Waarom ik vanaf nu een fietshelm draag

Ze zeggen dat ge later wel zult begrijpen waarom uw ouders sommige dingen willen. Ze zeggen dat ge u later minder aantrekt van hoe “cool” ge eruitziet. “Later zult ge het wel zien, als ge zelf kinderen hebt!” Ik hoor dat zinnetje nog nagalmen in mijn hoofd. Wel, ze hebben gelijk. Vandaag schrijf ik een artikel over waarom ik vanaf nu een fietshelm draag. Ook al zal dat nooit echt mooi zijn, zo’n helm. Ook al komt mijn haar er zo plat als een vijg van onder, achteraf. Toch zet ik hem nu altijd op mijn hoofd, zelfs voor een ritje van tweehonderd meter. Is dit nu later?

Waarom was een fietshelm niet cool?

Toen ik jong was, droeg niemand een fietshelm. Van fluohesjes hadden we nog nooit gehoord. Als je je met zulke dingen durfde te vertonen, was je ronduit belachelijk, een seut. Dat scholen vandaag zoveel aandacht geven aan verkeersveiligheid, beschermend materiaal soms zelfs verplichten, en dat kinderen dat ook echt dragen, is echt een topevolutie. Volgens mij vinden de kinderen van vandaag een fietshelm heel normaal.

Hoe het met deze generatie tieners zit, dat weet ik eigenlijk niet. Ik vermoed dat velen het op die leeftijd toch weer not cool gaan vinden (het woord cool is volgens mij ook al lang niet meer cool, dat terzijde). En tja, de volwassenen van vandaag, dat zijn de kinderen van vroeger, dus die vinden een fietshelm nog steeds niet tof. Ze dragen hem zelf niet, maar zetten hun kinderen er wel een op. Want het is toch levensgevaarlijk hé, dat verkeer van ons.

Monkey see, monkey do

Wacht efkes. Dus we zetten onze kinderen een helm op, steken ze in zulke felgekleurde jasjes dat onze ogen er pijn van doen. Maar voor onszelf vinden we het niet nodig. Want dan ligt ons haar achteraf niet meer goed. En is dat niet wat overdreven, zo’n helm voor korte ritjes? Bijna niemand doet het, dan ga ik niet de rare uithangen, hoor ik mezelf nog denken.

Niet logisch. Ik geloof heel sterk in voorleven. Kinderen leren het allermeest van wat wij hen voordoen, dat merk ik elke dag. En als wij niet het voorbeeld geven dat een fietshelm dragen heel normaal is, dan gaan zij dat ding op een dag ook niet meer op hun hoofd zetten. Overal zie ik fietsende gezinnen waarbij de kinderen beschermd zijn, maar hun ouders niet. Ergens geven we hen nu de boodschap dat helmen alleen voor kleine kinderen zijn.

Insert #teamhelm

Ik had mezelf na ons eerste fietstochtje dus voorgenomen om toch maar eens een helm te kopen. En ik zeurde de oren van mijn man zijn kop, want hij fietste elke dag heen en terug naar het werk, soms ook in het donker. Een fluovestje droeg hij wel, maar een helm… nope. Toch bleven we onze aankoop maar uitstellen. Intussen waren wij ook zo’n gezin geworden waarbij alleen het kind een helm op kreeg.

En toen was daar opeens Hanne Luyten met #teamhelm. Deze goudeerlijke moeder begon ik te volgen op Instagram van zodra ik haar boek #nietaankindengezinverklappen had gelezen. Op een dag deelde ze dat ze serieus gevallen was met de fiets, net op een moment dat ze haar helm (ja, Hanne was voorbeeldiger dan ikzelf op dat vlak) niet op had. En plots, door die persoonlijke ervaring waarbij het heel hard mis had kunnen lopen, ontstond er een fietshelmrevolutie in de Instagram community van moederkes. Er was een hashtag, en #teamhelm begon massaal foto’s te delen van gloednieuwe, nog blinkende fietshelmen. De Decathlon en de AS Adventure werden letterlijk leeggekocht. Stom eigenlijk dat we ons eerder door Instagram laten beïnvloeden dan door harde cijfers en argumenten, maar ja, we zijn nu eenmaal groepsdieren.