Als chronisch zieke mama is mijn leven allesbehalve spannend en glamoureus, maar er zijn wél gouden randjes. In deze reeks bied ik een kijkje op hoe de dingen gaan zoals ze gaan, zonder filters of verbloemingen. Ik zoek mijn weg, met vallen en opstaan. Een verslagje van de afgelopen week!
Maandag
Na twee weken thuis wegens ziekte en vakantie, start de schoolroutine vandaag weer. Waar ik al voor vreesde gebeurde ook: een klein stemmetje vertelde me dat ze niet naar school wilde die dag. Het afzetten ging gelukkig wel vlot, maar dat het weer wennen wordt is duidelijk. Zelf genoot ik wel van nog eens drie uurtjes mijn eigen ding doen. Ik ging meteen aan de slag met wat achterstallig werk en zette deze recensie van het boek Als je van spelen leren kan online. Toppertje!
’s Avonds werkte Jense weer laat en dus moest ik koken. Daar strugglen we wel wat mee, sinds school. We moeten op tijd aan tafel zitten zodat Ella vroeg genoeg kan gaan slapen, wat vaak betekent dat ik terug achter de potten sta. En eigenlijk heb ik daar de puf niet meer voor na een lange dag met en zonder kind.
Dinsdag
En opnieuw had ons meisje geen zin in school. Ik hoop echt dat ze haar draai gaat vinden. Hoewel ik me had voorgenomen om vooral te rusten tijdens de kinderloze uren, is dat maar gedeeltelijk gelukt. Ik moest douchen, en uiteindelijk ben ik toch ook nog achter de laptop gekropen voor wat mails. Toch moet ik opletten voel ik…
Woensdag
Voor het eerst sinds mei (!!!) zie ik mijn grootouders terug. Volledig veilig, achter glas, en in openlucht. Ik vind het zo enorm belangrijk om hen te beschermen voor dit hele coronagedoe dat ik bij de minste twijfel, bij de minste snottebellen bij Ella, ver uit hun buurt ben gebleven. En in de koude wintermaanden was het sowieso geen optie om met hen een praatje te maken in de buitenlucht. Ook al ben ik achteraf een beetje extra gesloopt en moet ik daarna mijn dochter nog ophalen van school, het was de inspanning waard. Ik mis onze familie nu echt wel hard, en oma en opa zijn altijd nog een beetje extra speciaal. We telefoneren uiteraard wel eens, maar dat is toch niet hetzelfde. Blij met dit gestolen momentje!
Donderdag
Blogtijd! Ik zet een post online met tien random weetjes over mezelf en schrijf alvast wat in dit dagboekje.
Ondanks dat Ella gisteren met een grote lach de schoolpoort uitkwam (daar zat een jarig klasgenootje voor iets tussen), zegt ze toch weer dat ze geen zin heeft om te gaan. In de namiddag is het dus weer tijd voor extra mamaliefde! We spelen samen in de zandbak en als het begint te regenen, lachen we met de druppels in ons haar. Tot haar paarse ballon, gekregen bij een verjaardagstraktatie op school, ploft. Wat een groot verdriet bij mijn kleine meid. Ze huilt eerst bij mij, en dan wil ze nog naar papa om ook daar haar hartverscheurend verhaal te doen. Ik ben zo blij dat we haar elke dag laten zien dat triest zijn oké is en dat haar tranen eruit mogen. Ook bij – in onze volwassen ogen – kleine dingen, erkennen we altijd haar gevoel. Nu het op school toch vaak draait om “flink” zijn en stoppen met huilen, voelt dat belangrijker dan ooit.
Vrijdag
Wie is een echte held? Dat was het thema voor carnaval bij ons op school. Ella was toen ziek, maar door een sluiting omwille van coronabesmettingen, werd het feest uiteindelijk toch uitgesteld. Vandaag bracht ik dus een bijtje naar school! Want bijen zijn echte superhelden van de natuur. Zonder hen valt er voor ons heel wat voedsel weg. Voor Ella nam de superheld misschien eerder de vorm aan van Maya de bij ;-). Het bijenpakje kochten we tweedehands voor 5€. Ik ben zeker dat we er nog veel plezier van gaan hebben.
Mijn eigen voormiddag vliegt zoals steeds voorbij. Wat mailen en research doen voor een potentiële samenwerking en hopla, de tijd is weer om. Ik krijg in de namiddag nog enkele leuke voorstellen binnen, maar die zijn voor volgende week. Eerst weekend! Opsteker: mijn doodmoe maar enthousiast bijtje zegt ‘s avonds spontaan dat ze blij gaat zijn als ze maandag weer naar school kan.
Zaterdag
Ik heb een offday. We hangen wat in huis rond, de was wordt zoals elke week gedaan en dat is het zowat. Ella doet geen dutje, en omdat ze zo moe is kan ik na het in bed leggen ‘s avonds nog eens wegsluipen. Twee uurtjes serie kijken met manlief: dat was lang geleden!
Zondag
Vandaag willen we buiten! De zon schijnt dus we trekken naar een park. Beetje wandelen, beetje picknicken. In de namiddag halen we nog brood met de fiets en speelt Ella even in de tuin met oma. Jense en ik praten nog eens bij en dat voelt al heel lang geleden! Topdagje!
Wil je nog meer dagboekjes lezen? Neem dan hier eens een kijkje.
