Maandagmorgen 09:00, en ik zit achter mijn laptop. Dat wil zeggen dat mijn kleine grote meid aan een nieuwe stap in haar twee en een halfjarige leventje is begonnen. Een schoolstart in Coronatijden bleek voor ons een ware uitdaging. Hoe we ons hebben voorbereid en hoe de eerste week verliep, vertel ik in deze blogpost.
Voorbereiding
Het concept school
Een paar maanden geleden zijn we begonnen met het regelmatig vermelden van het concept school. Als we op straat kinderen zagen met een boekentas, dan vertelde ik dat die naar school gingen. Af en toe wandelden we langs de schoolpoort met de mededeling dat dit Ella’s schooltje zou worden. We kochten ook twee boekjes om voor te lezen: van Anna in de klas en Jules gaat naar school. Ik koos specifiek voor die twee omdat heel veel kleuterscholen met de figuren Anna en Jules werken in de vorm van klaspoppen.
Schoolstart en coronamaatregelen
Normaal gezien zouden we enkele weken voor de eerste schooldag langsgaan op de peuterkijkdag. Samen met mama en/of papa kunnen de instappers dan al eens kennismaken met de juf. Ze ontdekken hoe hun klasje eruit ziet en mogen al wat spelen. Ouders kunnen nog concrete vragen stellen over de klaswerking. Toen we bericht kregen dat de peuterkijkdag was afgelast door de coronamaatregelen, zakte de moed me even in de schoenen. Juist voor onze meid, die nood heeft aan langzaam en veilig samen met ons wennen aan nieuwe plaatsen en personen, was die eerste kennismaking zo belangrijk. Bovendien kregen we te horen dat de peuters niet in of aan de klas gebracht mochten worden. Als ouder mogen we nu, in coronatijden, de speelplaats niet betreden. Ook van nieuwe kindjes wordt verwacht dat ze zelfstandig de schoolpoort binnenstappen en naar hun klasjuf gaan die verderop wacht.
Kennismaken met juf en klas
Oei, dat zag ik niet goedkomen, eerlijk gezegd. Maar goed, het is wat het is, en we besloten om Ella zo goed mogelijk voor te bereiden. Gelukkig kregen we een filmpje doorgestuurd waarin de juf een virtuele rondleiding geeft in de klas. Dat filmpje prikkelde Ella’s nieuwsgierigheid zodanig dat we het wel honderd keer bekeken hebben (of zo leek het toch ;-)). We integreerden de juf ook in onze spelletjes. Ik heb tijdens die rollenspelen altijd enorm benadrukt dat mama haar afzet aan de poort, en dat ze haar na school weer komt ophalen. Ik vond het belangrijk om dat echt in haar hoofdje te prenten. Dankzij de video en onze speltijd zag ik Ella’s goesting in school groeien. Ik vertelde haar dat ze nog een beetje moest groeien en dan naar school mocht. En dat liet zij op haar beurt weten aan iedereen die het wilde horen. Met kerst kreeg ze een boekentasje cadeau van ons, en daar was ze meteen heel trots op.
Ik was blij te horen dat er in plaats van de peuterkijkdag een videochat met de juf gepland stond. Iets is beter dan niets, toch? We hadden er evenwel niet heel veel van verwacht, want meestal is Ella ook bij videobellen eerder op haar hoede als ze mensen niet kent. Maar wow, ze zag haar juf en was meteen mee. Ze probeerde zich zelfs voor mij in beeld te plaatsen en zei “Mama, nu wil ik met de juf praten!”. Dat was echt een keigoed teken.
Aftelkalender
Voor een tweejarige is tijd een heel vaag begrip. Nog even groeien was voor haar voldoende om te weten dat de school eraan kwam, maar concreet zei het natuurlijk niets. Een week voor de schoolstart maakte ik een aftelkalender. We hadden net een enveloppe in de brievenbus gekregen met allerlei info en het kentekentje dat aan Ella was toegewezen. Daar was ze heel enthousiast over. Ik heb dus zeven lege vakjes getekend en in het laatste vakje plakte ik haar kenteken. Elke dag mocht ze een vakje inkleuren. Soms deed ze dat enthousiast, soms werd het haar te spannend en vroeg ze of mama een vakje wilde afstrepen. De kalender hielp haar om te zien wanneer de school echt zou beginnen. De dag voor de schoolstart deelde ik haar nog eens extra mee dat ze nu genoeg gegroeid was en morgen naar school mocht. Dat werd onthaald op enthousiasme.
Onze eerste week
De theorie was leuk, en ze had er zin in, maar hoe zou het zijn op het moment suprême? Een verslag:
Maandag
De allereerste schooldag van onze meid begon vlot. We hadden het slaapritme de vorige weken wat verlegd en ze werd nog voor de wekker wakker. Toen ik vertelde dat ze vandaag naar school mocht, was ze door het dolle heen. Klaarmaken en vertrekken was daarom geen enkel probleem. Het meest lastige was om niet veel te vroeg te zijn, want voor deze eerste keer mochten de instappertjes op afspraak bij de klasjuf zelf afgezet worden (aan de poort weliswaar). Fier als een gieter droeg Ella haar boekentasje op haar rug. Aan de poort zag ik een kleine aarzeling in haar ogen, want het was natuurlijk wel spannend. Toen ik vertelde aan de juf dat we onderweg sneeuw zagen, pikte die daar meteen op in en zo waren ze supergoed vertrokken. Ella begon meteen mee te babbelen en dat is voor haar een klein wonder. Hand in hand met de juf zag ik mijn meisje naar binnen lopen en ik was zo, zo enorm opgelucht. Natuurlijk was ik ook ontroerd, want een schoolstart is altijd een moment van loslaten. Maar dit, dit was een droom. Bij het ophalen vertelde juf dat Ella het toch wat moeilijk had gehad, al ging het tegen de middag al wat beter.
Dinsdag
Ook op dag twee verliep het klaarmaken best goed. Nijntje mocht weer mee in de boekentas en met een speelse wandeling (ze moest het lichtje van een zaklamp vangen met haar voetjes) kwam de schoolpoort in zicht. Ik had haar voorbereid op het feit dat er nu heel veel mama’s en papa’s en andere kinderen zouden zijn, en dat ze nu zelf naar haar juf zou moeten stappen. Waar we geen rekening mee hadden gehouden, was het feit dat de poort in deze coronatijden echt maar tien minuten open gaat en dat het dan lopende bandwerk werd. Eerst stonden we nog vijf minuten te wachten voor een gesloten poort, maar wel al met al dat volk om ons heen. Daardoor was Ella al niet meer op haar gemak. Toen ze binnen mochten, moesten er heel veel kindjes huilen. Combineer dat met het feit dat de juf erg ver weg stond, en dat de kleintjes zeker 100 meter speelplaats moesten overbruggen in het donker: allemaal heel overweldigend. En toch, ons meisje vertrok, zo dapper. Met haar rugzakje op de rug zette ze een paar aarzelende stapjes naar binnen. Ze draaide zich nog even om en waaide stilletjes “Dag mama”. Nog een paar stapjes. En toen kwam er een onbekende juf op haar afgestapt. Ze probeerde haar hand te nemen om haar verder te begeleiden, maar Ella sloeg compleet in paniek. Ze rende terug naar ons en het was om zeep. Zo zo jammer… Ik praatte nog tien minuten op haar in, probeerde haar gevoelens te erkennen maar niets hielp. En toen ging de bel. De juffen aan de poort maakten duidelijk dat ze nu mee moest. En ik liet me wat overrompelen. Ik liet mijn huilende, bange peuter uit mijn armen nemen en ze werd krijsend meegenomen. Slechtste moment van mijn leven, denk ik.
Woensdag
Ondanks dat het verder wel een leuke dag leek geweest te zijn, zo vertelde juf bij het ophalen, begon Ella dinsdagavond te zeggen dat ze niet naar school wilde. Ze zei dat ze bang was, van de andere juffen. En ook woensdagochtend bleef ze herhalen dat ze niet wilde gaan. Nadat ik al mijn creativiteit in de strijd had gegooid, wandelde ze toch vlot mee. Maar eens de schoolpoort in zicht kwam, panikeerde ze weer. Zo erg dat ze van me wegrende, richting huis. Ik onderschepte haar en voor ik het wist was het eruit: je hoeft niet mee schat, we zullen morgen nog eens proberen. Ik had mijn gevoel op dat moment gevolgd, dat ik haar niet nog eens krijsend uit mijn armen wilde laten trekken, en toch knaagde het de hele dag. Haar thuishouden voelde òok niet goed, omdat ze wel plezier had in de klas, maar het enige obstakel de poort leek te zijn.
Donderdag
Na een gesprekje met de juf besloten we in te zetten op het leren kennen van de juf aan de poort. Als die ook Ella’s vertrouwen zou winnen, dan was het probleem opgelost. Maar daarvoor moesten we de stap naar school terug zien te zetten. Donderdagochtend was een verschrikkelijke rampzalige ochtend. Niets kon mijn kleine meid overtuigen om naar school te gaan, en er kwamen enorme emoties naar buiten. Ze huilde en krijste van bij het opstaan tot we onderweg waren naar de school. Het brak mijn hart, maar ik heb haar uiteindelijk zonder jas of schoenen mee naar buiten genomen. Eens we vertrokken waren kalmeerde ze een heel klein beetje, en kon ik met haar praten. Ik vertelde opnieuw dat het vandaag terug schooltijd was, erkende haar angst, moedigde haar aan om haar traantjes eruit te laten, vertelde dat ik het ook spannend vond, en overliep wat we zo dadelijk aan de poort gingen doen. Ik voelde me de slechtste moeder die er rondloopt, door haar zo te dwingen. En toch had ik blijkbaar ergens de klik gemaakt in mijn hoofd. Doordat we beiden voorbereid waren, hoefde ze niet krijsend te worden overgenomen, en stak ze aan de poort zelf haar handjes uit naar de juf.
Vrijdag
De dag op school was gelukkig leuk genoeg geweest, zodat ze op vrijdag opnieuw wilde gaan. De juf aan de poort had met haar een tekening gemaakt in de klas, en daardoor was zij nu ook een vertrouwenspersoon geworden. En kijk, toen ik vroeg of ze met die juf mee wilde zei ze ja. Ella liep vlotjes mee naar binnen, met een klein hartje, maar zonder hartverscheurende taferelen. Voor het eerst deze week konden mijn man en ik een ochtendje ontspannen doorbrengen in plaats van met een miljoen twijfels.
En nu?
Deden we er goed aan, om onze dochter die ene dag ondanks alle weerstand toch naar school te brengen? Doen we er goed aan om haar te laten gaan, ondanks de spanning die ik ook zie naast haar enthousiaste momenten en de leuke foto’s die we krijgen? Het slapen gaan verloopt onrustiger, en de school maalt in haar hoofd ’s nachts. Het blijft dus soms een vraagteken voor ons, zoals dat met alle eerste keren gaat. We maken ruimte voor ontlading met onze liefdevolle nabijheid en voor heel veel verbindend spel. Want wat ik nog steeds wél zeker weet, is dat tranen, angst en verdriet er mogen zijn, ook aan de schoolpoort. En een kind is niet minder flink als het zijn emoties toont.
Ondanks de spanning die ze voelt, ging Ella deze ochtend weer vlot mee, met een stil, klein hartje, maar ze wilde wel graag zelf naar binnen stappen aan het handje van “de juf van de tekening”. En we zagen haar na enkele meters een halve speelplaats zelf oversteken, helemaal op haar eigen kracht. Mijn moedige meid. Ik hoop dat ze op school de uitdagingen krijgt die ik haar met mijn brakke lijf niet kan bieden. Elke middag kom ik haar ophalen, dat weet ze. En dat ik haar daarna overspoel met al mijn liefde, en nu nog een beetje extra, dat voelt ze.
Klik hier voor deel twee van Ella’s schoolstart in coronatijden.
En hier voor een update van het eerste schooljaar in de instapklas.
Ik denk dat het echt niet erg is dat je één ochtend eens hebt ‘verplicht’. In ons leven zijn er nu eenmaal dingen waar we tegenop zien door een negatieve ervaring die uiteindelijk heel goed meevallen. Het is ook een levensles die ze geleerd heeft met alle liefde van mama bij de hand. Als ze zoiets als volwassene ooit moet doen, herinnert ze zich waarschijnlijk de liefde en de ruimte voor haar emoties.
Haar spanning is ook niet persé slecht want ze laat het er thuis wel uit. Dat is belangrijk.
Geloof me maar, de eerste weken op een nieuw werk zijn ook spannend. Maar ik wist niet hoe ik met die spanning moest omgaan. Ik denk dat jij je dochter dat nu wel leert.
En de grootste les is niet dat alles leuk moet zijn. Of dat je negatieve emoties uit de weg moet gaan. Wel dat ook deze emoties bestaansrecht hebben. Dat er een goede copingstrategie voor is. En dat het leven nu eenmaal uit ups and downs bestaat.
Ge doet dat goed hoor, mama !!
Dankjewel voor deze mooie reactie en ja, je hebt wellicht gelijk!
Helemaal eens met wat Saar hierboven heeft geschreven. Ik kan het niet beter verwoorden.
Dankjewel!