Na mijn eerste artikel over onze eerste ervaringen met de school bij onze peuter, kreeg ik veel reacties van moeders die net als ik bezorgd zijn over een schoolstart in coronatijden. We kunnen plots onze kleintjes niet meer begeleiden op de speelplaats of in de klas. Het afscheid ziet er nu helemaal anders uit, harder en korter, lijkt het wel. Niet makkelijk voor een mamahart, zeker als je weet dat je kleintje gevoelig is voor nieuwe situaties en wat wentijd nodig heeft. Om jullie een hart onder de riem te steken, deel ik een update. Hoe is het bij ons gelopen na die eerste week?
Week 2
Na de woelige start vorige week was het weekend pittig. Ella zat met veel spanning, deed ineens heel dwars, en elke aanleiding was goed om keihard nee te zeggen. Ik heb dit geïnterpreteerd als de nood aan liefdevolle grenzen en ontlading. Zo goed als het gaat hebben we haar spanning er laten zijn. Zondagavond verliep het slapen gaan niet van een leien dakje. Dat hebben we wel vaker de laatste weken.
Maar op maandag werkte ze toch verbazend goed mee. Ik was dan ook eerder verrast dat de juf bij het ophalen meedeelde dat ze het toch wat lastig had gehad, naar het einde van de dag toe. Wellicht veroorzaakt door de aanpassing na het weekend. Voor zulke kleine kindjes is het echt niet makkelijk om te snappen waarom je elke dag naar school gaat, dan weer twee dagen niet en dan weer wel. Ondanks het zelfgemaakte weekplannertje dat aan onze keukendeur hangt, is het nog niet helemaal duidelijk. Dat komt nog wel, neem ik aan, eens we in dit vaste ritme blijven.
De rest van de week verloopt eigenlijk best vlot. Het aankleden en klaarmaken ’s ochtends gaat de ene dag supergoed, en de keer daarop moet ik weer heel creatief zijn om op tijd de deur uit te geraken zonder al te veel drama en dwang. Mijn meisje is stilletjes onderweg, maar stapt elke dag zelf de poort binnen. Zolang ze eerst even een handje aan de – nu bekende – juf aan de poort mag geven, doet ze het keigoed. De juf geeft haar een klein zetje en vervolgens stapt ze zelf de speelplaats over naar de klasjuf. Een heel verschil met vorige week. Toch vraag ik me af of ze het doet omdat ze het zelf wilt, of omdat ze denkt dat ze geen keuze heeft.
Bij het ophalen krijg ik net zoals vorige week telkens een verdrietig gezichtje te zien. Niet dat het niet leuk was op school: als ze mij ziet komt gewoon de ontlading. Dat mag, dat is helemaal oké. Onderweg naar huis kruipt ze in de buggy en eet ze haar boterhammetjes verder op. We kijken nog wat treinen, waaien naar de ganzen, het gaat allemaal best gemoedelijk. Eens thuis valt ze lekker bij mij in slaap en daarna is ze gewoon haar vrolijke zelf.
Op donderdag en vrijdag krijg ik geen huilend, maar een redelijk blij kind terug aan de poort. Weer een verandering! In de loop van de week vraagt ze twee keer of ze morgen terug naar school mag. En tijdens ons spel is school nog steeds hét favoriete thema.
Week 3
De derde schoolweek verloopt gelijkaardig. Op dinsdag hebben we een oudercontact. De juf vertelt dat ze qua vaardigheden en taal al helemaal mee is met de checklist voor het einde van het jaar. Daar maakte ik me ook echt geen zorgen om. Veel belangrijker vind ik haar gevoel, hoe gedraagt ze zich in de klas? De juf ziet al een verschil met de eerste week, al blijft onze kleine meid in groep eerder wat teruggetrokken. Ze zal niet spontaan het woord nemen in de kring, zingt niet mee met de liedjes en zoekt hoekjes alleen op, weg van de andere kindjes.
Een heel verschil met thuis dus, en dat bevestigt wel wat wij zien: ze is nog niet helemaal ontspannen rond het concept school. Het ligt ook wel in haar karakter, denk ik, om in groep niet haantje de voorste te zijn. Dat zijn wij als ouders ook helemaal niet, dus heeft ze dat van geen vreemden. We besluiten wel om voorlopig nog steeds met halve dagen te werken, zeker tot wij voelen dat ze helemaal oké is.
De nachten
Want waar we het meest aan merken dat Ella het toch nog lastig vindt? Dat zijn de nachten. Het slapen gaan gaat moeilijk. Ze werkt niet mee bij het avondritueel, stelt alles enorm uit. Soms klinkt er dan een klein stemmetje: “School is toe hé”. Dan weten we weer dat deze grote verandering nog steeds in haar hoofdje maalt. Als het licht uit gaat, dan wil ze na twee minuten al opstaan. ’s Ochtends is Ella ook echt enorm vroeg wakker. We zijn meestal op tussen half zes en half zeven. En alle vooruitgang die ik al had geboekt met onze onderbroken nachten dankzij de cursus van Happybabycoach, die is weer helemaal verdwenen. We zijn ontelbare keren wakker, mijn meisje vastgezogen aan mijn lijf. Ook overdag hangt ze nog meer aan mama dan normaal, trouwens. Dat zijn voor ons signalen dat we haar lang genoeg de tijd moeten geven om echt op haar gemak te geraken in de klas. En tot dan zijn die halve dagen school meer dan genoeg.
Is de school een goede stap geweest?
Het feit dat ze af en toe vraagt om terug te mogen, of dat ze vorige vrijdag een teleurgestelde “Oooh” liet horen als ik zei dat de school de volgende dag toe zou zijn, zegt mij dat het toch niet allemaal vergeefs is. Ze is ook enorm trots op de tekeningen die ze naar huis meeneemt. Is de school naast toch nog een spanningsbron tegelijk dus ook een verrijking? Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar ik denk en hoop van wel. Ella eet veel meer (van school krijg je natuurlijk ook gewoon meer honger), ze gaat vlotter naar het toilet, en ze vraagt uit zichzelf bijna nooit meer naar een schermpje. Hiervoor moest ik haar echt in gang sleuren om aan het spelen te gaan, en nu speelt ze als vanzelf. Nog niet alleen, dat dan weer niet ;-).
Hoe gaat het nu met mij?
Deze mama zit dus nog steeds elke middag op haar knieën te spelen van hondje of kokeneten of schooltje. Ik kan je vertellen dat mijn dagen er eigenlijk niet makkelijker op zijn geworden: veel minder slaap, gedoe met bedtijd en om mijn kind op tijd klaar te krijgen ’s ochtends, elke dag vier keer te voet door weer en wind. Vaak moet ik ook nog koken, omdat Jense niet op tijd klaar is met werken, bij dit nieuwe ritme. En nu ik soms alleen thuis ben, zie ik overal huishoudelijke klusjes om me heen. Soms laat ik die liggen, soms ook niet.
Aan de andere kant heb ik nu elke dag drie uur voor mezelf. In stilte of met muziek, met een boek, rustend bij een serie of al werkend: ik kies het helemaal zelf. En dat is ook wel iets waard ;-).
