Ken je dat, wanneer je kleuter een boterham met choco vraagt, en je zorgvuldig gesmeerde hapje vervolgens als een razende gek in het rond gooit, omdat hij in vierkantjes in plaats van in driehoekjes gesneden werd? Onze kleintjes zijn soms zo overweldigd door grote emoties vanwege – in onze ogen – kleine details. Kinderen denken anders dan volwassenen, en daarbij stil staan helpt om explosieve situaties te ontmijnen. Althans, dat is hier thuis toch zo. Ik las een boek dat erop gericht is ons in de kinderlijke leefwereld te laten kruipen. In deze recensie vertel ik wat ik vond van het boek “Wat denkt mijn kind nu echt?”, geschreven door Tanith Carey & Dr Angharad Rudkin.
Over Wat denkt mijn kind nu echt?
In Wat denkt mijn kind nu echt worden 100 herkenbare situaties uit het leven van alledag voorgesteld. Elk scenario wordt besproken volgens dezelfde opbouw:
- Hij zegt…
- Jij denkt misschien…
- Hij denkt…
- Hoe je kunt reageren op dat moment en op lange termijn
De auteurs werpen een blik op wat er mogelijk onder het gedrag aan de oppervlakte zit. Op die manier kruip je als het ware in het hoofd van kinderen van verschillende leeftijden, opgedeeld in in verschillende leeftijdscategorieën.
Het boek is bedoeld als een praktische gids om moderne ouders te leren het gedrag van hun jonge kinderen te begrijpen, en op de gepaste manier te kunnen reageren. Er komen allerlei herkenbare thema’s aan bod, zoals slapen, eten, emoties en “koppigheid”.
Beide auteurs, de ene journaliste en de andere psycholoog en docent Klinische psychologie van het kind, vervullen in de Verenigde Staten regelmatig een expertenrol in de media. Zelf had ik nog nooit van hen gehoord, maar Wat denkt mijn kind nu echt heeft veel succes: het werd intussen al vertaald in meer dan 17 talen.
Inhoud
In het eerste hoofdstuk wordt je door de auteurs van dit boek uitgenodigd om stil te staan bij jouw manier van opvoeden. Wat wil je voor je kind? Hoe ben je zelf opgevoed? Wat wil je meenemen en wat wil je anders doen? Vervolgens leer je meer over de manier waarop kinderen leren en ontwikkelen. Er wordt ook een lans gebroken voor de “goed genoeg ouder” en het loslaten van perfectionisme.
Hoofdstuk twee, drie en vier behandelen de concrete scenario’s die uit het leven gegrepen zijn, respectievelijk volgens de leeftijdscategorieën 2-3 jaar, 4-5 jaar en 6-7 jaar.
Enkele voorbeelden:
- Zelluf doen!
- Papa, daar zitten!
- Wanneer is het morgen?
- Ben je verdrietig mama?
- Ik haat haar
- Ik heb het niet gedaan
- Jij mag niet op mijn feestje komen
- Ga jij ook dood?
- Huiswerk is stom
- Maar ik ben niet moe
- Ik mag nooit iets van jou
- Waar komen baby’s vandaan?
- Ik ben niet mooi genoeg
Af en toe wordt een onderwerp wat grondiger besproken in de vorm van een survivalgids. Denk daarbij aan thema’s als uit eten gaan, slaapproblemen, verlegenheid, verhuizen of schooldruk.
Mijn mening
Waar dit boek voor staat, is de algemene visie om verder te kijken dan gedrag, en de emoties van kinderen te erkennen en empathie te tonen. Er wordt stilgestaan bij hun emotioneel welzijn en hoe je daar als ouder zelf een grote rol in speelt. Je kan het autonome zenuwstelsel van je kind mee helpen reguleren door empathie te tonen, zelf kalm te blijven en zowel positieve als negatieve emoties te erkennen. Daar sta ik volledig achter, zoals je al eerder las.
Soms ben ik het evenwel niet eens met bepaalde adviezen die ik tegenkom bij de concrete situatieschetsen verderop. Dingen als ‘altijd een kort afscheid bij verlatingsangst’ of ‘het vermijden van oogcontact bij een driftbui’ stroken niet met mijn gevoel, al wordt er gelukkig wel geadviseerd om nabij te blijven.
Ik heb in dit boek alvast een houvast gevonden voor sommige situaties waar ik nog niet echt een duidelijke aanpak voor ogen had. Sommige dingen nam ik mee, andere legde ik naast me neer. En dat is oké, elke ouder moet wat mij betreft zelf aanvoelen waar zijn of haar authentieke grens en aanpak ligt.
Om responsief te blijven, helpt het mij altijd heel erg om de dingen te bekijken vanuit het oogpunt van mijn kind. En dat is precies wat je wel terugvindt in deze gids. Ik denk dat ik de komende jaren regelmatig nog eens door de scenario’s zal bladeren, niet per se om de adviezen van a tot z op te volgen, maar om bevestigd te zien dat de zoveelste gril van mijn kleintje héél normaal en herkenbaar is. En dat er meestal wel iets meer achterzit.
Alles is heel overzichtelijk en behapbaar vormgegeven, en nodigt uit om het boek er even bij te pakken, ook wanneer je niet de tijd hebt om veel te lezen. En oh ja, ik ben ook fan van de inclusieve afbeeldingen.
Praktische info
Tanith Carey
& Dr. Angharad Rudkin
Wat denkt mijn kind nu echt?
Verschenen op 29 augustus 2021
Uitgeverij Manteau
ISBN: 9789022338087
Hardcover – 224 p.
Ook benieuwd? Je kan het boek Wat denkt mijn kind nu echt aankopen via de lokale boekhandel of bol.com.
In het najaar verschijnt bij uitgeverij Manteau trouwens ook het vervolg: Wat denkt mijn tiener nu echt?
Pin boek Wat denkt mijn kind nu echt? voor later
Klinkt goed, ik ga het ook lezen.
Over dat advies van kort afscheid nemen: ik kreeg ooit het advies, als een moeilijk moment niet te vermijden is, het dan maar zo kort mogelijk te laten duren. Bijvoorbeeld als een kind een hekel heeft aan aankleden, wat nu eenmaal moet, om het dan maar zo snel mogelijk te doen, dan is het voorbij. Ik kan me dat zo voorstellen met afscheid nemen: het moment zelf is meestal het ergst, vaak is een kind het zo weer vergeten als het met iets anders bezig is. Als je dat nare moment lang laat duren geef je er veel gewicht aan. Als je het verkort, is het gewoon een kort vervelend momentje geweest, gevolgd door veel andere leuke momenten (die langer duren). Dus ik begrijp het idee wel.
Een boek over de beleefwereld van kinderen vind ik sowieso altijd heel interessant 🙂.
Ik begrijp het idee ergens ook, alleen denk ik niet dat het bij elk kind op die manier het beste werkt. Het is een beetje aanvoelen denk ik wat past bij je kleintje, en wat ook goed voelt als ouder natuurlijk!
Ja natuurlijk moet het wel passen bij je kind. Je moet zoiets ook niet op een eerste schooldag doen en ook niet als er echt iets aan de hand is natuurlijk. Het is denk ik meer bedoelt voor als je weet dat je kind het wel erg naar zijn zin heeft ergens, maar alleen moeite heeft met het moment van afscheid nemen en als er verder niets speelt. Uiteraard geldt ook dit niet voor elk kind, omdat er nu eenmaal geen eenduidige handleiding is die voor alle kinderen werkt (wat soms dan wel weer jammer is 😉). Ik ben het helemaal met je eens dat je altijd naar je kind moet kijken wat past, ongeacht wat boeken, vrienden, familie of zelfs specialisten zeggen. Zelf ken je je kind het beste, vertrouw op je gevoel. Dat is denk ik ook wat je wilt zeggen.
Inderdaad. En wat jammer hé, van die handleiding, haha 😉