Als chronisch zieke mama is mijn leven allesbehalve spannend en glamoureus, maar er zijn wél gouden randjes. In deze reeks bied ik een kijkje op hoe de dingen gaan zoals ze gaan, zonder filters of verbloemingen. Ik zoek mijn weg, met vallen en opstaan. Een verslagje van de afgelopen weken!
Fast forward: terug naar school
De wekker gaat. “Mij niet naar school brengen, mama” huilt een klein stemmetje in mijn armen. Ik vertel haar dat vandaag wel schooltjestijd is. Dat ik haar ook ga missen. Dat het jammer is dat de vakantie voorbij is en dat ze daar best verdrietig om mag zijn. We knuffelen, ze drinkt bij me en na een tijdje gaan we ons klaarmaken. Beneden maken we haar rugzakje samen klaar. En dan klinkt het “ik ben niet meer verdrietig mama. Ik ga naar school.”
Met een laatste glimlach en een klein hartje stapt ze de poort binnen. We zijn weer vertrokken.
Ik had verwacht dat ik opgelucht zou zijn na drie weken zorgen. Weer een beetje vrijheid en ruimte om te werken, te ontspannen. Maar alles wat ik voel, is mijn eigen hart, net zo zwaar als het hare. Ik ga je ook missen, kleintje. Die #paaspauze was hier zo erg nog niet.
Ik besef dat we – een geluk bij een ongeluk – de chance hebben dat ik niet moet wakker liggen van opvangproblemen. Thuiswerken met kinderen is hier niet de grote ramp die het in vele andere gezinnen wel is. Als thuisblijfmama kan ik mijn blogwerk plannen rondom mijn dochter. Waarom ik haar dan toch naar school breng, terwijl ze me vraagt om niet te gaan? Tja, dat is iets dat bij mij soms wringt. Hoe leuk we het samen ook hebben, ik geloof er wel in dat ik mijn meisje hier niet altijd de uitdaging kan bieden die ze nodig heeft nu. En mijn lichaam is mij dankbaar, om na jaren fulltime zorgen ook eens te kiezen voor meer rust. En toch knaagt dat soms. Het was dan ook een paasvakantie met heel veel toffe momenten. Een greepje daaruit!
Lentekriebels & zonnestralen
Eindelijk mooi weer, dus we konden ons uitleven in de tuin. De eerste week van de paaspauze hielden wij ons bezig met het opfrissen van de tuinstoelen. We picknickten in het gras en genoten van een preview van de zomer. Heerlijk.
Pasen vieren
Dat het opnieuw een Paasfeest zou worden zonder onze families, dat hadden we vorig jaar nooit voorspeld. Voor de tweede keer op rij werd het een feestmaal met zijn drietjes. De eitjes werden zo’n honderdvijfenzestig keer verstopt en gevonden. Veel te veel chocolade belandde in onze buiken. Het pikt, dat we weer in onze kleine bubbel moesten blijven. Maar gelukkig is die bubbel met ons drietjes heel tof.
Spelen in de sneeuw
En toen… begon het weer te sneeuwen. Terwijl ik mijn klaagmodus al aanzette, deed mijn peuter me weer stilstaan en verwonderen. “Maar mama, sneeuw is toch ALTIJD leuk?! Kom, we gaan in de sneeuw spelen!”. En zo geschiedde. En zoals steeds duurde het aankleden en warm inpakken langer dan de eigenlijke sneeuwpret. Herkenbaar?
Op reis in eigen land
Manlief had de derde week van de vakantie vrijaf. Na een stressvolle periode konden we een échte vakantie gebruiken. Thuis zien we toch altijd nog klusjes of taken liggen. Wat we nodig hadden, was pure ontspanning. En die vonden we in de Kempen. We hadden fris, maar werkelijk prachtig weer. Elke dag gingen we wandelen. We zagen eekhoorns, muisjes en herten in het bos. De volle aandacht voor elkaar deed deugd, en ons meisje had de tijd van haar leven. Ze danste, zong en sprong door de dagen. En zo kwam het dat uiteindelijk die paaspauze toch voorbij vloog. Ik hoop dat er vanavond nog een dansje in zit. Lachend of huilend, zingend of zwijgend. Dat is zij, dat zijn wij. Het mag er allemaal zijn.
Hoe was jouw paaspauze?
Hier ging het ook veel te snel. Twee weekjes verlof genomen. De eerste week eigenlijk veel geslapen.
Het viel me op dat ik door het thuiswerken niet echt tot rust kom tijdens vakantiedagen. Dus in de zomervakantie gaan we ook een plekje op een camping proberen bemachtigen.
Jouw verhaal is best herkenbaar. Toen mijn dochter klein was prijsde ik me ook gelukkig met het feit dat ik verlof had tijdens de schoolvakanties. Het afscheid viel ook telkens zwaar.
Dat neemt ook veel stress weg van opvang regelen enzo hé! Herkenbaar ook dat er toch even tussenuit gaan, hoe klein of dichtbij ook, net dat beetje extra rust kan opleveren.