Als er iets is dat we in deze tijden van perfecte plaatjes kunnen gebruiken, is het een flinke portie zelfrelativering. We doen allemaal zo ons best, maar lopen ook stiekem de kantjes er wel eens vanaf. Niet alle momenten met kinderen zijn plezant of fotowaardig. En wat we proberen, mislukt gewoon af en toe grandioos. Tijd voor wat helende imperfectie.
Zitten we met muizen?
Echt, wáárom is karton zo lekker?


Post-zwangerschapsdementie
Tijd voor ontbijt. Waarom smaakt die thee nu zo slap? Mama is mooooeeee!

Pas op voor de tocht
Toch wel een stevig windje hè liefje? Zou ze het niet fris hebben? Wacht, we pakken een extra dekentje tegen de tocht.

Die verdomde kousenvoetjes
Ofwel zijn ze net te klein, ofwel zijn de benen nog veel te lang waardoor de voeten naar buiten floepen…


Leg jij de baby in het wasrek… ik bedoel, de box?
Tja, soms moet de was op de eerste de beste plek gedumpt worden. Het waren gelukkig wel propere luiertjes hoor!

Nog lachen? Klik hier voor deel 1 en deel 2 van mijn bloopers.
Hahaha, leuke post! En zo herkenbaar met die voetjes, hier is het ook zo!
En toch is het zo schattig, van die voetenpakjes 😊
Haha tof om te lezen dit! 😀 Zie voetenpakjes vind ik ook mega schattig. Ik heb er ook best veel gekocht maar ik weet ook dat die voetjes bijna nooit goed daar in zitten :p
Ja, maar ze zijn zoooo cute hé 😉
Hahaha, heerlijk! Leuke post zeg! Vind het mooi dat je het ook zo voor jezelf kunt relativeren. We zijn allemaal “ook maar” mens!
Oh ja, ik ben de queen van relativering denk ik 😉 Dat is ook wel nodig, om niet het gevoel te hebben dat je allemaal blunders maakt!