Het is al superlang geleden dat ik hier vertelde hoe het ons meisje op school vergaat. De laatste keer was nog in januari, wow, zo’n half jaar geleden dus alweer. Intussen is het einde van de instapklas in zicht. Wie mij volgt op Instagram kan dagelijks meeleven via de stories die ik plaats. Maar om ook op mijn blog het verhaal te vervolledigen, een update over school!

Het beeld dat ik schetste eind januari, van een wisselend succes met school, is heel lang actueel gebleven. De ene dag vertrokken we vlot, de andere klonk het van “mama, ik wil niet naar school”. Ook ’s avonds bleef het inslapen lang een issue. Een half jaar later kan ik jullie gelukkig vertellen dat er intussen een enorm verschil te zien is.

Dutjes op school

Zo rond maart vroeg Ella onderweg naar huis of ze ook eens na de boterhammen mocht blijven. “Ik ben verdrietig mama, omdat ik ook nog op school wou blijven, ik wil niet naar huis”. Voor ons was dat het signaal om te proberen haar volle dagen te laten gaan. In overleg met de juf werd een zakje klaargemaakt met een dekentje en een knuffel, zodat ze wel haar dutjes nog kon doen tijdens de middag. En trots dat Ella was!

Ze had nog nooit eerder ergens anders geslapen dan thuis. Of nee, een kleine nuance: nog nooit ergens anders zonder dat ik erbij was. Wij verwachtten dus niet veel van dat slaapje. Maar toen ik haar ging ophalen, op die eerste lange dag? Toen vertelde de zorgjuf doodleuk dat ze Ella in haar bedje had gelegd, dat ze zich omdraaide en in slaap viel. Ik denk dat iedereen in een straal van tien meter mij heeft horen roepen dat dat een mirakel was.

Na die eerste knaller, verliepen de dutjes op school wisselend. Soms sliep ze, soms rustte ze. De volle dagen verliepen goed. Het leek wel alsof ze school leuker en leuker ging vinden. Ze kwam vrolijk naar buiten. We hoorden ook dat Ella een vriendinnetje had, en dat ze alles samen deden. Samen spelen, plaats houden op de bankjes, samen naar het toilet gaan. Ze kwamen zelfs hand in hand de poort uit af en toe. Schattig!

Na de verlengde paasvakantie had Ella het weer even lastiger. Maar er startten toen ook enkele nieuwe kindjes waar het ook goed mee klikte. De juf liet weten dat ze haar dutjes niet meer nodig leek te hebben en wij gingen volledig akkoord. De ochtenden verliepen steeds vlotter (met uiteraard af en toe nog een treuzelmoment). En ’s avonds viel Ella meestal, mits wat uitstelgedrag, als een blok in slaap. Helaas slaapt ze nog steeds niet door. Maar ik kan ’s avonds wel ontsnappen en nog een paar uur beneden doorbrengen. Hoera!

Waarom duurde het zo lang om te wennen?

Tja, ik zie zelf enkele verklaringen waarom mijn kind de tijd nodig had om echt te wennen aan de school. Ze was voordien nooit naar enige vorm van opvang geweest. Ik ben thuisblijfmama, dus daar was geen reden voor. Natuurlijk bleef ze wel eens enkele uren bij mijn moeder, als ik een afspraak had ofzo. Maar dat gebeurde niet heel vaak. En zeker toen de coronamaatregelen van start gingen, en kinderen hun grootouders niet meer mochten zien, werd onze bubbel heel erg klein. Opeens wennen aan uren zonder mama, en aan veel nieuwe mensen en andere kindjes? Dat moet heel wat geweest zijn!

Samen met school komen ook snottebellen, helaas. Telkens we goed vertrokken leken, en onze dochter met plezier begon te gaan, werd ze ziek en moest ze een week thuisblijven. Of dan was het weer vakantie. Verlengde paaspauze. Na zo’n lange periode thuis begon het proces van wennen weer helemaal opnieuw, leek het wel. We geraakten nooit echt ten volle in het ritme. En dat maakte het ook niet makkelijk.

Tenslotte speelt waarschijnlijk ook gewoon het karakter van ons kindje mee. Bij nieuwe mensen (en zelfs bij mensen die ze al heel lang kent, maar slechts af en toe ziet), is ze altijd afwachtend en heeft ze een flinke ontdooiperiode nodig om zich op haar gemak te voelen. Ze houdt niet zo van veel drukte en lawaai, en tja, in een klas met 26 kinderen is dat natuurlijk niet te vermijden.

Behalve die twee vreselijke dagen helemaal in de eerste week, hebben we nooit dwang gebruikt om naar school te gaan. Als ze aangaf geen zin te hebben, erkenden we haar gevoel. Dat het soms niet zo leuk is, en dat je niet altijd zin hebt in school, dat we dat begrepen. “Toch is het schooltjestijd vandaag, schat. Zullen we straks na school je favoriete boek lezen?”, daar kwam ons definitieve antwoord steeds op neer. En dan kwam ze altijd wel mee, al was het soms met een klein hartje.

Is het schooltjestijd?

En kijk, nu ben ik van overtuigd dat ze echt haar plekje gevonden heeft. Sinds de laatste maand is ze echt in haar nopjes. Ze ziet haar juffen doodgraag. De juf aan de poort waar ze in het begin een beetje bang voor was, is nu haar beste vriendin. Ze rent letterlijk de poort binnen. Ze speelt met andere kindjes. En als het weekend is, is ze teleurgesteld. “Ik wil graag naar schooltje mama, mag ik al naar school?” Echt, dat te horen maakt mij zo gelukkig.

Nu ze eindelijk écht graag gaat, komt helaas de grote vakantie eraan. Twee volle maanden thuis. En daarna weer wennen aan een nieuwe klas, een nieuwe juf. Ik ben benieuwd hoe dat allemaal gaat lopen. Maar ik heb er vertrouwen in dat we dat weer goed gaan doen, helemaal op onze manier en op ons eigen tempo.

Fijne vakantie, iedereen!

Sofie

Hoi! Ik ben Sofie en schrijf hier met veel goesting over mijn groene lifestyle, eerlijk en bewust ouderschap en hoe het is om chronisch ziek te zijn. Vragen of opmerkingen? Laat hieronder iets van je horen, vind ik leuk!

1 Comment

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.