Hoe ik overeind blijf als chronisch zieke mama

Ondanks dat ik me dagelijks verbaas over de extra kracht die mijn mamamotor me geeft, blijf ik natuurlijk wel ervaren dat ik niet zoals andere, gezonde mama’s functioneer. Hoewel ik pas aan het moederschap begon toen mijn gezondheid voldoende stabiel was, ben en blijf ik chronisch ziek. Hoe ik overeind blijf als chronisch zieke mama? Ik probeer er bij stil te staan in dit artikel. 

Rust inbouwen 

Luisteren naar mijn lichaam is sinds ik moeder ben geworden, nog steeds broodnodig. Ik zorg nu niet meer alleen voor mezelf, maar ook voor een klein wezentje dat compleet afhankelijk is van mij – nu ze groter wordt, kan ik die zorg steeds vaker delen. Ik durf stellen dat ik, dankzij het moederschap, het makkelijker durf toe te geven wanneer ik rust nodig heb. Ik kan simpelweg niet blijven doorgaan tot ik erbij neerval, want dat kan ik me niet veroorloven. Mama zijn en zorgen, dat stopt namelijk nooit. Dat is meteen ook de valkuil, want voor mijn kind ga ik wél nog over mijn grenzen. Het blijft een oefening! 

Hulp bij kleine of grote dingen 

Kraamkost in plaats van cadeautjes, huishoudhulp, een babysit, toch kiezen voor opvang ook al ben je thuis, een klusjesman inhuren of gebruik maken van een boodschappenservice: er zijn best wat mogelijkheden om je gezin te laten ondersteunen. Stelselmatige hulp is financieel gezien niet voor iedereen mogelijk. Maar misschien kan je hier en daar een gunst inroepen van vrienden of familie. Soms kunnen kleine dingen al een verschil maken. 

Medische ondersteuning 

Afhankelijk van de gradatie van gezondheidsproblemen, blijft medische ondersteuning ook belangrijk. Ik volg sinds mijn zwangerschapswens geen behandelingen meer, en neem enkel af en toe voedingssupplementen. Ik hoop natuurlijk dat ik rustig kan voortkabbelen zoals nu, maar als ik ooit voel dat ik achteruit ga, dan weet ik dat een medisch traject ook opnieuw op de planning zal moeten komen. Of dat nu bij mijn vertrouwde dokter is, of dat ik eerder zou kiezen voor een alternatieve behandeling om mijn lichaam te ondersteunen, zoals bij acupunctuur Antwerpen, dat weet ik nog niet. Ik heb er zelf nog geen ervaring mee, maar sta voor alles open. Nu ja, zolang die problemen zich niet stellen, kus ik mijn beide handjes van geluk en doe ik verder zoals ik bezig ben. 

Het perfecte plaatje loslaten

Ik hou van dingen ondernemen, van samenzijn met andere mensen, van sporten en reizen. 

In de ideale wereld ben ik dan ook een actieve, creatieve, leuke moeder die de tofste knutselprojecten bedenkt en met haar kinderen op avontuur trekt doorheen het hele land. Helaas, realistisch is dat niet, in mijn situatie. Ik kan niet zelfstandig uitstapjes organiseren voor mijn kind, want ik heb geen rijbewijs. Ik word soms al moe bij de gedachte dat ik de knutseltafel moet klaarzetten en straks ook weer opruimen. Ik kan niet elke dag vers koken en maak vaak gebruik van diepvriesgroenten die al gewassen en gesneden zijn. Mijn kind zit veel vaker voor een scherm dan mij lief is. En ik moet haar in ons spel soms zeggen dat mama niet kan rennen, of dat ik even moet gaan zitten. 

Toch denk ik niet dat mijn kleuter op dit moment iets mist. Ik heb het ideale plaatje losgelaten en moeder op mijn eigen, authentieke manier. Mijn kind krijgt alle liefde die het nodig heeft, en ook al is het niet altijd op de meest actieve manier, ik ben er wel al-tijd. 

Leven op het ritme van je kind 

Slaap wanneer de baby slaapt, is een advies dat je vaak krijgt als verse mama. Ik vond dat altijd wel een beetje grappig, want dan moet je baby natuurlijk eerst lekkere blokjes slaap kunnen pakken. Maar ergens zit er toch een kern van waarheid in. Ik heb mettertijd geaccepteerd dat het ritme dat we volgen met een kind, gewoon niet meer hetzelfde is als dat van daarvoor. En we proberen dat dan ook niet meer te forceren, want van een oververmoeide kleuter omdat mama en papa per se ’s avonds nog een afspraak wilden, wordt niemand blij.

Ononderbroken slapen van 22:00 tot 08:00? Zit er niet meer in, en daar moeten we het mee doen. Deed Ella als baby een dutje op papa’s schoot, ging ik – soms met veel tegenzin – zelf in bed liggen. Viel ze in slaap in mijn armen? Dan deed ik op de duur niet meer de moeite om haar apart te leggen (lukte toch nooit), maar maakte van de gelegenheid gebruik om zelf ook pauze te nemen.

Ben ik bezig met het entertainen van mijn peuter? Dan probeer ik de to-do lijstjes in mijn hoofd uit te zetten en mee in het moment te zijn. Die afwas staat er later ook nog. Niks zo vermoeiend als tien ballen tegelijkertijd in de lucht te proberen houden. Liever pak ik de dingen één voor één aan. En staan er dan een paar dagen later nog steeds wasmanden te wachten om geplooid te worden? Dan is dat maar zo. Als er écht iets moet gebeuren, dan betrek ik mijn dochter bij de klusjes. En ja, dat gaat soms tergend langzaam. Maar vertragen voelt uiteindelijk toch beter aan dan jagen, jagen, jagen. 

Uit de ratrace stappen 

Doordat ik niet in staat ben om buitenshuis te werken, werd ik als moeder automatisch gebombardeerd tot thuisblijfmama. Wij hebben als gezin dus niet zo’n last van de ratrace zoals anderen, waar twee (fulltime) jobs gecombineerd worden met school, hobby’s en een sociaal leven. Ook al hebben we als eenverdienersgezin te maken met onze eigen uitdagingen, ik ben blij dat we, ook toen het iets beter met mij ging, uit de ratrace zijn gebleven. We proppen bewust onze sociale kalender niet te vol. Ik heb tijd om mijn kind rustig naar school te brengen (op voorwaarde dat ze meewerkt bij het aankleden en vertrekken, dan toch ;-)). Ik hoef niet na te denken over naschoolse opvang of wat te doen als ze ziek is. De uren dat ze wel naar school (of opvang) gaat, kan ik gebruiken voor mezelf. Doordat we ook in onze vrije tijd bewust kiezen voor een rustig leven, kan ik de dagelijkse zorg voor mijn kind zonder stress of terugval volhouden. 

Wonderwel blijft mijn lichaam het redelijk goed doen, zolang ik voldoende rustig aan doe. Hout vasthouden dat dit zo blijft!
Heb jij nog tips voor chronisch zieke mama’s?