En ook zij heeft dagen (vooral in het weekend) dat de dag begint met ‘Mag ik visie kijken?’
Ben ik daar fan van? Neen, maar stilaan heb ik voor mezelf toegegeven dat dat op zondag ook wel eens mag. En dan kan ik ondertussen lezen en ook van mijn luie zondag genieten.
Als je merkt dat het een gewoonte wordt, kan je toch nog altijd beslissen om even de stekker eruit te trekken en andere dingen te gaan doen? Misschien eens de behoefte van jezelf afwegen tegen de behoefte van je kind, zoals je als volwassenen ook zou doen. Als jij iets wilt ondernemen en zij wil bankhangen, misschien valt er wel een compromis te vinden?
Oh, en dat helpen in het huishouden komt volgens mij ook in fases. Amélie wil nu altijd helpen met koken. En ze eindigt uiteindelijk zittend op het aanrecht, terwijl ze een rauwe groente opknabbeld en over haar dag verteld. Het is waarschijnlijk net zoals met dankjewel zeggen 😉
Ik vind die voor- en na-foto’s ook altijd superbevredigend om te zien 😀