Lockdown gedichtje van een chronisch zieke

Mijn wereld die al zo klein was (en in vergelijking met sommige andere lotgenoten al best groot intussen), werd door de coronamaatregelen nog veel kleiner. Hoewel ik er eerst niet zo veel last van had, als getrainde isolatie-expert, snak ook ik al lang terug naar “normaal”. Ik zie veel mensen strugglen. Wie hiervoor gezond was, ging de afgelopen maanden een soort rouwproces door dat ik als chronisch zieke al zeer goed ken: het niet voluit, vrijuit kunnen leven. Eenzaamheid voelen. Niet spontaan kunnen zijn, doen waar je zin in hebt. Wat mij betreft heeft iedereen, ziek of gezond, alleen of omringd, met werk of in financiële problemen, het recht om heel deze situatie echt moeilijk te vinden. Ik zou iedereen die het zwaar heeft, willen zeggen: hou vol. Zo goed als het gaat. Het is oké als je niet oké bent. Je hoeft je niet sterker te houden dan je je voelt. En weet: het gaat voorbij.

En aan mijn chronisch zieke lotgenoten: ik zie jullie. Ik voel het ook, dat knagende stemmetje af en toe. Dat zegt: tja, dit maken wij al jaren mee. En geen haan die er toen naar kraaide. Ik pende enkele woorden neer die je misschien wel herkenbaar vindt. Dat past wel, in de week van de poëzie.

Niemand die weet 
Hoe lang dit gaat duren 
De wanhoop van een bestaan 
Tussen dezelfde vier muren 

Heel eventjes kennen we dezelfde zorgen 
Voor mij zijn ze deel van gisteren en morgen 

Mijn lichaam in lockdown 
Mijn lijf zonder leven 
Voor mij is er zo veel 
hetzelfde gebleven

Ooit komt er een dag
Dat alles weer mag 
Wanneer alles voorbij is 
Weet jij weer wat vrij is 

Liefs,

Sofie

Ps: wil je deze tekst graag delen? Gebruik dan de link, en verwijs mensen door naar deze pagina. De tekst kopiëren naar social media geeft hen het eigendom over mijn teksten, dat vermijd ik liever. Bedankt!