Als chronisch zieke mama is mijn leven allesbehalve spannend en glamoureus, maar er zijn wél gouden randjes. In deze reeks bied ik een kijkje op hoe de dingen gaan zoals ze gaan, zonder filters of verbloemingen. Ik zoek mijn weg, met vallen en opstaan. Een verslagje van de afgelopen weken!
Tekenbeet
Wie me volgt op Instagram zag het al passeren: op een paar dagen tijd hadden zowel mijn broer als mijn man een tekenbeet te pakken. Door mijn historie en de vreselijke gevolgen van mijn eigen tekenbeet, snap je wel dat ik daar niet goed van was. Het is een van mijn grootste angsten dat mijn geliefden hetzelfde zou moeten overkomen. Koelbloedig heb ik het rotbeest uit het been van mijn man verwijderd. De teek hebben we uiteindelijk niet opgestuurd om te laten testen. In de plaats daarvan is mijn man rechtstreeks getest via bloedonderzoek. Ik was er al bang voor: zijn test was positief. Hij heeft dus een antibioticakuur van twee weken gekregen van de huisarts. Zelf ben ik er nog niet helemaal gerust in, want ik weet dat een korte kuur soms niet voldoende is. Maar we hopen dat de medicijnen in dit geval hun werk hebben gedaan.
Dikke vette #momfail
Alsof die stomme teek nog niet erg genoeg was, blunderde ik naar mijn gevoel enorm als moeder. Mijn kleine meid hielp mij in de keuken, zoals wel vaker. Alleen, deze keer dacht ik niet helder na: ik liet haar helpen met ei in de pan gieten. De pan was al warmer dan ik dacht en voor ik het wist raakte ze de rand met haar armpje. Stom, stom, stom!!! Ik begrijp niet hoe dit is kunnen gebeuren, want ik ben normaal altijd supervoorzichtig.
Dankzij de ehbo-cursus die we met een vriendengroepje volgden, wist ik meteen wat te doen. Eerst water, de rest komt later! Dat mijn temperamentvolle meid die nu ook nog eens heel veel pijn had, zich niet zomaar zou laten verzorgen was snel duidelijk. Ik herinnerde mij dus meteen de woorden van de cursiste toen: desnoods kruip je samen met kleren en al in de douche. Dat deed ik dus, alleen nu dan in het bad. Ik riep mijn man die gelukkig nog steeds thuis werkt, hield mijn hysterische dochter in bedwang en zo goed en zo kwaad als het ging koelden we haar arm zeker twintig minuten met lauwwarm water. Daarna trokken we onze kleren uit, deden we Flamigel en een verbande om haar arm, en kroop ik met mijn uitgeputte meisje in bed – het was ook nog eens dutjestijd.
Mijn schoonzus, die verpleegkundige is, kwam later een kijkje nemen. (Bij brandwonden groter dan een 2 euro stuk is doktersadvies altijd aangewezen! Wij zaten net onder die grootte en hebben dus vertrouwd op het advies van mijn schoonzus). We hebben alles verder nauwkeurig verzorgd die week, en hadden het geluk dat de brandwonde goed en snel geneesde. Twee weken later kan ik mezelf nog steeds voor mijn kop slaan. Het is zo snel gebeurd!
Vakantie
Een paar dagen later stonden we aan de start van twee weken vakantie. We genoten van een midweek in de bossen van Kalmthout, en maakten daar twee wandelingen in de natuur. De heide bloeide prachtig paars! Niet alles is rozengeur en maneschijn, en ook op vakantie reizen mijn pijnklachten met me mee. Ook daar moest ik dus vaak binnenshuis blijven, gewoon omdat het niet anders kon. Chronisch ziek zijn, dat betekent op vakantie juist vaak meer klachten, omdat je daar vaak toch sneller over je grenzen gaat om nog wat leuks te doen. Of zo ervaar ik het toch!
Lees ook deze blogpost die ik ooit schreef over chronisch ziek op vakantie gaan.
Eerste date
Nog op de planning in onze vakantie: een onderonsje met zijn twee. Behalve een paar uur naar een trouwfeest van familie, zijn we sinds de geboorte van onze dochter nog nooit weggegaan met zijn tweetjes. Dat is dus al twee jaar en twee maanden lang! We hadden voor deze eerste date eigenlijk wel iets leuker in gedachten dan een tripje richting shoppingcenter, maar er was nu eenmaal een cadeaubon die dringend op moest. Niet zo romantisch daten dan maar! Het toppunt is dan ook nog dat we vooral in functie van onze kleine meid gewinkeld hebben, haha. We kochten een rugzakje voor als ze binnenkort voor het eerst naar school gaat.
We hadden wel de grootste lol toen we uit de auto stapten en zagen dat we allebei hetzelfde mondmasker op onze neus hadden. Twinning is winning, zullen we maar denken…
Naar zee
Zoals elk jaar stond er een daguitstap naar zee op de agenda. Mijn schoonouders waren er op vakantie en wij gingen op bezoek. Toen Ella de zee zag, begon ze net als vorig jaar heel hard te rennen. Ze ging onbevreesd de eerste golven in, maar daarna was ze toch een beetje bang. Geen probleem, want er was een heel leeg strand om te ontdekken.
En verder
Onze vakantie is bijna voorbij. We plannen nog wat klusjes in huis en verder niets bijzonders. Home sweet home, dat is ook wel eens gezellig.
Vreemd om te bedenken dat dit wellicht onze laatste vakantie in september was. Volgend jaar zitten we weer vast aan de schoolvakanties, boe!
We krijgen volgende week nog een Indian Summer en dan zit het er weer op. Heb jij een fijne zomer gehad?
