Blijkbaar is het deze week borstvoedingsweek! Huh, opnieuw? Niet zo lang geleden gaf ik op Instagram met deze foto al aandacht aan de internationale week van de borstvoeding, dus ik ben verrast dat er nu weer eentje is. Blijkbaar is er een groep die niet kiest voor de week van 1-7 augustus, en de timing van 1-7 oktober beter vindt. (Is dit typisch België? Ik vind de eerste data terug op een Vlaamse overheidswebsite, en de tweede op eentje van de Federale Overheid). Tja, ik haal dus even de gedachten die ik vorige keer na afloop noteerde even van onder het stof, aangevuld met een extra inzicht van dit moment.
Voor iedereen een hashtag?
Het is me wat, die #borstvoedingsweek. Ik zie prachtige foto’s op social media voorbij komen en veel mooie, maar toch ook giftige commentaren verschijnen. Ik zie overal verantwoording, waarom we deze foto’s tonen en waarom deze week óók voor kunstvoeding is of waarom er voor kunstvoeding géén week is.
Ik zou hier een lijstje kunnen maken met terugkerende opmerkingen die ik op twee jaar tijd gehoord heb, en die allemaal neerkomen op “Wordt het geen tijd om te stoppen/minderen/aanpassen van die borstvoeding?”. Nog nooit, echt nog niet één keer, heb ik gehoord: “Wat fijn voor je dochter, wat pak je het goed aan, wat knap dat je dit doet, mooi dat je het volhoudt”. Zulke schouderklopjes heb ik niet per se nodig als motivatie, maar zouden me wel het gevoel geven dat het óók prima is op mijn manier. Dat ik mijn kind niet kapot verwen. Dat we geen abnormale geitenwollensokken zijn, maar gewoon iets natuurlijks doen. Ook als dat langer duurt dan de drie tot zes maanden die standaard zijn in onze maatschappij.
Toen mijn dochter een kleine baby was, voelde ik mij er comfortabel bij om haar te voeden wanneer ze het nodig had. Overal en altijd. Nu ik een peuter aan de borst heb, die kan stappen en praten en zelf haar hand in mijn blouse kan steken als ze wil, is er iets veranderd, voel ik. Terwijl het ook op deze leeftijd heel normaal is om aan de borst te drinken. Of troost of slaap te zoeken. Of verbieden andere ouders de fopspeen al na drie tot zes maanden?
Het feit dat er oordelen zijn, dat moeders en kinderen stoppen met borstvoeding, niet omdat ze dat zelf willen, maar omdat het “niet meer hoort”, dat is niet tof. En zolang wij “lang”voedende moeders zich op een gegeven moment beginnen te verstoppen uit schrik voor commentaar of omdat andere mensen zich storen aan blote borsten en grotere kinderen daaraan, zal langer voeden altijd iets raars en not done blijven. Ik las ergens zelfs het woord obsceen. Ik bedoel, komaan. Zulke opmerkingen maken het duidelijk: het is helaas nodig om de borst vaker te laten zien als meer dan een seksueel object. Zonder daarom andere keuzes, bewust of noodgedwongen, te veroordelen. Want dat idyllische plaatjes van kinderen aan de borst ook écht voor een steek in iemands hart kunnen zorgen, dat is zo.
Hebben we dan toch zo’n internationale #weekvandeborstvoeding nodig? Of eerder een week van #momsunited of #parentsunited of zelfs #peopleunited, en eentje tegen #momshaming? Want blijkbaar, als ik de reacties op een hashtag voor borstvoeding bekijk, hebben heel veel mensen het gevoel zich te moeten verdedigen om welke keuze dan ook. Ik ook hoor. Het voelt alsof ik mezelf moet verantwoorden, en tegelijk een disclaimer of tien moet toevoegen voor iedereen die zich potentieel aangesproken voelt. Als we altijd moeten zorgen dat niemand zich aangevallen of tekortgedaan voelt, moeten we dan niet wat extra aandacht geven aan ondersteuning en verbinding in het algemeen?
Misschien hebben we een week nodig om elkaar eraan te herinneren dat we allemaal doen wat ons op een gegeven moment het beste lijkt. Ik wil me niet schamen als ik mijn baby of peuter of kleuter in het openbaar laat drinken aan mijn borst, net zomin als dat ik me zou moeten schamen als ik een flesje zou opdiepen uit mijn handtas. Ik wil dat het oké is om mijn kind zich in slaap te laten drinken in ons familiebed, en dat het ook oké zou zijn om haar alleen in een eigen bedje in slaap te laten vallen, als dat voor ons zou werken.
Laat het gewoon oké zijn om je eigen moedergevoel te volgen, op elk moment, en laten we alle aspecten van het ouderschap in alle eerlijkheid tonen, zodat we allemaal zien dat er honderd-en-een manieren zijn om uiteindelijk te doen wat we allemaal doen: ons kind graag zien en er het beste voor willen.
Maak van social media een positief medium
Intussen liet mijn mama toevallig via een kaartje weten hoe goed het is dat ik mijn eigen gevoel durf volgen én wees iemand me er op dat ik via social media wel al positieve reacties kreeg over ons borstvoedingstraject. Dat is zo! Social media – en bijbehorende hashtags – kunnen een bron van ergernis en galspuierij zijn, maar ik heb het tot nu toe vooral ervaren als een middel om gemakkelijk gelijkgezinden te vinden uit alle hoeken van het land en daarbuiten. Door de eerlijke en herkenbare verhalen van andere mama’s die het net zoals mij doen, durf ik onze eigen weg ook verderzetten. Precies zoals we bezig zijn.
Mijn advies? Probeer om van social media een positief en verbindend medium te maken dat jou kan ondersteunen en motiveren in je keuzes. Kijk eens kritisch naar wat je ziet als je voor de zoveelste keer een app opent. Krijg je negatieve gedachten of gevoelens van wat iemand neerpent? Maakt iets je onzeker of zorgen te perfecte beelden ervoor dat je jezelf minderwaardig voelt? Voel je je aangevallen, heb je de neiging om in de verdediging te schieten? Ontvolg of mute de accounts in kwestie. Stop met het lezen van reacties onder krantenartikels op Facebook. Volg personen met raakvlakken, mensen die anderen in hun waarde laten, die je aanmoedigen en een lach op je gezicht toveren. Laat je inspireren en sta open voor verschillende meningen, maar dan #united en met respect. You do you!
Nog lezen over borstvoeding:
- Twee jaar geleden schreef ik ook al over borstvoeding met een hashtag, ook voor diezelfde borstvoedingsweek. Ik was dat artikel eigenlijk een beetje vergeten. Grappig om te zien dat ik nog altijd dezelfde mening heb intussen.
- En vorig jaar, na de heisa over een vrouw die borstvoeding gaf in een zwembad, schreef ik over de controverses tussen moeders.
- Mijn kind valt niet te foppen, nog steeds niet.
Daarom lees ik je blog zo graag!
Wat een lieve reactie, bedankt!
Weinig giftigheid gemerkt – ik heb borstgevoed/geborstvoed/??? tot ongeveer een jaar en toen hield de jongste het vanzelf voor bekeken. Ben er nooit stiekem over geweest, maar ben het ook niet gaan rondbazuinen… leek me niet nodig, ik vertel ook niet mijn hele omgeving wat ik die middag gegeten heb. (hoewel… op instagram zou je gaan denken dat dat vanzelfsprekend is 😀 ) Misschien heb ik een olifantenvel, maar ik merk het gewoon ook stomweg niet. Blijkbaar omring ik me met mensen die er geen punt van maken – als in: tof voor je, vind je het nog altijd fijn? Ook op social media trouwens – bij de mensen die ik volg zie ik als vanzelf veel van mijn eigen ideeën terugkomen. Niet altijd en niet allemaal – en bij krantenartikels moet een mens maar gewoon niét naar de commentaren kijken, want dat is vuilspuiterij alom.
Ik denk ook dat het te maken heeft welke plek social media heeft in je leven, en welke rol je daar opneemt. Mijn anonieme account dient vooral om mensen te volgen die ik interessant vind, en mijn persoonlijke, dat zijn enkel vrienden en familie. Dan is de kans dat je op controverse stuit klein natuurlijk. Als je aanwezigheid op die kanalen veel sterker is (of het nu als hobby of beroepsmatig of een combinatie is), dan maakt het denk ik veel meer uit en komt het misschien ook harder binnen: je bent zichtbaarder, zowel voor gelijkgezinden als voor mensen die er anders over denken.
Ik heb een collega die vertelde over de vuile blikken die ze kreeg van andere collega’s toen ze langer dan gemiddeld bleek te voeden. Ofwel zijn de tijden hard veranderd, ofwel zie ik die gewoon niet, maar ik was de eerste die een kolfkamertje vroeg (en kréég) op school. Wanneer iemand mij ernaar vroeg, heb ik er vrolijk over verteld, en ik weet dat er toch veel collega’s na mij gebruik van hebben gemaakt. Misschien stond ik er ‘complexlozer’ in dan die collega en voelde me daarom minder ‘aangevallen’ (ongelukkige woordkeuze, want ik wil absoluut niet beweren dat het aan haar ervaring ligt)? In elk geval nooit een negatieve ervaring gehad en vind het altijd zo spijtig om te lezen bij anderen.
Alleen maar super toch, dat je zo’n positieve ervaring had! Ik heb zelf ook nog niet te maken gehad met echt kwetsende commentaar, eerder subtiele opmerkingen die maken dat je je niet echt gesteund voelt of waaruit je voelt dat de andere het zijne ervan denkt maar niks zegt om de vrede te bewaren ;-).
Ik vind het echt knap van je hoor, want ik hield het na drie maanden voor bekeken, ook al was het zo goed voor mijn kind. Maar ik vond het zo belastend…ik was doodop ervan. Daarom…ik bewonder je, want je geeft je kind zó veel goeds mee!
Dankjewel! Maar weet je, als je als mama voelt dat het niet gaat, dan is het ook goed doen voor je kindje dat je ermee stopt hé, want die heeft er niks aan als mama doodop geraakt. We doen allemaal maar wat werkt voor ons en ons gezin denk ik 🙂